Bestiariusz

[Kubeł1001]

KingsMax

Piaskokraby‐ Stworzenia średnich rozmiarów, które żyją na plażach w pobliżu słonych zbiorników wodnych. Mimo ich małego rozmiaru są niezwykle niebezpieczne, mają bardzo wytrzymały pancerz odporny na ekstremalnie wysoką lub ekstremalnie niską temperaturę, jednocześnie posiadają śmiercionośny jad.
Ich skorupa jest jest niezwykle cenna, ze względu na bardzo wytrzymałe zbroje z niej tworzone. Niestety jedna, pełna zbroja wymaga aż sto skorup, czyli mniej więcej tyle, ile liczy ich przeciętne stado.
Na szczęście żyją na nielicznych wyspach i plażach, a jak będziesz nieszczęście zobaczyć jednego wiedz, że w pobliżu jest ich cała masa.

Ich rozum jest bardzo podobny do mrówek, więc jedynym racjonalnym sposobem walki jest znalezienie i zabicie królowej. Kraby te zaczną wtedy walczyć między sobą.
Królowe można rozpoznać po większym rozmiarze i tym, że posiadają kolce na pancerzu.

Notatka dla alchemika: Ich jad jest bardzo silny, jedna kropla jest w stanie zastąpić 10 mililitrów jadu kobry cesarskiej.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Witajcie, z tej strony badacz potworów Slaven Insecrept! Dziś wybrałem się do miasta, jednak po drodze spotkałem coś okropnego! Koło zamarzniętego jeziora stało wielkie bydle ‐ Zascar’a.

Kto to Zascar?:
Niektórzy mówią, ze nie ma nic gorszego niż troll. Bardzo się mylą ‐ Bo Zascar takie kupki mięska załatwił by jednym palcem. Zascar jest olbrzymim lodowym golemem, mającym ostre zęby i silne kończyny .
Co potrafi?:
Żeby się tego dowiedzieć, musiałem zaryzykować życie. Jednak wiem! Potrafi przekształcić swoje kończyny we wszystko co chce ‐ Młot, miecz itd. Potrafi strzelać lodowymi kolcami, zamrażać spojrzeniem jednak jego największą bronią jest wielkość ‐ Zapewne zmiażdżył by małym paluszkiem twój dom czytelniku.
Jak go zabić?
Sam tego nie wiem, nie zabił bym takiego bydlaka, jednak mogę stwierdzić, że potrzebna jest do tego lawa.

I to chyba wszystko!
~Pozdrawiam, Slaven.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Valvarius

Będąc jeszcze pod całkowitą kontrolą demonów, służyłem im jako dziecko na posyłki, które spełniało ich każdą zachciankę. Gdy trzeba było coś przynieść, byłem zalany dziesiątkami rozkazów oraz gróźb. Sam sobie jestem winny. Zawarłem pakt nie z jednym, a kilkoma demonami, aby stać się potężniejszy i móc szczycić się samym sobą. Wszystko co posiadam, zostało zdobyte kosztem mnie samego.
Podczas jednej z wypraw, rozkazano mi włamać się do posiadłości jednego z martwych już nekromantów. Znajdował się tam naszyjnik: artefakt, który za życia wzmacniał nekromantę i jego umiejętności. Na terenie posiadłości stacjonowały dziesiątki, a może nawet setki nieumarłych wszelakiego typu. Zostałem tam posłany zaledwie z garstką demonicznych pomiotów, mięsem armatnim, które demony stawiają w pierwszym szeregu. Była także jeszcze jedna istota, inna niż te całe ścierwa. Wyglądała niczym drewniany totem, który budują dzikusy, aby uchwalić swoich wymyślonych bogów.
Trzy długie pazury u nóg, cztery u łap, wszystkie odziane czerwoną substancją, zapewne krwią. Uzbrojona w ogon, mierzący połowę ciała jej samej. Głowa swoim kształtem przypominała upośledzony deltoid, oczy i morda na samym dole, zaś czoło rozciągało się przez resztę powierzchni, zdobione wszelakimi nieznanymi mi symbolami. Poruszała się na czterech kończynach, ale były także sytuację w których stępowała na dwie i dorównywała wzrostem przeszło dwa i pół metra. Do walki na posiadłości doszło dość szybko, gdybym był sam może bym się przekradł przez te hordy nieumarłych, które po śmierci swego pana kompletnie zidiociały i atakowały wszystko co podeszło do zamku albo wydawało słyszalne dla nich dźwięki.
Szybko zostałem ja oraz ten cały dziwny demon, który zamiast wspomóc mnie w boju drążył w podłożu krąg wypełniony chędożonymi symbolami, kiedy już byłem bliski wycieńczenia ‐ przewróciłem spojrzeniem na niego, dotknął ogonem środka okręgu, zaś ten wypełnił się czerwoną poświatą i z niego wypełzły one w liczbie niezliczonej…
Decminy


Małe latające stworzenia. Wzrostem przypominały ludzkie dziecko w fazie drugiego roku życia, zaś wyglądem wypełnione brudem oraz mrokiem niemowlęcia bądź szkielety niemowląt. Z ich głów lub hełmów wystawały rogi. Unosili się ponad ziemią za pomocą skrzydeł, podobnych do tych, które mają nietoperze toteż wrony. W miejscu ich klatki piersiowej znajdowała się dziura z której wydobywało się szmaragdowe czy też złociste światło. Prowadzili walkę na dystans. Unosili się w powietrzu będąc poza zasięgiem broni większości nieumarłych, wkładali swoje zniekształcone łapska w swe wnętrzności i wygrzebywali z nich garść energii, zaś następnie ciskali nią we wrogów powodując drobne, większe wybuchy. Szybko zdałem sobie sprawę, że nie posłano mnie tutaj tylko z mięsem armatnim, wykończyły ich co do jednego, mali mordercy. Z tego co zauważyłem nie były zbyt wytrzymałe, jeden trafny strzał z łuku i po nich, szkoda tylko, że latają jak szalone i ciężko je trafić.
Zastanawiałem się także czym są te latające stwory. Kiedy spytałem dziwnego demona, uzyskałem odpowiedź: dziećmi. Burknąłem śmiechem i uznałem to za żart. Dzisiaj już nie jest mi tak do śmiechu, kiedy dowiedziałem się prawdy…

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Gladius

Zdzierali żywcem zbroje z poległych,
pancerze, hełmy, korpusy.
Całość umieszczana na nieczystym, splugawionym żelazie,
upozorowanym na kształt sylwetki ludzkiej.
Dopełnili dzieła, gdy skończyli składać
‐ rozpalili wnętrze do granic szału.
Powstał ożywiony ogniem, wypełniony żarem na wylot w każdym skrawku siebie samego.
Powstał ożywiony ogniem krzyków, cierpień, lamentu: matek, dzieciąt, i wojaków.
I to zapał kierował jego czynami, palenisko istot sprowadzonych do zguby.
Monstrum mierzące dwóch elfów rosłych, a siły równej dziesięciu człekom, dysponujące.
Uzbrojony w obuch stalowy, kłuty, jednoręczny i tarczę na zimno trwałą.
Nie zazna ran ciętych czy miażdżonych, albowiem nie ma ciała z którego wypłynie krew.
Gdy opór nastanie, wprost jego sylwetce,
hełm w górę uniesiony, wypruje z jego wnętrza płomień żaru.
A jedyne co zatrzyma jego zapęd, to rozpad całości albo ognia stłumienie.
~Ngbda, Wizja demonów

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Produr

Zawarli umowę z potężniejszymi od siebie,
aby stać się słabsi od nich.
Zaprzedali siebie, swe ciało, swą wolność i umysł,
żałować będą przez lata, wieki, wieczność.
Niewolnictwo dla najgorszych z najgorszych.
Dostali bogactwo, potęgę i władzę, ale nie całą,
jedynie garść pestek, a owoce mogli mieć.
Pragnęli wolności oraz niezależności, zaś droga do niej usłana była zdradą,
złamali pakt, zostali ukarani.
Obdarto ich z człowieczeństwa, uczuć, empatii. Wszystkich, którzy zdrady się dopuścili.
Każdy zszyty z każdym, opętany do szaleństwa.
Szyty nicią cierpień aż wreszcie zabrakło pojemności, zaś wtedy stworzono kolejnego,
na podobieństwo wcześniejszego, potomków, co ruszyli w ślad za pierwszymi.
Pozbawieni celu, błagali swoich dawnych panów o śmierć.
Nie mogąc jej zaznać, chwycili za oręż: buzdygany, miecze, topory, kusze, tasaki,.
Wszyscy po kolei dostali dłoni oraz twarzy, zaś ich wspólnota także.
Wyrosły im nogi, i podnieśli się z upadku.
Przerośli przeciętnego człowieka, elfa i demona, uzyskali siłę.
Zstąpili na pole bitwy, deptali, cieli, pożerali wrogów swych panów.
Panów, którzy w imię swojej łaski, obdarli ich ze wszystkiego.
~Ngbda, Wizja demonów

[Kubeł1001]

Angel_Kubixarius

**Elfy Otchłani ( ang. Nether Elves) **

Podczas swego cholernie długiego życia jako dziecko Mrocznej elfki i nadludzia, który jeszcze bardziej wzrósł mocà demonów w siłę poprzez własne z nimi interesy napotkałem kilku sobie podobnych, rasowe mroczne elfy, które zdecydowały się oddać duszę demonom, ale tak jak i ja nie byli głupi, targowali się dotąd, aż zdobyli w zamian za duszę demony. Tak oto garstka takich elfów wzrosła w siłè i inne walory fizyczne, ale co ważniejsze w wiedzę tajemną, liczącą sobie tysiące lat oraz moc magiczną godną demonów. Niestety tych za jawne kontakty z demonami wyplebiono. Mnie zaś uznano jako efekt tego chorego związku mimo nowych tatuarzy… miałem dużo szczęścia, a mimo to czułem więź z tamtymi. Kiedy pewnego razu podczas medytacji wędrowałem w formie swej sukkubki po otchłani demonów znów na nich natknąłem. Zyskali skrzydła jak ja i zostali nowym podtypem demona. To miłe uczucie wiedzieć, źe można będzie kiedyś przyzwać sobie podobnych i wyszkolić na swoich wiernych stronników, już nawet wymyśliłem nazwę dla tego typu jednostki " Retharii"

** ~ Rethar Windwrath ‐ Pogromca Piekieł**

[Kubeł1001]

Bilolus1

Czasem gdy Baron jest już odpowiednio wstawiony i ma bardzo dobry humor opowiada swoim podwładnym historie z czasów swej młodości…jednak jednego tematu zawsze unika… a mianowicie tego w jaki sposób zdobył futro które z chlubą nosi teraz jako pelerynę. Pewnego razu jednak błagany przez długie godziny wszystko opowiedział otoczony przez przyjaciół w ciasnym kręgu wokół ognia… pomiędzy owymi przyjaciółmi byłem i ja… Grommil Srebrnokrwisty

"
‐ Słuchajcie skuwysyny bo to sprawa która do dzisiaj potrafi mnie męczyć…‐ stwierdził Gorin charyzmatycznie drapiąc się po brodzie i biorąc głębszy łyk z kufla, po owych iście krasnoludzkich czynach pochylił się nad ogniem tak że jego twarz rozjaśnił blask ognia ‐. Była to mroźna zimowa noc gdy ja, młody i jeszcze nie siwy podkuwalotek sunąłem przez okoliczne góry wraz z bandytami z którymi się skumplowałem, obrobiliśmy właśnie jakiegoś grubszego kupca i radośnie wracaliśmy do obozowiska kiedy…‐ wtedy twarz słynnego na całą okolicę Barona złapał…strach ? Patrzył się przez chwilę w przestrzeń po czym walnął głębiej z kufla i niepewnie zaczął ‐. Wyskoczył wielki jak kuwa ten…ta baszta przed nami .‐ wskazał na jedną z wież swego fortu ‐. …niedźwiedź, może mi nie uwierzycie ale to ku***** było tak ogromne że jednym ruchem łapy rozpieoliło na pojedyńcze drzazgi nasz wóz ze skarbami. Wszyscy rzucili się do ucieczki a ja osłupiały stałem i patrzyłem jak skuwysyn zabija ich wszystkich…do dzisiaj nie do końca wierze iż coś takiego może istnieć. No i stałem tak z gównem własnej produkcji do kolan wpatrzony w to to bydle gdy nagle…jak z nikąd się obróciło z szefem bandy w pysku i rzuciło na mnie… nie wiem co mnie wtedy napadło, szał iście baroński czy inna chjoza ale jak nie wyrwałem tego topora ‐. wtedy ów starzec obrócił się na bok i poklepał z uczuciem swą broni ‐. i nie rzuciłem się na gnoja to później wróciłem do okolicznego miasta z połamaną nogą, ręką, setkami zadrapań i…ku*ewsko wielkim futrem tak dobrej jakości że byłem w stanie sobie zafundować pancerz płytowy w którym popierdzielam do dzisiaj…a na znak że zapieoliłem coś takiego noszą pelerynę z resztek tego futra co mi zostało
"

Myślałem może iż to zwykły wymysł mocno już wtedy pijanego Gorina i wyśmiałem go…jednak kiedy to zagrodziło mi drogę w Krasnoludzkich górach przestało mi być do śmiechu.

z opowieści Grommila Srebrnokrwistego, jedynego przetrwałego z trzydziestoosobowego konwoju uczestniczącego w wyprawie do miasta Axer, podczas opowiadania wielu spoglądało na jego drewnianą nogę, szklane oko, stalową protezę ręki oraz liczne już zagojone rany.

</a>

[Kubeł1001]

Angel_Kubixarius

Puszczaróg

Zapytany kiedyś o największe elfickie poroże, nie będące przysłowiowym porożem tych, których żony nie są wierne, odpowiedziałbym, że moje… cóż, odpowiedziałbym, ale teraz już nie odpowiem. Byłem bowiem kiedyś z ojcem na ziemiach swoich leśnych kuzynów, którzy mięli z nami wymienić się kilkoma towarami o właściwościach katalizujàcych magię. Pewnie doszłoby do wymiany gdyby nie Puszczaróg, którego napotkaliśmy w drodzę i którego musieliśmy pokonać. Według wierzeń elfickich Pyszczarogi to strażnicy puszcz i lasów oraz objaw mocy Elivatara w formie tego bydlęcia, inni, że to dusze umarłych arcydruidów, a jeszcze inni, że duchy lasu. Nie wiem co jest prawdą, ale wyczuwszy plugawość naszych dusz jedne takie wyskoczyło na nas z rogami. Chwała glewiom udało mi się go pokonać. Kilka słów o nich ‐ znają magię natury, są wielkie i silne, ale powolne, ich słabością jest ogień rownież piekielny, są wyczulone na złe drogi magii oraz demony, skóra ich jest dobra na dywany, gdyź wytrzymała i łatwa do farbowania, a rogi zaś idealne do podstawy tronu… mięso niezbyt smaczne, ale ujdzie, czaszka bez rogów, całkiem zdatny naramiennik.
** ~ Rethar Windwrath ‐ Pogromca Piekieł.**

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Nazwa: Puffy

Występowanie: Jaskinie, zacienione miejsce

Budowa morfologiczno‐anatomiczna: Są to małe, bo o średnicy nie większej niż długość elfiego palca, włochate, skrzydlate kulki o wszelakich barwach, posiadają też gładki zakończony sercowatym kawałkiem kości ogon. Posiadają jedno małe i całkowicie czarne oko. Skóra puffa jest koloru jego sierści i jest w stanie wiele wytrzymać. Jeśli chodzi o ich wnętrzności, to mają jedno gąbczaste płuco, mózg oraz zlokalizowany w nasadzie ogona gruczoł jadowy. Nie posiadają układu żołądka, układu krwionośnego. Prawdopodobnie odżywiają się magią.

Zachowanie: Jeśli ktokolwiek zakłóci spokój puffa zostanie zaatakowany jego ogonem, a także musi liczyć się z tym, że wszystkie pobliskie puffy zostaną zaalarmowane.

Zwalczanie: W walce z puffami najlepiej używać jest wszelkiego rodzaju czarów obszarowych. Najskuteczniejsze wydają się czary ognia lub światła. Ogień je dotkliwie parzy, a światło oślepia.

~Notatki byłego verdeńskiego biologa i alchemika ‐ Yotheta Telleneia

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Szlam

Raz spotkałem szlama i przeżyłem ~ Urik o spotkaniu Szlama

Szlamy pochodzą z bagien i tam głównie występują, ich anatomia pozostaje nieznane i nie odkryto u nich żadnych organów, łącznie z jednostką centralną taką jak mózg. Nie mają również większego celu życiowego, nie muszą pić, jeść ani się rozmnażać, powstają w tajemniczych okolicznościach i nie działa na nie magia światła. Są niezwykle niebezpieczne ze względu na bycie galaretą która jest zdolna przetrfać wszysdgo!

[Kubeł1001]

Kuba1001

Enty ‐ Zwane też Pasterzami Lasów, czy Drzewcami, to istoty w zamierzchłych czasach stworzone przez Elfy. Początkowo ich misją miała być jedynie opieka nad lasami. Wywiązywały się z niej znakomicie, ale z czasem wojna zawitała na granice puszczy, borów i lasów zamieszkanych przez Elfy, a więc Enty musiały stanąć w ich obronie. Wyznają zasadę, że nigdy nie atakują pierwsze, a jedynie bronią swojego terytorium. Nienawidzą wszelkich ras, które niszczą lasy, nieważne czy przez konieczność, czy z chęci zysku, czy nawet z czystej złośliwości.
Enty zaliczane są do najgroźniejszych wojowników, jacy stąpali po tej ziemi. Ich skóra jest tak gruba, że nie imają się jej strzały. Co prawda, mogą ją przebić, ale zrobi to na nich wrażenie takie, jakie na muchy na człowieku – nie robią mu krzywdy, ale przez ich próby, coraz bardziej chcą pozbyć się natrętnego problemu.
Ich ciosy mogą miażdżyć kamienne mury i żelazne bramy, a kopniaki potrafią odrzucić postawnego Orka na dwadzieścia metrów w dal i dwanaście w górę.
Najskuteczniej wystawić przeciw nim oddziały z toporami lub ogniem. Jednak ci pierwsi mają utrudnione zadanie, bowiem jeden wojownik może na ogół zadać jeden cios. Ent nie pozwoli na więcej i pozbędzie się go bez większych problemów. Drugą, i znacznie skuteczniejszą metodą, jest użycie ognia. Mogą to być ogniste strzały, Magia Ognia czy też oblane smołą i podpalone pociski do balist, katapult i trebuszy. Jeśli ktoś zechce przed Entami się obronić, najlepiej będzie zainwestować w palisadę. Enty zostaną dodatkowo rozjuszone, ale na pewno nie zaatakują drzew. Również drewniane wieże, zwykłe i oblężnicze, oraz inne konstrukcje z tego materiału są stosunkowo bezpieczne.
Enty zamieszkują każdy las zamieszkany przez Elfy i są ich strażnikami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wargi ‐ O ile zwykły wilk jest w stanie unieść Goblina, to pozostaje problem: Jak unieść Orka? Z czasem udało się rozwiązać ten problem, w najprostszy znany Orkom sposób: Zaczęto łapać największe spośród gatunków wilków i łączyć je ze sobą. Po wielu mniej i bardziej udanych próbach udało się stworzyć to, co obecnie nazywa się Wargiem: Warg mierzy około metr trzydzieści wzrostu, a więc przewyższa niektóre Gobliny i wszelkie wilki, oraz dwa i pół – trzy metry długości. Ich szczęki mają tak wielki nacisk, że bez problemu kruszą kości oraz odgryzają kończyny. Wargi są specjalnie szkolone i chowane tak, by być jak najbardziej agresywne. Często głodzi się je przed główną walką, zwiększając ich skuteczność. A to, że po drodze zeżrą kilka Goblinów, jest już mniej ważne. Poza noszeniem na swoich grzbietach orkowych jeźdźców, służą też jako patrole, tropią wrogów i pożerają trupy. Właściwie każdy Ork, który chce, żeby się z nim liczono, posiada przynajmniej jednego takiego nietypowego wierzchowca.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wielki Wkuw* ‐ Jest to, ni mniej, ni więcej, wielki odyniec. Żyje właściwie wszędzie, żre wszystko i jest w stanie zabić prawie wszystko. Zajmuje też ważne miejsce w kulturze wielu ras.
Niegdyś Wielkich Wkuwów dosiadały Krasnoludy, budząc tym powszechny szacunek, strach i zazdrość. Z czasem jednak kawaleria nie miała już takiego znaczenia i jest jej mało, podobnie jak jeźdźców niedźwiedzi. Niemniej, tradycja ta nie została w całości zapomniana, a to z racji Orków. Bowiem poza Wargami dosiadają oni również Wielkich Wkuwów. I nie bez przyczyny, gdyż ich skóra jest bardzo mocna i gruba. Zdarza się, że trafiony strzałą dzik wcale jej nie czuje. No i nie można zapomnieć o szablach, czyli kłach: Są one w stanie rozpruć wilka, Warga, konia czy cokolwiek innego (lub kogokolwiek), jeśli nie ma pancerza, a nawet jeśli ma, to musi to być co najmniej gruba zbroja, albo mocna kolczuga.
Właśnie dlatego każda z ras, która dzików tych nie dosiada, poluje na nie dla kłów, a także dla smacznego i delikatnego mięsa. Przez te polowania ich liczba zaczyna się gwałtownie kurczyć. I choć ciągle żyją właściwie wszędzie, to najwięcej wyemigrowało na Plugawe Ziemie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pantery Cienia ‐ Pantery są zwierzętami powszechnie znanymi w Elarid. W końcu żyją na prawie wszystkich wyspach Archipelagu Sztormu, a możni z Gildii Kupców, Cesarstwa Verden i innych państw oraz organizacji trzymają je w swoich posiadłościach w charakterze strażników lub egzotycznych maskotek. Niegdyś zamieszkiwały one również Verden, i to cały kontynent. Ale z czasem coś (głód, zaraza, częste polowania lub coś jeszcze innego. Przyczyn nie ustalono do dziś) zmusiło je do systematycznego oddawania terenów. Ostatecznie ostatnie osobniki, by zapobiec całkowitemu wymarciu gatunku, uciekły pod ziemię, żyjąc tam setki lat i tworząc właściwie osobny gatunek, czyli właśnie Pantery Cienia.
Żyłyby one zapewne do dziś w głębokich czeluściach Podmroku, ale nie stało się tak. Czemu? Otóż ze względu na Mroczne Elfy, które wysyłały swych niewolników głębiej i głębiej pod ziemię, w poszukiwaniu surowców mogących napędzić ich wielką machinę wojenną. I tak w Haxenn dokopali się oni do Podmroku, a pierwszymi stworami, które spotkali na swojej drodze były właśnie Pantery Cienia. Zaintrygowane opowieściami tych niewolników, którzy uszli z życiem, Drowy wysłały kolejną ekspedycję, mającą na celu schwytanie i przyprowadzenie na powierzchnię tych osobliwych stworzeń. Strata kilkunastu wysłanych tam ludzi, Orków, Goblinów, Elfów i Krasnoludów była warta tych osobników, które schwytano. Dość szybko zdołano je wytresować, podobnie jak ich potomstwo oraz wyciągane z podziemi dzikie sztuki. I tak Pantery Cienia, prawdopodobnie na stałe, zasiliły szeregi armii Mrocznych Elfów.
Stwory te bardzo dobrze przystosowały się do zabijania swych ofiar. Tak więc, podobnie jak ich kuzyni z powierzchni, nadal są szybkie, zwinne i polują z ukrycia. Jest jednak wiele cech, które różnią Pantery Cienia od zwykłych. Po pierwsze mają one o wiele czulszy węch, który zastępuje oczy, bowiem w Podmroku brakuje światła. Dlatego też ich oczy są przystosowane głównie do widzenia nocą, a w dzień bywają praktycznie ślepe, posługując się jedynie węchem. Kolejną kwestią są ich kły i pazury. Podobnie jak w wypadku zwykłych panter, służą one do zabijania i ranienia ofiar. Jednak ich pazury są znacznie mocniejsze i twardsze, a to głównie dlatego, że pod ziemią musiały nauczyć się przebijać niewiarygodne twarde pancerze podziemnych krabów, bazyliszków, trolli i żółwi jaskiniowych. Tak więc spokojnie przebiją one gorszej jakości kolczugę lub kolczugę lekką, a także skórzaną zbroję.
Ostatnią bronią Pantery Cienia są jej dwie dodatkowe kończyny, których używa do chwytania i przytrzymywania ofiar lub walczy za ich pomocą jak bicz. Jednak są to rzadkie przypadki, bowiem woli wykorzystywać truciznę zawartą w kolcach na końcach tych dodatkowych kończyn. Wystarczy że ledwie kilka kolców przebije skórę i wprowadzi jad, a trafiona kończyna pozostanie bezwładna przez nawet kilka godzin. Toksyna z reguły nie może zabić, ale jeśli kolce trafią dostatecznie blisko serca, płuc lub innego ważnego narządu, mogą zatrzymać jego pracę i doprowadzić do zgonu.
W armii Drowów pełnią one przede wszystkim funkcję zwiadowców i wsparcia dla tropicieli. Poza tym pomagają tropić swym panom Elfy na ofiarę dla Pajęczej Królowej lub zbiegłych niewolników. Z Panterami Cienia jest podobnie jak z Wargami w armiach Orków: O ile każdy Ork, który chce, żeby się z nim liczono, ma przynajmniej jednego Warga, to również każdy Mroczny Elf, piastujący dostatecznie wysoki urząd lub rangę, posiada swoją Panterę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wielkie Pająki ‐ Czytając rozliczne, opasłe tomiska traktujące o kulturze, sztuce czy filozofii Mrocznych Elfów prawie co chwila można spotkać się z określeniem Pajęczej Królowej. Jest to nic innego jak bóstwo Mroczny Elfów, którzy preferują nazwę Lloth, choć miana Pajęczej Królowej używają zamiennie i równie często. Bóstwo to ma rzeczywistą władzę, a ukazało ją właśnie poprzez wielkie pająki. Bowiem pojawiły się one praktycznie znikąd, dzień po wielkiej uroczystości, która trwała trzy dni i w której życie straciło kilka tysięcy Elfów, zabitych przez kapłanki, zapewne w celu uzyskania łaski swej opiekunki i władczyni. Obecnie Mroczne Elfy dementują i odrzucają każdą teorię na ten temat i prawdopodobnie nie będzie nam dane dowiedzieć się, skąd wzięły się Wielkie Pająki. Ale za to wiadomo o nich sporo, głównie dzięki relacjom tych, którzy przeżyli walkę z nimi.
Wielkie Pająki rzeczywiście są wielkie, bo mierzą około półtora metra szerokości i nawet do czterech metrów długości. Ich bronią są przede wszystkim ogromne szczękoczułki przeznaczone do gryzienia swych ofiar. Są na tyle mocne, że mogą przebić się przez każdy lekki pancerz. Potrafią one również pluć z paszczy żrącym kwasem, a odwłok wyginać w dowolnym kierunku by wystrzelić z niego wiązki lepkiej sieci, które mogą skutecznie unieszkodliwić wielu przeciwników. Ich wielką zaletą są również oczy, a dokładnie cztery pary, które pozwalają na bardzo dobre widzenie w świetle dnia i nocy. Na dodatek ich ciało pokrywa chitynowy pancerz, a osiem kończyn pozwala na wspinanie się po nawet pionowych powierzchniach.
Pająki mają jednak swoje słabości. Raz na kilka miesięcy muszą zrzucić skórę i zaczekać, aż nowa stwardnieje. Na ogół cały ten proces trwa nawet dwa tygodnie i przez tyle czasu pająk wyłączony jest z jakichkolwiek działań. Bardzo łatwo go wtedy zabić, a i nie wszystkie przeżywają proces.
Następną słabością są ich kończyny. Owszem, porasta je chitynowy pancerz, ale nie w stawach, więc jeden cios miecza czy topora spokojnie obetnie nogę w tym miejscu. Każdy mocniejszy cios dowolnej broni w rodzaju młota bojowego może też takową złamać.
Inną wadą pająków jest ich brak podzielności uwagi. Bowiem skupiają się one na jednym celu tak długo, aż się go nie pozbędą, same nie zostaną zniszczone lub nie znudzi im się to.
Tak więc pająki mają wiele zalet i wad, jednak mimo to wykorzystuje się je w armii Mrocznych Elfów, głównie jako wsparcie dla zwiadowców, broń psychologiczna (bo efektu jaki wywiera plujący kwasem Wielki Pająk, który później chwyta jakiegoś żołnierza z szeregu, oplątuje siecią i pożera żywcem na oczach kolegów nieszczęśnika po prostu nie można nie docenić) lub też oddziały używane do bezpośredniego szturmu na wrogie umocnienia.
W takim charakterze wykorzystuje się jedynie dorosłych samców. Natomiast samice spoczywają w swoich legowiskach w miastach Drowów lub w ich pobliżu i tam produkują, można by rzec, że na skalę masową, nowe osobniki lub tworzą sieć. Jest ona niezwykle cenna, miękka i delikatna w dotyku oraz wytrzymała, więc co bogatsi mieszkańcy Księstwa Mrocznych Elfów szyją sobie z nich ubrania, a niektórzy wojownicy stawiają bardziej na ubrania ochronne z włókien pajęczej sieci, niż na klasyczne kolczugi.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Hydra ‐ Ten potwór to spełnienie najgorszych koszmarów wielu wojowników. Nic dziwnego, bo raz na widok zaledwie jednej Hydry w popłochu pierzchło kilkudziesięciu elfickich wojowników. Co budzi taki lęk?
Otóż zapewne pochodzenie. Hydry nie pochodzą z naszego świata, a z głębokiego Podmroku, który dzielą z Panterami Cienia, Smokami Cienia, Minotaurami i innymi bestiami, które jeszcze nie ujrzały światła dziennego. Kolejną kwestią jest ich wygląd. Bowiem potrafią nim przerazić. Od łap spoczywających na ziemi do czubka jakiejkolwiek głowy mierzą nawet sześć metrów. No właśnie, jakiejkolwiek głowy, bowiem każda Hydra ma ich siedem, a każda ma cząstkę swego rozumu, która pozwala im na walkę, pożywianie się i w miarę logiczne myślenie. Jednak wszystkie podlegają jednej, tak zwanej centralnej, bo jest ona środkową. Jej ścięcie doprowadza do śmierci pozostałych głów, a w konsekwencji całej Hydry, jednak samo odcięcie to nie jest prosta sprawa, a i dość ciężko w bitewnym zamęcie zorientować się, która głowa jest która, zwłaszcza gdy wszystkie poruszają się niezależnie.
Hydr słyną również ze swej ogromnej wytrzymałości. Ich łuski i grubą skórę pod nimi bardzo ciężko przebić, jedynym wrażliwym miejscem jest ich podbrzusze i oczy, choć w oczy najlepiej celować tylko wtedy, gdy są szeroko otwarte, gdyż ich powieki także są opancerzone. Jednak to koniec, ponieważ każda Hydra może poszczycić się wielkimi umiejętnościami w zakresie regeneracji. Lżejsze rany na łuskach lub skórze goją się w kilka godzin, te które już je przebiły w dzień lub kilka dnia, ale najciekawsze jest to, że są one w stanie zregenerować własną głowę, pod warunkiem, że mają na to tydzień czasu lub więcej i stracona głowa nie jest tą centralną.
Walory ofensywne Hydr również są wielkie, bowiem potrafią one pluć kwasem, kwasem bardziej żrącym niż ten wydzielany przez Wielkie Pająki. Ich kły spokojnie przebiją się przez każdą zbroję, może z wyjątkiem najprzedniejszych spośród płytowych. Jakby tego było mało, to ich długi ogon skutecznie sprawia się w roli bata zdolnego gruchotać kości. Jeśli dodać do tego fakt, że każda Hydra może jednocześnie ugryźć lub opluć kwasem siedmiu wrogów na raz, to nie ma co dziwić się tamtym elfickim wojownikom.
W armii Drowów Hydry stanowią przede wszystkim siłę przełamującą, wspieraną czasem przez Minotaury, niewolnicze oddziały Krasnoludów, Orków lub Cyklopów albo Smoki Cienia, choć z reguły to ci wszyscy (poza, rzecz jasna, Smokami) bardziej potrzebują bardziej wsparcia Hydr, niż one ich.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Smok Cienia ‐ To bez dwóch zdań jedna z najstraszliwszych, jeśli nie najstraszliwsza, bestia chodząca po ziemi Elarid.
Geneza powstania Smoków Cienia jest bliżej nieznana, ale wiadomo, że kiedyś były istotami czczonymi przez Elfy, niemalże na równi z ich bogami. Występowały wtedy pod nazwą Szmaragdowych Smoków. Z czasem jednak cześć oddawana im była niewystarczająca. Smoki stały się nader chciwe, zaczęły pragnąć więcej i więcej. Zaczęło się od większego uwielbienia, skarbów w postaci złota i klejnotów, a na końcu nawet do ofiar składanych z młodych mężczyzn i kobiet, którzy przez resztę życia mieli im służyć jako niewolnicy lub… przekąska. W końcu Elfy jednak się zbuntowały i z pomocą kilku Szmaragdowych Smoków, które nie były tak złe, jak te, zdołały zabić kilkunastu przedstawicieli gatunku, a innych wygnali. Niektóre do dziś mają swoje legowiska na Plugawych Ziemiach, w Mrocznym Królestwie, mroźnym Karak’Akes, górach Krasnoludów czy innych miejscach, choć są to przeważnie osobniki stare i zdesperowane, które nie mają już skarbów, uwielbienia i nadziei na lepszy żywot.
Jednakże nie wszystkie tak skończyły. Część z nich zeszła do podziemi i tam zmieniła nie tylko swój wygląd, ale i sposób myślenia. Stały się Smokami Cienia, które podporządkowały sobie prymitywne ludy i były prawdziwymi władcami. Lecz nawet to ich nie zadowoliło i pragnęły więcej. Okazja nie nadarzała się jednak przez wieki. Aż do rozpoczęcia ekspansji przez Mroczne Elfy, które potrzebując nowych surowców na zaspokojenie potrzeb swej wielkiej machiny wojennej, zaczęły przekopywać coraz większe połacie ziemi w okolicach Haxenn i w końcu trafiły do złowieszczego Podmroku, który był domem Smoków Cienia. Zostały one odkryte przez Drowy na ostatku, już dawno po Panterach Cienia, Minotaurach i Hydrach. Początkowo Smoki i Drowy nie mogły znaleźć wspólnego języka. Doszło do walki, w wyniku której zginęło kilkadziesiąt Mrocznych Elfów, kilkaset niewolników i jeden Smok Cienia. Po tym wszystkim zdołano ustalić, że Smoki Cienia niegdyś toczyły wojnę z Elfami, jak Mroczne Elfy obecnie. I tak zawarto początkowo kruchy sojusz, ale z czasem został on przypieczętowany elfią krwią i ich skarbami. Smoki Cienia, rzecz jasna, zapragnęły więcej i tak pierwsze osobniki zaczęły wychodzić na powierzchnię. Po zaaklimatyzowaniu się zostały najpotężniejszymi jednostkami w armii Mrocznych Elfów, często w pojedynkę wygrywając bitwy i mordując setki wrogów. Obecnie uważa się, że jedynie Jednorożce i Szmaragdowe Smoki są w stanie je powstrzymać, lecz tych pierwszy potrzeba przynajmniej kilka na jednego wroga, a drugich jest zbyt mało. Natomiast Smoki Cienia wychodzą ciągle z Podmroku, a obecnie ich liczba waha się od tuzina do dwudziestu. I jest to liczba wystarczająca, by zmiażdżyć całe państwo Elfów, choć Smoki Cienia zwykły działać samotnie lub w małych grupkach, a i nie palą się do ciągłych ataków, ponieważ jeden lub dwa na miesiąc w zupełności im wystarczają. A Mroczne Elfy, mimo całej swej potęgi, nie mają dość odwagi, by zmusić je do większego wysiłku wojennego

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jednorożec ‐ Istota ta bywa również nazywana Darem Meliiki, bóstwa Elfów. I nie bez przyczyny, przecież objawia się ona nie tylko jako Elfka, ale również jako Jednorożec.
Cechą charakterystyczną Jednorożca jest przede wszystkim róg, prosty lub spiralny, który wyrasta z czoła. Ma on najróżniejsze właściwości, ale jest także bardzo ważny dla Jednorożca. Jeśli złamie on go sobie to ten odrośnie bardzo powoli lub nie odrośnie w ogóle, a jeśli zostanie wyrwany to Jednorożec umrze, tylko kilka nielicznych przetrwało to, ale i tak zmarło kilka dni później.
Jednorożce, poza rogiem, mają przede wszystkim białe futro oraz grzywę, a także długi ogon i oczy najróżniejszej barwy.
Jednorożce żyją tylko i wyłącznie w lasach, puszczach i borach Elfów, ponieważ wszędzie indziej polowano by na nie. Czemu?
Róg ma najróżniejsze właściwości, można za jego pomocą wzmocnić broń lub zbroję, jest też składnikiem różdżek i kosturów oraz cenionym składnikiem alchemicznym. Krew pozwala zachować młodość przez jakiś czas oraz pozwala na znacznie szybszą regenerację ran. Natomiast mięso jest bardzo pożywne, jeden kilogram pozwala na zaspokojenie tygodniowego głodu. Również włosy z grzywy i ogona wykorzystywane są w Alchemii oraz jako ozdoba.
W związku z tym Jednorożce uciekły na tereny Elfów, gdzie są traktowane jak zwierzęta niemalże święte, a każdy Elf ma obowiązek chronić Jednorożca, choćby własnym życiem.
Same Jednorożce mimo wyglądu są groźnymi zwierzętami: Ich róg może przebić nawet płytową zbroję, kopytem mogą pozbawić przytomności nawet Orka, a Jednorożce są w całości odporne na Magię, nie wiadomo jak, ale najzwyczajniej w świecie większość ataków magicznych nie robi na Jednorożcach najmniejszego wrażenia.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Miecze‐strażnicy Alojzego Klucznika
Alojzy Klucznik był niebywale potężnym magiem demonów oraz zaklinaczem. Znany jest z tworzenia przeróżnych istot, które broniły swoich panów, bądź skarbów.

Najbardziej powszechnym typem kreatur, na które mógł pozwolić sobie nawet zwykły mieszczanin były bronie, w które tchnięto zapieczętowanego, pomniejszego demona bądź duszę chochlika, który jest zdolny jedynie do wykonywania poleceń wypowiedzianych przed wtopieniem w przedmiot. Wbrew nazwie są to nie tylko miecze. Mieczami‐strażnikami mogą być też buzdygany, topory, włócznie czy nawet łuki i kusze. Te stworzenia stanowią nie lada zagrożenie dla poszukiwaczy skarbów, jako że w przeciwieństwie do golemów nie są aż tak widoczne. Potrafią lewitować i tworzyć proste taktyki co w połączeniu z elementem zaskoczenia tworzy zabójcze połączenie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Skrzyniacze ‐ Ach, skrzynia pełna złota i innych kosztowności! Któż o takiej nie marzył? Skrzynie takie są zazwyczaj przepustką do bogactwa i lepszego życia, ale często też do… śmierci. Czemu? Otóż właśnie za sprawą Skrzyniaczy.
Są to drapieżniki wiodące osiadły tryb życia. Przyjmują one z reguły wygląd różnorakich skrzyń, stąd ich nazwa. Ich metoda polowania jest prosta: Zaczekać aż skuszony obietnicą bogactw delikwent podejdzie dostatecznie blisko i zaatakować lepkim i bardzo umięśniony jęzorem, za pomocą którego mogą one połamać kończynę. Jednakże robią tak rzadko, częściej po prostu pchają to, co chwyciły wprost do paszczy, aby potężne kły mogły się tym zająć. Języki Skrzyniaczy dorastają nieraz do nawet kilku metrów, wobec tego potrafią one złapać nie tylko dłoń, ale nawet głowę nieszczęśnika.
Jednakże mają one swoje wady, największą na pewno jest brak mobilności, gdyż Skrzyniacze z reguły spędzają całe życie tam, gdzie się osiedliły, tylko w wyjątkowych i zagrażających życiu sytuacjach uciekają za pomocą swego języka. Są również bardzo czułe na dotyk, jeśli ktoś nie jest pewny co do intencji napotkanej skrzyni, wystarczy rzucić w nią kamieniem, nawet to sprawi, że Skrzyniacz ukaże swą prawdziwą postać.
Skrzyniacze preferują środowiska w rodzaju jaskiń, podziemi, ruin, pieczar, lochów i tym podobnych, a więc właściwie tylko tam można je spotkać. Stanowią one realne zagrożenie dla wszelkiej maści poszukiwaczy skarbów, a że wielu uważa opowieści o skrzyniach‐mordercach za bujdy, to Skrzyniacze nie cierpią na brak pokarmu. Co ciekawe nie są to jakieś wybitnie nienasycone monstra, bywa że jedna ofiara wielkości człowieka wystarczy im nawet na kilka lat, bowiem tyle będą one trawić ciało, kości, ubranie i inny ekwipunek nieszczęśnika.