Your browser does not seem to support JavaScript. As a result, your viewing experience will be diminished, and you have been placed in read-only mode.
Please download a browser that supports JavaScript, or enable it if it's disabled (i.e. NoScript).
Historyjka: Prawdę mówiąc, trudno być grzecznym lub też niegrzecznym kiedy się nawet nie ma na obecną chwilę ciała. Toina: Perła odwzajemniła uśmiech.
Oj, tak się tylko mówi! Po prostu czekała.
Poczochrałam jej włosy
Historyjka: Skoro czekała tyle lat, to może jeszcze chwilę poczekać. Toina: Perła się zarumieniła.
Słodziak
Właśnie.
Toina: Wyjątkowy słodziak. Historyjka: Perła gdyby nie to, że jest zabańkowana, prawdopodobnie by oszalała.
Eh, bez przesady. Jest cierpliwa.
No to idziemy szukać Ametyst
Historyjka: No fakt, ale wszystko ma swoje granice. Toina: Tak, to się zgadza. W drogę…
Zapewne. Ale i tak może poczekać.
A więc idę i rozglądam się za Ametystem
Historyjka: A więc czeka… Toina: Powinna być raczej w głównym budynku.
Udałam się do głównego budynku
I czeka.
Toina: Zmiana tematu. Historyjka: Perła czuje, jak zaczyna się regenerować.
Ah, czyli jednak się doczekała! Cieszyła się na myśl, że zobaczy swoją panią, której będzie wiernie służyć.
Kiedy się zregenerowała, zamiast swojej domniemanej pani, zobaczyła dwa Rubiny w koniniarkach.
Okej, tego się nie spodziewała.
Czy ktokolwiek by mógł się tego spodziewać? -Za nami! - powiedział cicho, ale stanowczo jeden z Rubinów.
Historyjka
