Szpital w stanie Jersey

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Dzięki. - odpowiedział z ulgą, chowając notatnik do swojej kieszeni w stroju.

[Andreas D.]

Woj2000

-A do tego jeszcze wspomnę, że nie wszystkie z nich są krwiożercze. - odparł, spoglądając sobie na ponownie sprawne dzięki Havocowi ręce - A przynajmniej ja miałem szczęście takiego spotkać. Havoc jest co prawda miejscami złośliwy, ale na pewno nie jest psycholem. Tak myślę.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

“Gdyby nie cześć o złośliwości, to bym tego nie zrobił.” - stwierdził Havoc, a następnie sprawił, że Doug poczuł przez chwilę znaczny ból głowy.
-Ta… A w każdym razie tego się dowiemy. Lub lepiej się w tym przypadku tego nie dowiedzieć.

[Andreas D.]

Woj2000

Czując ten ból, Doug złapał się za głowę i jęknął.
-Dobra, cofam to, co mówiłem. Jednak miły z ciebie kosmita - odpowiedział na wpół szyderczo, zaś kiedy ból mu minął, zwrócił się do ochroniarza:
-Wspominałem, że symbiont rozumie to, co mówimy?

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Tak… A w każdym razie domyślam się, że wszystko słyszy. - odpowiedział, przyglądając się dokładnie Dougowi.

[Andreas D.]

Woj2000

-Wszystko słyszy to mało powiedziane. Ma nawet opinie na temat tego, co mówimy. Stąd ten mój ból głowy.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-A więc… Lepiej żebym się w ogóle teraz nie odzywał, prawda?

[Andreas D.]

Woj2000

-Niby czemu? Nic złego przecież nie powiedziałeś. No… może poza nazwaniem jego rasy ,glutami", co on uznał za… niemiłe. Bardzo łagodnie mówiąc.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Nagle ochroniarz ni z gruchy ni z pietruchy odskoczył gwałtownie do tyłu mówiąc głośno i dość przestraszony:
-ALE MACKI Z PLECÓW TO TY SOBIE DARUJ!

[Andreas D.]

Woj2000

-O czym ty gadasz?! - odpowiedział z mieszaniną zaskoczenia i zaniepokojenia, wstając z łóżka i zaczynając rozglądać się za plecowymi mackami.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Kiedy się obejrzał, zobaczył, że z pleców wyrasta mu zakończona jak włócznia macka, wycelowana w stronę ochroniarza Douga.

[Andreas D.]

Woj2000

Widząc to, zareagował odruchowo. Szybkim ruchem rąk złapał mackę za jej niezaostrzoną część i z całej siły spróbował pociągnąć ją jak najbardziej w dół.
-KU*WA, HAVOC! - ryknął na głos - CO CI WCZEŚNIEJ MÓWIŁEM! TO SWÓJ!

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Macka w odpowiedzi spłaszczyła się, spoliczkowała Douga i “schowała” się do pleców Maheswarana.
“Ble ble ble…”
Ochroniarz wygląda na zdenerwowanego w sensie zestresowania.

[Andreas D.]

Woj2000

-Jak chcesz się napidalać, to zaczekaj, aż zostaniemy agentami. Wtedy to będzie mógł se spuszczać wpieol, jak leci. - odpowiedział w sposób dla Havoca najbardziej zrozumiały: twardy i miejscami po chamsku. W przypadku agenta postąpił jednak inaczej. Zamiast się do niego zbliżać (i wywołać kolejne zaniepokojenie), usiadł ponownie na wcześniejszym miejscu i odezwał się spokojnie.
-Słuchaj… wiem, jak to wszystko wyglądało, ale uwierz mi, że z Havociem naprawdę da się normalnie współżyć. Tylko… lepiej go nie denerwować. Więc, tak na wszelki wypadek… może lepiej przeprosić za te ,gluty"?

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

“No… Może mnie trochę przekonałeś. Ale jak ty mi nie załatwisz dawania wpie**olu innym, to ja sam będę go spuszczał!”
Fakt… Jeśli wchodzisz między wrony, musisz krakać jak i one.
-No teraz to na pewno tego czegoś nie przeproszę! To monstrum chciało mnie zadźgać, a ja mam przepraszać?! - zaprotestował ochroniarz.

[Andreas D.]

Woj2000

-Ale wcześniej go obraziłeś. I ja, co prawda, nie pochwalam tego, co chciał ci zrobić, to jednak powód tego jest oczywisty. Poza tym… co ci szkodzi przeprosić?

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Najpierw pozbądź się tych mieczy z rąk. - syknął, oddalając się do tyłu… W lekkim przestrachu.

[Andreas D.]

Woj2000

Doug nawet nie spojrzał się już na swoje dłonie. Dobrze wiedział, co pewnie teraz się dzieje.
-Havoc, nie pomagasz..

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Doug usłyszał w głowie drwiący odgłos wydawania dźwięków wysuniętym językiem.

[Andreas D.]

Woj2000

O w tym momencie poczuł się tak, jakby został zmuszony opiekować się dzieciakiem-łobuzem. Takim kosmicznym, symbiotycznym łobuzem o wyraźnych cechach psychola. Ale wciąż… jak dziecko. Wiedząc, że perswazją niewiele wskóra, spróbował za pomocą własnej woli pozbyć się tych mieczy z dłoni.