Domek Stevena

[Andreas D.]

Woj2000

Szmaragd może być z siebie wewnętrznie dumna z siebie za swoją elokwencję. Dlategi też postanawia równie mistrzowsko pod względem językowym zakończyć to ,spotkanie". Nie chodzi o to, że jej się tu nie podoba, ale… najzwyczajnie nie wie, co by tu teraz zrobić. Dlatego też odzywa się:
-Będę o tym pamiętać. Ale nie warto już mówić o ,jedzeniu". Może… wartoby było zakończyć w jakiś sposób to spotkanie? Sama nie wiem, co mogłabym jeszcze tu porobić, a Diamenty pewnie już się niecierpliwią na możliwość powrotu na Homeworld.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Steven się uśmiechnął.
-No tak. Przecież na pewno masz jakieś ważne obowiązki. Nie mogę Cię tu cały dzień przetrzymywać i puciać twoje włosy. Możesz wyjść kiedy tylko będziesz chciała, Emmy… Pamiętaj, że zawsze będziesz u mnie mile widziana.-powiedział wesołym tonem Steven.

[Andreas D.]

Woj2000

-Miło mi to słyszeć. A gdybyś ty gościł w Stolicy, to pytaj się o Szmaragd - Doradczynię Żółtej Diament. Też chętnie cię ugoszczę. - odpowiedziała iście arystokratycznym, acz przyjemnym tonem, po czym wstała i lekko mu się skłoniła.
-Do zobaczenia, Stevenie.
Zaraz po tym udała się w stronę wyjścia.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Do zobaczenia Emmy!-odkrzyknął wesoło Steven swojej nowo poznanej przyjaciółce… Nie z tego świata!

[Andreas D.]

Woj2000

Doprawdy nie z tego świata.
Zadowolona z przebiegu całej sprawy i dumna ze swojej nowej sytuacji życiowej Szmaragd wychodzi przez drzwi na zewnątrz domu. Zanim zeszła całkowicie na dół, jeszcze na krótką chwilę stanęła przy oknie i krótko, acz szczerze pomachała tej zaiste interesującej, sympatycznej i tak niezwykłej hybrydzie.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Steven odmachał swojej koleżance na stojąco. Słodziak z tego Stevena, prawdę mówiąc. Uroczy słodziak na urocze słodziaki.

[Andreas D.]

Woj2000

Szmaragd może się tylko cieszyć, że mogła spotkać takie pokłady przyjaznej słodkości osobiście. Ciesząc się z tego wszystko, Doradczyni szybkim krokiem schodzi po schodach w okolice domu Stevena.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Zmiana tematu na Teren Obsydianowej Świątyni.

[Andreas D.]

Woj2000

Kevin przyjeżdża w najbliższe okolice domku ojcowską terenówką w towarzystwie Nefryt. Kiedy już dojechał, stając samochodem tuż przy schodach prowadzących do sadyby tego magicznego dzieciaka, wyłącza silnik, po czym odpina niezadawoloną z nieoczekiwanego skrępowania Stonogożuk i bierze ją siebie na ręce, jednocześnie lekko przyciskając ją do siebie.
-Wybacz za te pasy, moja droga. - odpowiedział z lekkim winy - Ale było to konieczne.
Następnie wyszedł z auta, wciąż przytrzymując swoją skażoną, kosmiczną przyjaciółkę i powolbym krokiem wchodzi po schodach, spodziewając się poważbej rozmowy ze Stenevem, nie tylko o Nefryt, ale i swoim poprzednim, bucowatym zachowaniu.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Nefryt na początku wyglądała na dość mocno obrażoną za zniewagę w postaci przypięcia jej pasami, ale przytulenie jej wystarczyło, żeby znowu była słodką kruszynką. Przez okna zobaczył Stevena śpiącego na kanapie, na plecach dokładniej. Czy drzwi są zamknięte, czy otwarte nie da się stwierdzić bez próby otworzenia ich, co może się oczywiście różnie zakończyć.

[Andreas D.]

Woj2000

Nie chcąc ryzykować bycia uznanym za intruza, postanawia postąpić jak każdy normalny złowiek w tej sytuacji. Dlatego też zwalnia sobie jedną rękę, kładąc Nefryt na swoim barku i najzwyczajniej w świecie puka do drzwi, na tyle głośno, by Steven to usłyszał.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Nefryt od razu obwinęła się dookoła szyi Kevina, ogrzewając ją i lekko mrucząc. Kilka sekund po pukaniu Kevina, Steven lekko się poruszył, ale tylko po to, żeby zmienić pozycję w jakiej leżał.

[Andreas D.]

Woj2000

Kevin cicho westchnął, po czym zapukał głośniej.
-O nie, kolejnego wstydu sobie już nie narobię. - wyszeptał do siebie zdeterminowany, by wszystko wykonać po zwyczajnemu.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Steven przekręcił się ponownie, a następnie podniósł głowę do góry i się półprzytomnir rozejrzał dookoła siebie, przy tym słabo mrużąc swoje oczy.

[Andreas D.]

Woj2000

Wtedy Kevin podszedł do okna i popukał w nie parę razy, by zwrócić na siebie uwagę, po czym zaczął pokazywać na migi, by Steven mu drzwi otworzył.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Steven kiedy już się trochę ogarnął, spojrzał na swoich gości i podbiegł do drzwi, a następnie je otworzył.
-Cześć Kevin, cześć Nefryt. O co chodzi? - spytał się lekko zaspany, stojąc w progu.

[Andreas D.]

Woj2000

-Dobra, Steven, mam do ciebie trzy sprawy. - powiedział szybko, stojąc w drzwiach - Po pierwsze: jeszcze raz przepraszam za bycie nieodpowiedzialnym, wrednym bucem. Po drugie: chciałbym przeprosić tą twoją koleżankę osobiście lubi telefonicznie, a do tego potrzebowałbym twojej pomocy. Po trzecie: wiem, że do pełnego uleczenia Nefryt są potrzebne wszystkie Diamenty, ale póki co chciałbym poprosić, byś ty użył tych swoich kosmicznych mocy, by chociaż częściowo ją naprawić. A resztę Diamentów skołuję później.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Nie ma sprawy Kevin, już Ci wybaczyłem, ale z Connie może być… Trudniej, powiedzmy. Postaram się ją jakoś przygotować na twoje przeprosiny, a potem do Ciebie zadzwonię. A jeśli chodzi o Nefryt, to nie wiem czy dużo zdziałam, ale postaram się. Będzie to wyglądało dziwnie, ale zadziała.

[Andreas D.]

Woj2000

-Steven, jeśli to coś związane z Klejnotami, to już mnie niewiele zadziwi. - odpowiedział żartobliwie - Opiekuję się przecież dziecinną wersją kosmicznej dyktatorki, prawda?
Zaraz po tym delikatnie ściągnął Nefryt z szyi i przytrzymał ją naprzeciw swojej twarzy, mówiąc.
-No, będziesz za chwilę częściowo uzdrowiona.
Po czym podał ją temu magiczno-kosmicznemu dzieciakowi.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Racja, zapomniałem o tym, że zajmujesz się Słodziutkim Diamentem. - odpowiedział Kevinowi Steven, biorąc Nefryt na ręce oraz na nią niepewnie patrząc. Następnie polizał swoją dłoń i dotknął nią klejnotu Nefryt, która znajdował się w oku. Ta zaczęła świecić, tak jak wtedy, kiedy się regenerowała. ale tym razem przyjmuje bardziej… Humanoidalne kształty.