Your browser does not seem to support JavaScript. As a result, your viewing experience will be diminished, and you have been placed in read-only mode.
Please download a browser that supports JavaScript, or enable it if it's disabled (i.e. NoScript).
-Jakbym nie wiedział, że o tym wiesz. W końcu jesteś istotą od spraw psychiki i wiedzy. Ale…przyszłem tu w innej sprawie. Zastanawia mnie…czy jesteś zdolna do odczuwania emocji?
-Jestem w stanie odczuwać emocje, czywiście. Po prostu nie widzę powodu dlaczego miała bym to robić.
-…oh. A ja myslałem, że jesteś z nich “wyprana”…chyba się myliłem. -I cały plan wziął w pi**u.
W pi**u, dokładnie. -A więc czego jeszcze chcesz, ojcze?
-Sprawdzić, jak się powodzi u ciebie. Ostatnimi razy za często cię nie widywałem.
-To prawda. A więc, zgaduję, że chciałbyś abym odzywała się do Ciebie tak jak odzywała się do Ciebie Kosmos?
-N-nie, skądże! Nic na siłę. Serio. -nieco się zestresował, że Umysł to odebrała jako…ten… Zlecenie?
Albo… No trudno powiedzieć. -I tak nie miałam zamiaru tego robić, bo byłoby to zdecydowanie poniżej mojej godności.
-Ta. Jak uważasz…czy coś. -rzekł nieco zawiedziony, że sam siebie wytrychnął na dudka z znieczulicą Umysłu i udał się w drogę powrotną.
-… Ale jeśli możesz, to zostań tu. Strasznie tu czasami samotno.
Zastopował. -Jak chcesz. -i wrócił się do niej.
-Dziękuję. Po prostu tutaj bądź.
I…cóż… Ten, jest tu.
I przebywa w absolutnym milczeniu razem ze swoją córką.
Lepsze to niż kłócić się z nią.
Z tym, że to przed chwilą to była raczej dyskusja.
Ale nie kłótnia. -…zastanawia mnie…masz jakieś marzenia?
-Marzenia? Mam czasem zachcianki, ale marzeń raczej nie.
Zjawił się Forsteryt przed Duszą. A czemu? Bo zdechł. ZNOWU.
I od razu jego dusza została zdezingrowana. Nie trzeba było nawet żadnego Sądu Ostatecznego.
