Your browser does not seem to support JavaScript. As a result, your viewing experience will be diminished, and you have been placed in read-only mode.
Please download a browser that supports JavaScript, or enable it if it's disabled (i.e. NoScript).
-Co tu mówić, masz nieco racji. -i stuknął parę razy w ramię Spinelu. -Pobudka, śpiąca damo.
Spinel śpi jak kamień.
Lekko paca w jej policzek, by się zbudziła.
Spinel otworzyła leniwie oczka i spojrzała najpierw na Szarą, potem na Czerwonego. Źrenice jej się zwęziły ze strachu.
Spojrzał na nią wzrokiem “serio?” -Oj Spinel Spinel, co ty sobie myślałaś?
-Ja… Ja… Ja chciałam… Ja… - Spinel jest bliska rozpłakania się.
-Chciałaś się przytulić, ta? -i tu ją przytulił. -Już już…-rzekł uspokajającym tonem.
Żeby przytulić Spinel musiał przytulić jednocześnie Szarą. Spinel kilka razy przestraszona pociągnęła nosem, ale potem objęła Czerwonego.
-Już lepiej?
-T-tak… - odpowiedziała zestresowana Spinel.
Puścił ją (i Szarą).
Spinel i Szara się do siebie uśmiechają.
One chyba się polubiły.
Zdecydowanie się polubiły.
No, i teraz przynajmniej ma z głowy zapoznanie Spinelu z Szarą.
Szara zaczęła wstawać, nakrywając Spinel kocem z peleryny. Po chwili upadła na ziemię, trzymając się za klejnot.
Podbiegł do niej i kucnął. -Osz cholera, Szara! Wszystko dobrze?
Szara oparła się o Czerwonego i powoli wstała n -Tak tato… Tylko jakoś tak… Źle się poczułam…
-…Źle…się poczułaś? -rzekł, nadal zmartwiony. Zeskanował wzrokiem Szarą by zlokalizować objawy jakiejś choroby.
Klejnoty nie mają chorób, więc Szara żadnej nawet nie może mieć. Diamencik pokiwała głową aby potwierdzić, że się źle poczuła.
Andrzej_Duda
