Wioska Uwitki
-
- Przecież wiesz, że kłamstwo ma krótkie nogi. A jeśli dowiedzą się, że ich okłamałeś, to co? Przecież wiedzą, gdzie Cię znaleźć, mogą wrócić, zemścić się…
-
— Wiem, ale… — Westchnął ciężko i podrapał się po potylicy. — Widzisz, jeżeli nie okłamałbym ich, nie wiem czy kiedykolwiek wróciłbym tutaj, do was. A tak… jeszcze mogłem Ciebie ujrzeć. — Spojrzał na żonę.
-
- Marna z tego pociecha, jeśli wszyscy przez to zginiemy. - odparła, a Ty zauważyłeś ze zdziwieniem, że w jej słowach jest o wiele więcej chłodu niż zwykle. Nawet całą sobą sprawiała takie wrażenie…
-
Chłód w żonie przeraził go. Nie, nie przestraszył czy zaskoczył, tylko szczerze poruszył to pomyślenia nad tym, jakie skutki będzie miał jego powrót.
Po chwili jednak odezwał się.
— Jeżeli ktoś ma ginąć, to co najwyżej ja, nie wy. Z resztą… — Machnął dłonią i wstał. — Myślę, że oni tutaj są z całkiem innej przyczyny niż z powodu moich opowieści. Oni tutaj szukają czegoś, o czym wiedzą tylko oni. Tak mi się wydaje. Jeżeli byłoby inaczej, to już dawno skończyliby ze mną, na co im jeden rybak. -
Pokiwała głową, chyba ją w końcu przekonałeś.
- To… Co będzie teraz? -
Podszedł do okna, wpatrując się w cumujący przy brzegu okręt Nagów.
— Nie wiem. — Powiedział. — Musimy ich zostawić w spokoju i cieszyć się z tego, że mało ich obchodzimy. Kiedyś na pewno odpłyną. -
Pokiwała głową i westchnęła.
- A skąd wiesz? Może zrobią tu to samo, co zrobili w Małej Przystani? - odparła, mając na myśli sąsiednią wioskę, położoną jakieś trzydzieści kilometrów na zachód, największą w okolicy, która nazwę wzięła sobie stąd, że rzeczywiście niekiedy przybijały tam pełnoprawne, choć raczej niewielkie, statki. -
— A co się wydarzyło w Małej Przystani? — Zapytał, nie wiedząc o czym mówi żona.
-
- Tego nikt nie wie. Pewnej nocy wszyscy mieszkańcy zniknęli, a z nimi cały ich dobytek. Zostały tylko budynki.
-
Przez plecy Morzywała przeszedł dreszcz.
— Może piraci tego dokonali? Albo jacyś najemni korsarze? -
Wzruszyła ramionami.
- Nie wiem. I nie chcę wiedzieć. Wiem tylko to, że nie chcę, żeby nas spotkało to samo. -
Pokiwał głową w zadumie. Jego małżonka miała rację: dopóki Nagowie cumowali w Uwitkach, dopóty wioska nie będzie do końca bezpieczna.
Spojrzał na okręt wężowatych przez okno. -
Cumował tam gdzie wcześniej, pod strażą kilku wartowników. Gdzie była reszta, tego ani nie widziałeś, ani nie wiedziałeś.
-
I może nawet nie chciał tego wiedzieć.
— Położysz dzieci spać, a ja zamknę na noc okiennice, zarygluję drzwi i zagaszę palenisko, a później będę czuwał. — Powiedział do żony nakazującym głosem, z samego swego brzmienia nie znoszącym sprzeciwu. Był zdecydowany. -
Mruknęła coś pod nosem na odchodnym, ale nie byłeś pewien co dokładnie. Mimo to bez szemrania ruszyła, aby wykonać Twoje polecenie.
-
A on zabrał się za wykonywanie tego, co zapowiedział. Zamknął wszystkie okiennice i zaryglował je od wewnątrz, tak samo drzwi, które na dodatek zastawił krzesłem. Zagasił także palenisko, by jego dom przykuwał możliwie najmniej uwagi. Po tym ustawił krzesło przy jednym z okien i przez szczelinę obserwował okolicę.
-
Życie w wiosce toczyło się własnym torem, przynajmniej z pozoru, bo nie widziałeś ani nie słyszałeś bawiących się dzieci, nikt nie wypływał na nocy połów, nawet karczma opustoszała. Wszyscy w obawie przed nowymi przybyszami, wiedząc, do czego są zdolni, siedzieli w zamkniętych na cztery spusty domach, licząc na to, że rankiem Nagowie odpłyną.
-
Oby tak było.
Czuwał przez całą noc, odpocznie nad ranem. -
Mimo najlepszych chęci było ciężko i raz prawie przysnąłeś, ale w porę rozległo się pukanie do drzwi, które Cię wybudziło. Mimo lekkiego zamroczenia i zmęczenia, zdałeś sobie od razu sprawę, że pukanie do drzwi w środku nocy nie zwiastuje nic przyjemnego.
-
“Cholera, cholera…” Zaklnął w myślach, jak najciszej podchodząc do okna. Spojrzał przez szczelinę w okiennicach, chcąc zobaczyć kto stoi u jego progu.
