Światło Świtu
-
Przyzwał ponownie włócznię do siebie i spróbował trafić nią w skrzydło, posyłając przy okazji kilka kul ognia w nie. Musi się rozbić. W ten sposób i jeździec zdechnie i bestia będzie niezdolna do walki. Nie spierdolisz, nie ma kurwa szansy. Jeśli tam dotrzesz, możesz ich powiadomić o mojej małej “wizycie”, a tego nie chcemy.
-
Za którymś razem trafiłeś, a jeździec wraz z podniebnym wierzchowcem spadli do morza, przy odrobinie szczęścia roztrzaskując się na skałach, a jeśli nie to, to zapewne utoną i wyzioną ducha bez Twojej dalszej pomocy.
-
KURWA KURWA KURWA! ROZKAZUJĘ CI, MASZ SIĘ ROZJEBAĆ O SKAŁY I PRZEŻYĆ DO CZASU AŻ BĘDĘ MÓGŁ CIĘ ZMIENIĆ W WIERZCHOWCA! GŁUPI PTASZOR! Wkurwił się niemiłosiernie na świat. Odesłał cały ekwipunek do pierścienia, z powrotem dobywając to, co wziął ze sobą ze zbrojowni. Poszedł zobaczyć tarczę, jaką upuścił przeciwnik, coś ciekawego? Po tym akcie, wkurwiony dołączył do walki, tak jak to robił wcześniej, nie używając magii i oszczędzając się, ale był znacznie bardziej brutalny.
-
Nic, tarcza jak tarcza. Gniew, choć dobry, bo napędzał Cię w walce, to był jednak bezpodstawny lub było na niego za wcześnie, ponieważ nawet jeśli tamten Gryf zdechł, a ciężko mieć co do tego wątpliwości, to w zamku musiało być ich o wiele więcej, w tym młode osobniki i pisklęta, tym podatniejsze na tresurę.
-
I tak był wkurwiony. Duma łowcy czy coś. Nazbieram sobie w chuj jajek i pisklaków, będę je sobie ogrzewał i będę walonym Ojcem Gryfów. Była Matka Smoków, będzie Ojciec Gryfów skurwysyny. Te moje też będą miały rogi i ziały ogniem, w końcu będą Upadłe. W takim razie porzucił wrogą tarczę, później jako pamiątkę weźmie sobie łeb tamtego jeźdźca. Kontynuował walkę w taki sam sposób, trochę mniej wkurwiony, czekając na “to coś”, co pozwoli mu wykonać misję. Na razie i tak pokazał swoją wartość solując Jeźdźca Gryfów, nie można mieć do niego pretensji.
-
I dlatego nie musisz gnać przed siebie, niech inni idą na szpicy i giną. Zresztą, zauważyłeś już wiele martwych Drowów, głównie zabitych pod samą bramą zamku, za pomocą kusz, acz ostrzał już ustał, kilku śmiałków wdrapało się na mury, unieszkodliwiło strażników i otworzyło Wam bramę.
-
Jeśli była to tylko brama muru, dalej brał udział w ataku, czekając na dostanie się do głównej budowli. Jeśli zaś dostali się już do środka, oddzielił się od głównych sił, na podstawie swoich wspomnień starając się znaleźć drogę do najgłębszych lochów. Jako broń wyciągnął tylko krótki miecz Będzie lepszy do cichej roboty i skradał się tylko, spędzając czas w cieniu. Nie ma co alarmować wroga o dotarciu już tu, lepiej się ich powoli pozbywać, aż do dotarcia do celu.
-
Może i Ty miałeś takie zamiary, ale Mroczne Elfy niekoniecznie, a nawet i bez tego nie zdołały pozbyć się wszystkich strażników, przez co na górnych kondygnacjach zamku zaroiło się od łuczników i kuszników, a wszędzie indziej zaczęli pojawiać się lekkozbrojni piechurzy z dużymi tarczami, włóczniami i mieczami, a po nich także pełnoprawni wojownicy w pełnej płycie, z mieczami dwuręcznymi lub długimi do kompletu z tarczą. Przeciwników było tak wielu, że najpewniej będziesz musiał wyrąbać sobie drogę, jeśli chcesz dostać się do lochów.
-
Jeśli byliby to lekcy piechurzy, mógłby po prostu wykonać Ognisty Bieg, czyli nawalać falami ognia na około i szarżować z tarczą i mieczem przed siebie po prostu wyrąbując sobie drogę i wypalając wszystko wokół. Ale tego tu nie zrobi, bo trudno przepchnąć bandę konser dwa na dwa metry nawet będąc upadłym. Ponownie przyzwał swój pełny zestaw i postarał się zrobić z włóczni coś na kształt Glewi i z jej pomocą i dużej ilości fal ognia, przyłączył się do ataku, przed możliwymi salwami zasłaniając się tarczą, utworzoną tak by była szeroka na całe jego ciało. Ogólnie starał się uformować najtwardszy i najbardziej stabilny pancerz jaki mógł. Walczy z konserwami, to będzie walonym otwieraczem. Starał trzymać blisko elity mrocznych elfów, ale nie przy nich. Chciał trochę sławy dla siebie, a w sumie to chciał jej w chuj. Z DROGI KURWY, OJCIEC IDZIE!
-
Tu gołym okiem było widać dwa różne style walki, gdzie Mroczne Elfy były szybkie i zwinne. Gdy ich ostrza znajdowały luki w pancerzach i trafiały tam perfekcyjnie, Ty po prostu przebijałeś pancerz wraz z tym, który go nosił. Niestety, nie walczyłeś z byle kim, ci tutaj mieli nie tylko dobry rynsztunek, ale i umiejętności oraz morale. Choć, rzecz jasna, ginęli z Twojej ręki, to nie przychodziło Ci to za łatwo, a i nie mogłeś powiedzieć o którymkolwiek z nich, że stchórzył, wszyscy woleli walczyć i zginąć, niż się poddać lub uciec. Tak czy siak, po zabiciu siódmego już wojownika, dostrzegłeś wreszcie drzwi prowadzące do lochu, a przynajmniej tak Ci się wydawało.
-
Dobra, teraz pozostaje się skupić. Wszedł w samozapłon razem ze swoim wyposażeniem i wykorzystał zdolności pierścienia do jeszcze większego poziomu, przy okazji zaostrzając swoją tarczę. Posyłając fale ognia w tamtym kierunku, stał się niczym nieposkromiony taran, dążący do celu. Nie musiał się zbytnio bać o zostanie zranionym, pancerz był gruby i twardy. Postarał się walczyć tak, by po szturmie na drzwi do lochu i wejściu tam, została mu jakaś 1/3 energii za równo magicznej jak i zwykłej. Musiał w końcu też wyciągnąć więźnia i być gotowym na walkę o niego ze strażnikami, a potem go odeskortować
-
Niektórzy z przeciwników postanowili zejść Ci przezornie z drogi, sądząc, że Ciebie zgładzi ktoś inny, a oni nie mają po co ginąć, jeśli jest szansa, że zamiast tego dadzą radę wymordować nieco Mrocznych Elfów, więc dostałeś się do drzwi.
-
Otworzył je, a jak się nie da to wyłamał i wszedł do środka, blokując. Po chwili wyłączył samozapłon i “tryb ciężki”, jeśli przeciwnicy nie pójdą za nim. Przyzwał lekką i cichą zbroję, wyjmując swój krótki miecz. Ze starego pancerza pewnie nic nie zostało i się zjarał. Rozejrzał się w środku.
-
Skręcone spiralnie schody prowadzące w dół, tylko z rzadka oświetlane wątłym światem zawieszonych na ścianach pochodni. Typowe wejście do typowego lochu.
-
Zszedł tam ostrożnie, uspokajając oddech i serce po walce, do tego wyczulając słuch. Teraz zaczyna się zabawna część misji.
-
Pierwszych kilka minut nic się nie działo, po prostu odpoczywałeś i schodziłeś na dół. Ale po chwili zaczęło robić się ciekawie, gdy nagle zza zakrętu wyskoczył zbrojny z krótkim mieczykiem, wykonując nim szeroki zamach, którym mógłby odciąć Ci głowę lub poderżnąć gardło, gdyby trafił, ale nie trafił, choć był bardzo blisko. Teraz za to sięgnął jeszcze po sztylet i ponownie zaatakował, dłuższą bronią znów wykonując zamach, a drugą pchając Cię między żebra sztyletem.
-
Jest na schodach, niezbyt może się cofnąć, więc swoim krótkim mieczem zablokował miecz oponenta, a dłoń ze sztyletem postarał się złapać swoją, zanim ten go sięgnie, dodatkowo wykonując kopniaka w kolano, by wybić wroga ze stabilności. - W zamku dziś nie zaśnie nikt… - Uśmiechnął się szkaradnie i wyszeptał.
-
//Wyobraziłem sobie Twoją postać z twarzą Rysia z Klanu, gdy to mówi.//
Udało się, ale ten nie upadł, zdołał w ostatniej chwili złapać równowagę, choć teraz przyjął pozycję obronną i powoli się wycofywał. -
- Mam wyższą pozycję. Dosłownie i w przenośni. - Po tych słowach wykorzystał swoją przewagę wysokości i skoczył na niego ze schodów, wykonując cięcie w bark i kopniaka w nerki. Idiota, mógł od razu się poddać. Posłał jeszcze obłoczek ognia w kierunku twarzy przeciwnika, by ten nie widział swojego oponenta przez oparzone oczy
-
Szczęśliwie lekki pancerz, jaki miał na sobie, zamortyzował cios i kopniaka, ale przeciwko ogniowi w oczy nie mógł już nic pomóc, a Twój przeciwnik z okrzykiem tak bólu, jak i zdziwienia, stracił równowagę (w czym mógł mu też pomóc kopniak) i zleciał na dół.
