Więzienie Kolonialne
-
Nie zatrzymaliście się nigdzie po drodze, aby porozmawiać, co było raczej oczywiste, chyba nie było tu żadnego miejsca, gdzie dałoby się ukryć przed wzrokiem i słuchem strażników, służby więziennej i innych więźniów, którzy na dobrą sprawę chętnie by donieśli na cały proceder, aby poprawić swoje warunki bytowania tu lub skrócić czy złagodzić wyrok, albo w ten sposób szantażowaliby was do zabrania ich wraz z resztą. Tak czy siak, po odprowadzeniu cię do celi Carter klepnął cię i złapał za pośladek, przy okazji wciskając w związane za plecami dłonie kolejną ostrą blaszkę, do rozcięcia więźniów. Nikogo co prawda nie było w okolicy, ale lepiej zachować pozory, tak jak przy przekazaniu ci poprzedniego nożyka i tajemniczej karki, z której zawartością powinnaś się jak najszybciej zapoznać.
-
Dlatego też poczekała, aż Carter opuścił jej celę, odprowadzając go dosyć długo sztucznie płomiennym, a w rzeczywistości zwyczajnie porozumiewawczym wzrokiem. Gdy już zniknął z jej wzroku, obróciła się tyłem do ściany celi, by ukryć dłonie przed widzącymi ją więźniami i blaszką rozcięła więzy na dłoniach, jednak nie ściągała ich z nadgarstków. Ważne, że jej ręce były wolne, sznurki mogły wisieć na nich, by później choćby udać, że są skrępowane. Po tym wyciągnęła karteczkę, schowała w dłoni i poprawiając włosy przeczytała.
-
Karteczka była niewielka, musiała być w końcu łatwa do ukrycia i zniszczenia, gdyby trzeba było. Nie dawało to wiele miejsca na zostawienie wiadomości, ale nie oznaczało to, że nikt nie próbował, a wręcz przeciwnie. Nie byłaś pewna, czy to pismo Jimmy’ego, Davida czy Cartera, choć obstawiłaś tego ostatniego. Małym, trudnym, ale możliwym, do odczytania, pismem zapisał wiadomość:
Dostałem cynk, że jutro przyjeżdża transport więźniów, a w nim więcej waszych kumpli z Gór Granitowych. Do tej pory plan był taki, że robimy to za kilka godzin, w porze kolacji, teraz od ciebie zależy, czy przekładamy to na później. Nie wiem, kiedy tamci przyjadą, ani czy wam na nich zależy, reszta uznała, że to twój wybór. Przyniosę ci kolację, wtedy dasz mi znać, co o tym myślisz.
Podpisu rzecz jasna nie było, tak jak szczegółów planu, który musiał ulec modyfikacji względem pierwotnego, co pewnie przekaże ci strażnik w porze kolacji, czyli za godzinę lub dwie. -
“Cholera.” pomyślała Jannet, zgniatając karteczkę w dłoni i miętoląc ją palcami w zamyśleniu. Przyjechali tu po Clydea i Williama, a nie po cały chór dęty buntowników… Nie wiedziała też kiedy do Naczelnika przybędą jej rodzice, a nie chciała ryzykować spotkania z nimi. Nigdy nie wyzbyła się tego strachu… Z drugiej strony, marzyło jej się tak dosadne okazanie Naczelnikowi i wszystkim innym stróżom prawa tego, co o nich myśli, a ucieczka w powiększonym składzie była idealną okazją do tego. A więcej kompanów dawało także większe szanse na to, by opuścić twierdzę żywym i bez nadprogramowych kul w ciele…
Rudowłosa długo myślała nad tym, jaką decyzję podjąć. Kiedy karteczka w jej dłoni przypominała już tylko pogięty, zamazany świstek wystrzępionego papieru, postanowiła. Kochała wolność, więc czemu nie miałaby pomóc innym w jej zdobyciu? -
Albo namyślanie się zajęło ci więcej czasu, niż sądziłaś, albo to kolacja była dziś szybciej, bo zaledwie kwadrans po podjęciu decyzji wrócił strażnik, Carter, niosąc tacę z posiłkiem. Strażników przydzielonych ci przez naczelnika wciąż nie było, więc nie zachowywał więcej pozorów, niż było trzeba. Postawił tacę na twojej pryczy i zaczął od udawania, że rozwiązuje twoje więzy, dzięki czemu mógł zabrać kartkę z wiadomością. Chwilę później odpiął paski z tyłu głowy i wyjął ci z ust wędzidło.
-
— Zostajemy do jutra. Zabierzemy się stąd w większym składzie. — Wyszeptała do Cartera, gdy ten rozwiązywał jej więzy.
-
— Zostajemy do jutra. Zabierzemy się stąd w większym składzie. — Wyszeptała do Cartera, gdy ten rozwiązywał jej więzy.
-
Nie mógł lub nie chciał tego tu teraz skomentować, więc ledwie zauważalnie skinął głową i wyszedł, stając na warcie pod celą, jak gdyby nigdy nic.
-
Cholera! Mógł przynajmniej wspomnieć o tym, jak wygląda obecny plan! Najwidoczniej musiał to jeszcze przedyskutować z Jimem. Mimo wszystko, w razie gdyby chciał przekazać jej coś jeszcze, usadowiła się niedaleko krat, plecami do Cartera i zupełnie zwyczajnie zabrała się za posiłek.
-
//Jeśli chcesz, żeby coś z nim obgadać, to możesz mu jakoś dyskretnie dać znać.//
Cóż, znowu ciepłe, to zawsze coś, chociaż naczelnik nie zastosował się do twojej prośby o lepsze karmienie lub umyślnie kazał podać ci to samo, co wcześniej. Tak jak poprzednio, ni to dobre, ni to złe, ale sycące, pozwalało nabrać sił przed ucieczką i na pewno było o wiele lepsze niż to, czym zwykle raczono innych więźniów, tak pewnie jadali strażnicy. -
Odłożyła puste naczynia przy prętach celi, po czym kilkakrotnie delikatnie uderzyła knykciami w jeden z nich, na tyle głośno, by zwrócić uwagę Cartera, ale na tyle cicho, by inni tego nie dosłyszeli.
-
Rzucił krótkie spojrzenie w bok, na ciebie, ale nic więcej. Nie odzywał się, skoro nie było potrzeby, a czekał na to, co mu przekażesz.
- Skończyłaś już? - zapytał jeszcze w razie czego, chcąc mieć możliwość wejścia do celi bez podejrzeń innych strażników, o ile jacyś kręcili się po okolicy i mogli to pytanie usłyszeć. -
— Ta. — Odpowiedziała krótko, czekając aż wejdzie do celi.
-
Tak też zrobił. Schował do kieszeni sznury, które przecięłaś, a tymi, które się jeszcze do tego nadawały, związał ci ręce za plecami, tak jak zawsze.
- Nie rozcinaj ich, jeśli nie musisz, te nożyki są do kryzysowej sytuacji, do posiłku ktoś by cię normalnie rozwiązał. - szepnął i sięgnął po wędzidło. Przystawił ci je do ust, czekając na to, co masz mu do powiedzenia, nim je zagryziesz, a on cię znowu zaknebluje. -
— Plan? Co wymyśliliście? — Zapytała szeptem, po czym zacisnęła usta na kneblu.
-
- Jimmy i David zajmą się nowymi, spróbuję załatwić to tak, żeby przechwycili ich i dali spluwy zanim jeszcze trafią do cel. Ty, ja i reszta bez zmian. - odparł, zaciskając ci paski wędzidła z tyłu głowy. Bez zmian, czyli on miał spławić jakoś innych strażników, podrzucić ci broń, a później uwolnicie Clyde’a i Williama, uzbroicie ich i spotkacie się z resztą. Miałaś przeczucie, że mimo tego, co mówił ci wcześniej, Carter ucieknie razem z wami, jego wkład w pomoc w ucieczce tak wielu więźniów nie może zostać niezauważony. Mówił, że ceni sobie sprawiedliwość, więc pewnie zostanie samozwańczym stróżem prawa, ale że po ucieczce jego wina będzie pewna, będzie musiał najpierw zaczekać, aż przycichnie albo poradzić coś na to w inny sposób, choćby z łapówkami, ciężko wymierzać sprawiedliwość szumowinom, gdy samemu wisi się na liście poszukiwanych listem gończym. Albo ucieknie do innej kolonii, gdzie władza naczelnika i Szeryfów Oskad go nie sięgnie i jeśli odpowiednio długo się tam ukryje, a Najwyższy Protektor nie wyda polecenia Szeryfom z innych kolonii, aby go ścigać, to będzie mógł tu legalnie wrócić za kilka lat, jeśli wszystko się powiedzie. Albo dołączy do Jimmy’ego, obaj mają skłonności do balansowania na granicy jednej i drugiej strony prawa.
Gdy skończył, złapał cię jeszcze za pośladki i chwilę obmacał piersi. Na koniec złapał cię za policzki, odwracając głowę tak, aby zobaczyć oba profile. Po tych oględzinach wzruszył tylko ramionami.
- I co on w tobie widzi? - zapytał, bardziej sam siebie, bo nie mogłaś mu w końcu odpowiedzieć, i odwrócił się na pięcie, odchodząc. Krótko po wyjściu uchylił kapelusza dwóm innym strażnikom i odszedł, gdy ci stanęli na warcie pod twoją celą. Pożałowałaś, że tak szybko pozwoliłaś się zakneblować, bo mogłabyś chociaż zapytać o co mu chodziło i co, a także kogo, miał na myśli… -
// Możesz uznać te przemyślenia za rodzaj spędzania czasu, który mija. //
Jannet oparła się o ścianę celi. Kogo miał na myśli? Dobre pytanie.
Zastanowiła się, wtapiając wzrok w mętny sufit.
Jedyną osobą jaka przychodziła jej do głowy był Naczelnik. Tak, to miałoby sens. Na miejscu Cartera sama dziwiłaby się temu, że jest traktowana lepiej niż reszta więźniów, ale to było zrozumiałe, przynajmniej w pewnym stopniu. Wątpiła, że wiedział o planie Naczelnika, który właśnie w rudowłosej widział swego rodzaju kartę przetargową i nic poza tym. Z resztą, przecież nie musiał wiedzieć. Będzie mogła wytłumaczyć mu to już po ucieczce, zakładając, że nie zginą po drodze. -
Na takich i innych rozmyślaniach minęła ci godzina, może dwie, a potem zasnęłaś. Obudził cię dźwięk pałki uderzającej o kraty oraz otwieranych drzwi celi. Nim zareagowałaś, ktoś ściągnął ci więzy z nadgarstków, a później opuścił pomieszczenie, zostawiając jedynie tacę z posiłkiem. Był to jeden z dwóch pełniących wartę pod twoją celą strażników. Niestety, żaden z nich nie był tym, który był wtajemniczony w plan ucieczki.
-
Najwidoczniej zostało jeszcze trochę czasu. Z resztą, byli zależni od tego kiedy transport z więźniami Clyde’a przybędzie do więzienia, więc nie było mowy o ustalonej godzinie.
Jannet odsunęła się w głąb celi i zajęła posiłkiem, przy okazji spoglądając czy nie ma w nim żadnych, ukrytych wiadomości. Nie potrafiła ukryć przed sobą, że coraz bardziej niecierpliwiła się do, a nawet czuła narastający strach i niepewność przed tym, co miało nastąpić dzisiaj. Największą niepewną było to, czy z dniem jutrzejszym będą żywi poza murami więzienia. Cholera. Oby byli. -
Gdy tylko pozbyłaś się knebla i roztarłaś zdrętwiałą, bolącą szczękę wypatrzyłaś niewielką karteczkę. Szczęśliwie jej nie połknęłaś, choć chyba i tak będziesz musiała to zrobić, aby uniknąć jakiejkolwiek wpadki, w razie gdyby do przybycia nowych osadzonych musiałabyś znów spotkać się z naczelnikiem czy kimkolwiek innym. Karteczka była niewielka, więc i wiadomość krótka, składały się na nią cztery cyfry, jedynka, dwójka i dwa zera. Oznacza to, że inni partyzanci przybędą tu około południa.
