Colder
-
Zaprowadzili go wspólnie do jadalni, fdzue Cedric wskazał mu miejsce. Inva wzięła się za noszenie talerzy, podśpiewując jakąś piosenkę. Parę minut później do jadalni wszedł Likho.
— O, zguba się znalazła. -
- Jaka zguba, na spacerze byłem. I to dobrze, bo udało mi się uratować tego urwisa przed zimną kąpielą. - wskazał na Invę
-
— To ci małe kaczątko, tak ci spieszno do wody? — zwrócił się do Invy, zanim zasiadł przy stole. — Jednak się przełamałeś?
-
- W sensie? - zapytał, nie wiedząc o co leszemu chodzi
-
Likho zaśmiał się cicho. Cedric przyniósł garnek z parującą barszczem. Poza Invą do stołu dosiadł się chłopaczek w jej wieku. A później pojawiła się Zella. Uśmiechnęła się.
— Ty musisz być LJ, tak? -
W sumie to nie wiedział jak wygląda Zella, poza tym że jest rudą elfką. A to dość ogólny opis.
- W rzeczy samej, tak. Z kim mam przyjemność? -
W sumie racja, jednak dziewczyna dość szybko rozwiała wątpliwości.
— Jestem Zella. Bodajże znałam twojego ojca, gdy parę lat temu tu wpadł. -
Trochę się speszył, po czym odkaszlnął. Ucieczka nie miała teraz sensu, więc równie dobrze może porozmawiać.
- Tak, coś kojarzę z opowieści. Miło mi cię w końcu poznać. -
— Ciebie również. Masz minę, jakbyś zobaczył ducha. Ktoś cię mną straszył czy co?
-
- Można tak powiedzieć. Jeden wróżbita z Donii kazał mi na ciebie uważać.
-
— Roscoe? Niech się pierdoli. Gówno wie co się u mnie dzieje i zmyśla.
Zella zakryła usta i otrzymała karcące spojrzenie od męża.
— Co tam u twojego ojca? -
- W porządku. Żyje sobie z Kamą na Barbados, wydają się być szczęśliwi.
-
— To dobre i to. Cieszy mnie, że są szczęśliwi. U mnie trochę się pozmieniało od tamtego czasu.
Cedric nalał zupy i Zella ucichła. -
- Widzę właśnie. Ładnej rodziny się dorobiłaś. I niezłej pracy.
-
— Teraz hotel jest nasz, prawda. Podoba mi się tutaj. To moje miejsce.
Jedli dalej. Likho zagadywał dzieciaki i opowiadał im ciekawostki l zwierzętach.
— Czego właściwie się spodziewałeś? Że będę się na tobie mścić? -
- Będąc szczery, nie miałem pojęcia czego miałem się spodziewać. Teraz jak o tym myślę, to strasznie się wygłupiłem.
-
— Może dostałbyś te lilka lat temu rykoszetem, gdybyś pojawił się, gdy byłam w ciąży z Coramem — tu spojrzała na chłopca — ale to już było dawno. Wtedy jednak awantura była całkiem spora.
-
- Cóż, w takim razie cieszę się że mnie to ominęło
-
Dzieciaki najadły się i pobiegły w swoją stronę.
— Potem zaopiekowaliśmy się Invą i jakoś się uspokoiło. -
- Miło wiedzieć, że wszystko sobie tak ładnie ułożyłaś. Gratuluje.
