Plantacja Fitzsimmonsów
-
— Wcześniej, eh, jakby to z sensem wytłumaczyć… Nieważne, później Ci wyjaśnię. — Skrzyżowała dłonie. Miała dziwne przeczucie, że ludzi, których spotkał Soapy mogło coś wiązać z tymi, którzy odwiedzili ją na poddaszu, ale nie mogła być tego pewna, a zupełnie nie miała ochoty teraz wyjaśniać wszystkiego w obecności wszystkich.
-
- Inni partyzanci? - zasugerował David.
Clyde pokręcił głową.
- Zostaliśmy tylko my. Magruder i Brown zdusili nasz opór w Górach Granitowych już dawno temu. Może to ktoś z innej kolonii, ale jakoś mało w tym sensu… Mówili może, że jeszcze się z tobą zobaczą lub coś w tym guście? - powiedział, ostatnie zdanie kierując do mężczyzny w różowym garniturze.
- Nie, nie przypominam sobie. Ale weź pod uwagę, że znaleźli mnie w środku Wielkich Równin, w wędrownym obozie Amaksjan. Myślę, że jeśli będą chcieli się skontaktować ze mną jeszcze raz, to prędzej oni znajdą mnie, niż ja ich. -
— Jim, Clyde. — Jannet zwróciła się do dwóch osób, którym jako pierwszym wyjaśniła sytuację z poddasza. — Kojarzycie tych gości, o których wam mówiłam na górze? Zanim się zwinęli, powiedzieli coś w stylu, że “jak przyjdzie odsiecz, to nas już tutaj nie będzie”. Wiedzieli co się święci i mam cholernie silne wrażenie, że tamci z obozowiska, na których natrafił Soapy i Ci z góry współpracowali.
-
- No tak, miałoby to sens. Tylko… co właściwie nam to mówi? - zapytał Clyde, drapiąc się po głowie zdrową ręką.
-
— …Nie wiem? — Odpowiedziała, wzruszając ramionami. — Ale poczekaj… Skoro chcieli się z nami spotkać na Wielkich Równinach i mówili o tym, że chcą pogrążyć Naczelnika, to stawiam, ze jesteśmy jakąś większą lub mniejszą częścią tego planu. Dlatego też zorganizowali nam odsiecz, bo jesteśmy im potrzebni? Szlag, nie wiem, ale miałoby to sens?
-
- Jak dla mnie ma. - odparł Jimmy. - Ale i tak mi się to nie podoba. To znaczy jasne, jestem im wdzięczny za pomoc i tak dalej, ale nie brzmi to trochę lipnie? Tak nagle ktoś pojawia się akurat wtedy, kiedy tego potrzebujemy, gdy mamy kłopoty z jakimś konkretnym przedstawicielem prawa?
-
— No nie? Mi też coś tutaj nie pasuje. — Wzdychnęła. — Nie wiem, ale ewidentnie nie lubią się z Naczelnikiem, a za tym mogę stanąć. Chyba wybiorę się na te spotkanie.
-
- Ci goście… Mówili coś o nas? - zapytał David. - No wiesz, czy też jesteśmy zaproszeni? Czy chodziło im tylko o ciebie?
-
Jannet spojrzała na niego z lekkim zaskoczeniem. Wydawało się jej to oczywiste, ale myśląc o tym teraz rzeczywiście mogło to być nie do końca jasne.
— No… tak. Znaczy się, powiedzieli coś takiego, że mam się tam stawić z “wszystkimi którzy dołączą” więc na moje to znaczy, że wszyscy tutaj są zaproszeni. -
- Nie możemy siedzieć tu zbyt długo. Naczelnik na pewno odpuści na jakiś czas, w końcu stracił tu dużo więcej ludzi, niż zakładał, ale to nie wystarczy, żeby kompletnie zrezygnował z dopadnięcia nas. Musimy znaleźć bezpieczną kryjówkę dla wszystkich rannych, a z pozostałymi pojedziemy na to spotkanie z tymi ludźmi, kimkolwiek są.
-
Kiwnęła głową.
— A masz już jakiś pomysł na tą “bezpieczną kryjówkę”? -
- Ta opuszczona kopalnia na Wielkich Równinach to chyba nasz najlepszy pomysł.
- Zwłaszcza, że ten złamas wystawi za nami takie listy gończe, że nie będziemy moli pokazać się w jakimkolwiek cywilizowanym miejscu, bo wszyscy mieszkańcy sięgną od razu po spluwy na nasz widok. - dodał Jimmy. - No i zawsze możemy spróbować zwiać do innej kolonii. Władza naczelnika tam nie sięga.
- Ale wredni najemnicy i łowcy nagród już tak. - mruknął Clyde. -
— Tia… — Niezbyt wesoło przytaknęła Clyde’owi. — To fakt.
-
- A ty? - zagadnął cię stary partyzant. - Jedziesz z nami czy wracasz do siebie?
-
— Jadę! — Odpowiedziała od razu, jakby niemalże oburzona samym pomysłem tego, że odpuściła by sobie tą akcję po tym wszystkim. Szybko jednak jej emocje opadły. — Tylko… dam znać reszcie, że wszystko ze mną w porządku. I muszę mieć pewność, że Patricia bezpiecznie tam dotrze.
-
- Dotrzeć to jedno, ale jesteś zupełnie pewna, że będą tam bezpieczni? Przed kolejną armią wymiaru sprawiedliwości raczej sami się nie obronią.
-
Jannet spochmurniała. Miał rację, po akcji w więzieniu gospodarstwo będzie jednym z najmniej bezpiecznych miejsc, siły Naczelnika prędzej czy później natkną się na nich…
— Racja… Wyślę do nich list, by jak najszybciej znaleźli dla siebie jakiś bezpieczny kąt. To powinno załatwić sprawę. -
Wszyscy pokiwali głowami.
- Brzmi jak plan. - powiedział w końcu David. - Pakujcie wszystko, co niezbędne, resztę zakopcie albo gdzieś ukryjcie. Powinniśmy wynieść się stąd jak najszybciej, najlepiej dziś.
Po tych słowach wszyscy zaczęli się rozchodzić. Ranni, aby odpocząć, część osób, aby się nimi zająć, pozostali zaś zajęli się wypełnianiem poleceń Davida, bo rzeczywiście każda godzina tutaj była kuszeniem losu, a szybsze opuszczenie całej plantacji dawało wam większą przewagę nad ewentualnym pościgiem. -
I Jannet odeszła z pokoju gościnnego. Była cholernie zmęczona. Najchętniej teraz umyła by się z brudu ostatnich dni, zjadłaby conajmniej pół spiżarni i przespała najbliższe kilkadziesiąt godzin, jednak z niechęcią musiała przyznać rację słowom Davida: musieli się spieszyć. Co prawda ona nie miała żadnych większych ran do opatrzenia ani rzeczy do pozbierania. Za to musiała pozbierać myśli. Dobrze byłoby zacząć od Patrici, sprawdzić jak ona się trzyma. Odszukała ją.
-
Jak na kogoś, kto ostatnie kilka godzin spędził, opiekując się rannymi i umierającymi, w otoczeniu krwi i jęków, a do tego pod ciągłym oblężeniem, gdy kule latały wokół niej, a szanse na ratunek były nikłe to całkiem nieźle. Była też jedną z nielicznych osób, które zdołały wyjść z całej bitwy o plantację bez szwanku.
