Plantacja Fitzsimmonsów
-
Sytuacja wydawała się patowa… Nawet gdyby mieli dynamit lub butelki, nie dorzuciliby ich do ludzi Naczelnika zanim Ci nie zrobiliby tego samego. Trochę ognia mogłoby zmusić ich do porzucenia tarcz, a to znacznie ułatwiłoby wszystko. Tylko jak, do ciężkiej cholery. cisnąć butelką tak daleko? Potrzebowaliby jakiejś wyrzutni, czegoś, co rzuciłoby tą butelką o wiele dalej niż ludzka ręka… Czegoś jak proca?
Prędko odsunęła się od okna i obrzuciła wzrokiem całe pomieszczenie. Czy znajdowało się tutaj cokolwiek sprężystego, jakaś guma, siłownik, sprężyna, która mogłaby posłużyć do stworzenia tak prowizorycznego oręża? -
Nie, a przynajmniej nie w tym pomieszczeniu, w którym się znajdowaliście. Rozglądając się po nim, zauważyłaś pytające spojrzenie kilku osób, najwidoczniej ciekawych, czego tak wypatrujesz.
-
— Uh… — Spojrzała na resztę nerwowo. — Macie tutaj coś sprężystego? Jak… sprężyna albo guma? Giętka deska też zdałaby egzamin.
-
- Coś mogłoby znaleźć się na strychu, ale właściwie to po cholerę? - odparł Jimmy.
-
— Przydałoby się rozwalić ludzi Naczelnika zanim oni rozwalą nas, nie? — odpowiedziała. — A ja chyba mam pomysł jak to zrobić. Dokładniej to pomysł na to, jak posłać im butelkę lub dwie.
-
- To może się udać? - bardziej zapytał, niż stwierdził, ale w końcu pokręcił głową. - I tak nie mamy lepszych alternatyw. Idź szukać tego, co może się przydać, my ich tu zajmiemy.
-
— Zaufaj mi, coś wymyślę. — Odpowiedziała mu, zdobywając się na leciutki, półgębkiem uśmiech. Nie była zadowolona z obecnej sytuacji, ani tym bardziej pełna optymizmu na wyjście z tego żywym, ale może chciała dodać mu, może innym, nieco otuchy. Bo co innego im zostało? Oddać się w ręce ludzi Naczelnika?
Udała się na strych.
-
Dobrze ci już znany strych niewiele się zmienił od twojej ostatniej wizyty. To, co mogłoby ci pomóc w zrealizowaniu tego planu, być może jest w jednej ze skrzyń, a tych do przejrzenia jest wiele, czasu zaś mało.
-
“Cholera…” Przemknęło jej przez myśl. Nerwowo przejechała dłonią po włosach. Może miała pomysł oraz środki, ale czas rzeczywiście naglił… Dlatego nie miała czasu grzebać w każdej z osobna. Zaczęła je otwierać, jedną po drugiej, bez zbędnej finezji. Zawartość tych skrzyń, które były wypełnione rzeczami wśród których mogła odnaleźć się upragniona sprężyna, od razu wyrzucała na podłogę, by przyspieszyć proces poszukiwania.
-
Choć zajęło ci to po prawdzie kilka minut, to w tej sytuacji wydawało się wręcz, że to cała wieczność. Jednak nie była to strata czasu, bo w końcu udało ci się zdobyć potrzebne materiały.
//Nie wchodzę w szczegóły jak ma wyglądać ta wielka proca, więc uznajmy, że masz tam wszystko, co potrzebne, żeby ją skonstruować.// -
// No to patrz kurde bele
jednak miałem iść do tego technikum //Zebrała wszystkie, potrzebne do zrealizowania jej pomysłu komponenty oraz narzędzia do jednej skrzyni, po czym zabrała ją z sobą na dół. Może i znalazła części całkiem szybko, ale to nie znaczyło, że miała więcej czasu na sklecenie tego do kupy.
Od razu po zniesieniu materiałów wyjęła gwoździe oraz deski wyłamane z tamtych skrzyń. Zaczęła jednak od połączenia wielu sprężyn w dwie o wiele dłuższe i mocniejsze, po czym podała je pozostałym, wraz z instrukcjami jak mają zostać przytwierdzone do ścian, by nie oderwały się od nich i jednocześnie były na odpowiedniej wysokości. Po tym gdy, reszta zajęła się sprężynami, ona, przytrzymując gwózdki ustami, zbiła całą kołyskę dla miotanego “ładunku” do kupy, by ta nie rozpadła się w czasie naciągania ani “strzału”. -
//Choć nie planowałem, żeby ci się to nie udało, to gdybym planował, to po tym rysunku musiałbym zmienić decyzję.//
Wszystko było gotowe, a choć wyglądało, jakby trzymało się na słowo honoru i bardziej budziło politowanie niż strach, to liczyła się skuteczność, a ten potworek może uratować wam życie. Pozostali nie wtrącali się i nie przeszkadzali, ktoś tylko rzucił cicho, że może lepiej byłoby to jednak zamontować na strychu, na co Jimmy odpowiedział, że skoro montujesz procę tutaj, to znaczy, że tak miało być. Tak czy siak, gotowa jest zarówno broń, jak i amunicja do niej, składników na butelki zapalające nie brakowało i gdy ty montowałaś prymitywną wyrzutnię, ktoś z twoich kompanów zajął się przygotowaniem pocisków, których póki co zrobił pięć i postawił na krześle obok ciebie, gotowe do podpalenia i wystrzelania. -
// zapomniałem że na strychu mamy okna ;-; //
Gdy “wyrzutnia” została ostatecznie zebrana do kupy, Jannet finalnie oceniła ją wzrokiem i zwróciła się do reszty.
— Dobra, słuchajcie. — Zaczęła — Żeby to zadziałało, potrzebuję dwójki ludzi. Ja będę naciągać to cholerstwo, ale ktoś musi zapalać butelki i ładować je na kołyskę. Żeby było jasne, kładziecie je tutaj już zapalone dopiero na mój sygnał. Clyde? — Spojrzała na dowódcę rewolty. — Ty będziesz mnie naprowadzać. Jeżeli butelka trafi za nisko lub za wysoko, od razu mnie koryguj, dobra?//P.S. Byłbym bardzo wdzięczny jakbyś ponownie wymienił imiona wszystkich towarzyszy broni Jannet i po krótce to kim są. Niestety mam bardzo kiepską pamięć do personaliów i taki spis znacząco ułatwiłby mi dalszą grę. //
-
//W pokoju obok jest Hugh, czyli stary snajper, i dwóch partyzantów, wszyscy ranni. Zajmuje się nimi Patricia. W tym pokoju, poza tobą, jest Jimmy, którego chyba nie muszę przedstawiać, ranny pod koniec ucieczki z Więzienia Kolonialnego, a choć nie doszedł jeszcze w pełni do siebie, to daje radę na tyle, żeby pomagać aktywnie w obronie. Do tego Clyde, przywódca rebeliantów, wciąż ze złamaną ręką, ale z drugiej, w której dzierży rewolwer, robi dobry użytek. David i William, niedoszli rabusie banków, po uwolnieniu z Imperium David dołączył do Stara, a William do partyzantów. Ten pierwszy pomagał zorganizować akcję w więzieniu, teraz jest właściwie przywódcą grupy, gdy Jimmy jest ranny, ale jego autorytet w grupie pewnie spadł, gdy okazało się, że to nie ty wsypałaś ich wszystkich Naczelnikowi. Poza nimi jest jeszcze William, którego odbiliście z więzienia, w pełni sprawny, podobnie jak Arthur Carter, strażnik i przyjaciel Jimmy’ego, bez którego byście nie dali rady uwolnić Clyde’a i Williama. Uzupełniają to bezimienni partyzanci, których liczby nigdy nie podałem, ale można uznać, że (poza rannymi) jest ich teraz trzech, wszyscy w pełni zdrowia.//
- Oczy mam bystre niczym Quezoar. - odparł tamten, salutując ci zdrową ręką.
- Pomogę. - zgłosił się od razu Jimmy, ale William położył mu dłoń na ramieniu.
- Przestań zgrywać cholernego bohatera, teraz ktoś inny potrzebuje odrobiny sławy. - odparł i ustawił się obok ciebie.
- Ech, nie będzie. - mruknął David i ustawił się wraz z nim. - Jeśli z tego nie wyjdziemy to chcę, żebyś widziała, że przepraszam, niepotrzebnie wtedy cię oskarżyłem, ale to był impuls, pierwsza myśl, zwłaszcza, że byłem pewien, że przez to wszyscy zginiemy. - dodał jeszcze, nim zapalił pierwszą butelkę i podał ją Williamowi, który z kolei załadował ją na procę. -
// Dziękuję, naprawdę bardzo mi to ułatwi wszystko przy tym, jak kiepska jest moja pamięć do imion. //
— Pogadamy na ten temat później, dobra? — Odpowiedziała, zaciskając dłonie na kołysce. — Na razie wolę się skupić na tym, by nie puścić nas z dymem.
Mówiąc to, zaparła się piętami o podłogę i zaczęła cofać, naprężając cały mechanizm. Choć daleko jej było do świątobliwej osoby, tak teraz w duszy modliła się do wszystkich bóstw, tak ludzkich jak i tubylczych, by jej konstrukcja nie zawiodła.
Idąc w tył z coraz większym trudem, będąc niemalże pod samą ścianą poczuła, że wyrzutnia jest już na maksimum swojego naciągu. Teraz albo nigdy.
Wycelowała tak, by “pocisk” poleciał parabolą, na jej oko lądując wprost na ludziach Naczelnika. Butelka zapalona i załadowana.
Wypuściła kołyskę, wykatapultowany pocisk wystrzelił oknem na zewnątrz, a sama Jannet upadła w tył. -
I poleciał, a choć tego nie widziałaś, to domyślałaś się, że oczy wszystkich zgromadzonych w pomieszczeniu śledzą lot butelki z zapartym tchem, dobrze wiedząc, ile od tego zależy. Jednak nim się podniosłaś, usłyszałaś okrzyki zawodu i głośne przekleństwa.
- Za daleko, spadło za daleko. - mruknął Jimmy, pomagając ci wstać. -
— Kurna. — Zaklnęła pod nosem, wstając. — Dużo za daleko? Przygotujcie kolejną!
Nie traciła zbędnie czasu na wyglądanie za okno, tylko od razu zakleszczyła swoje dłonie na kołysce i ponownie zaczęła ją naciągać. Tym razem nie cofała się tak bardzo, jak poprzednim. Butelka poleciała za daleko, czyli sprężyny były za bardzo naciągnięte. Nie miała zamiaru dwukrotnie powtarzać tego samego błędu, ale nie chciała także strzelić zbyt słabo. Wycelowała, biorąc poprawkę, odczekała aż zapalona butelka znajdzie się na miejscu i puściła, trzymając kciuki za to, aby ta próba dała lepsze skutki, -
Rzeczywiście tak było, bo okrzyki radości pozostałych obrońców nie mogły oznaczać nic innego, jak tylko trafienie. I rzeczywiście, ruchoma tarcza płonęła, a ludzie naczelnika zaczęli pospiesznie uciekać, szukając innych kryjówek. Większości z nich się nie udało, gdy wszyscy, którzy nie byli zajęci pracą przy procy, otworzyli do nich ogień.
-
— Udało się?! — Zawołała, w niedowierzaniu słysząc rozlegające się w okół niej okrzyki. — Udało się, cholera! — Zwycięsko uniosła dłoń, jednak szybko sama także dobyła broni, jeżeli miałoby się okazać, że spalanie tarczy chroniącej ludzi Naczelnika wcale nie przechyliłoby szali zwycięstwa na ich stronę.
-
Rzeczywiście, udało się, a wszystko wskazuje na to, że wygraliście nie tylko tę rundę, ale i całą bitwę, bo pozostali przy życiu wrogowie zaczęli biegać wokół swoich koni i wozów jak głupi, widocznie nie wiedząc co zrobić. Niestety, byli poza waszym zasięgiem, żeby wykorzystać ten sukces jeszcze bardziej i pozbyć się ich większej ilości.
