Atlas
-
Ja pierdolę, że też dożyłem czasów, w których jedyny mechanik, na jakiego mogę sobie pozwolić, to byle szympans, którego jedyną kompetencją są chyba tylko przeciwstawne kciuki. - warknął w myślach, może nawet tak nie myśląc, ale jakoś musiał dać upust złości, bo obawiał się, że spec za dychę właśnie sfajczył mu drona, bez którego dalsza robota może i jest możliwa, ale już trudniejsza i bardziej uciążliwa. Zwłaszcza, że do tego brzdąca się już przyzwyczaił na tyle, aby traktować go jak pełnoprawnego członka załogi.
Poszedł w kierunku drona, chcąc sprawdzić, czy może nie jest z nim jednak tak źle. Dopiero później rzucił okiem na małpę, przekonany, że jeśli coś mu się stało, to w pełni sobie na to zasłużył. -
Z początku Szperacz wyglądał na porządnie usmażonego, być może permanentnie. Dopiero jak Zavir miał się odwrócić, światełka zapaliły się ponownie a z głośników dobiegł niewyraźny głos.
“…ramy się…” Jakiekolwiek pełne słowa jakie dało się usłyszeć były przerywane szumem. “…rakter… zdolni do… macji.”
-
- Jest to chyba jakiś postęp. - mruknął pod nosem, choć efekt był wciąż daleki od jego oczekiwań. Zostawił na chwilę drona i sprawdził teraz, co z małpą.
-
Hugh wydawał się, na dobre czy na złe, żywy. Był nawet w większości przytomny, a przynajmniej tak sugerowały jego pojękiwania bólu.
“Co się…” Udało mu się po chwili wymruczeć. “Czy rozgniewałem duchy maszyn?”
-
- Mniej więcej. Zdaje się, że zrobiłeś zwarcie i pierdolnął cię prąd. Ale nie łam się, widywałem gorsze wypadki tego typu. Dobrze się czujesz czy mam zorganizować jakąś pomoc?
-
“Nie martwcie się,” Szympans machnął dłonią wstając. “Nie pierwszy raz zdenerwowałem te duchy. Szkoda tylko że…”
“Dobrze jest,” Szperacz przerwał, tym razem przemawiając wyraźnym acz charakterystycznie robotycznym głosem, słowo po słowie bez wspólnego tonu. “Nie potrzeba się martwić. Wyruszyli.”
-
- Kto wyruszył? - zapytał, marszcząc czoło, gdy dotarły do niego słowa drona i zadowolenie z tego, że znowu działa minęło właśnie pod wpływem sensu wypowiedzianego zdania.
-
“Mają kłopotów ze zrozumieniem intencji,” Szperacz odpowiedział. “Nie stanowi problemu.”
“Fascynujące!” Hugh z nowo znalezioną energią podniósł się na nogi i podszedł do drona. “Najwyraźniej operacja powiodła się, lecz biblioteka dostępnych zwrotów jest ograniczona do jednego tekstu.”
-
- Tak, bardzo fascynujące. Dasz radę to naprawić?
-
“Może,” Hugh wzruszył ramionami. “Szczerze wygląda mi to na dość naprawione. Jak tylko się przyzwyczai i zapozna z tekstem, będzie składał dość przyzwoite zdania. Aczkolwiek za dodatkową opłatą, powiedzmy dziesięć kredytów, mógłbym zidentyfikować tekst źródłowy i rozszerzyć bibliotekę o kolejne, aż nie będzie widać jakiegokolwiek problemu.”
-
- Postaraj się tylko nie obrazić bogów po raz drugi.
Wrócił na swoje miejsce i znów oparł się o ścianę, czekając na wynik pracy mechanika. -
Hugh pogrzebał przy dronie przez jeszcze dobrych parę minut, tym razem nie obrywając prądem, choć iskry czasem szły. W końcu odstąpił od niego z wyrazem… czegoś na twarzy.
“Udało się rozszerzyć bibliotekę o wszystkie teksty z bazy danych,” Objaśnił on uroczyście. “Śmiało, przetestujcie. Zapytajcie się o coś albo wydajcie rozkaz.”
-
- Szperacz? - zagadnął niepewnie. - Jak się czujesz, stara kupo złomu?
-
“Wreszcie po tylu tygodniach czuję się dobrze sam w sobie.” Dron odparł, tym razem szybciej i bardziej gładko.
“Jak dla mnie działa poprawnie,” Hugh stwierdził. “Będzie tylko trochę bardziej poetycki. W sumie bonus, jakby się mnie kto pytał.”
-
- Dla ciebie bonus, dla mojego wspólnika kolejny powód do białej gorączki. Jeśli to wszystko to ile będę winien za pomoc?
-
“Trzydzieści kredytów, jeśli mój procesor matematyczny się nie myli,” Hugh odparł. “Chcecie modyfikacje mózgowe, tak przy okazji? Mam ich trochę na zbyciu i wiem jak wszczepić procesor to korony z niewielkim ryzykiem udaru mózgu.”
-
- Nie, dzięki, lubię mój mózg takim, jaki jest. - odparł i wręczył mu kwotę. Rzucił jeszcze raz niepewnym okiem na droida po czym pożegnał się i wrócił z nim na statek, nie mając tu już nic do roboty.
-
Statek stał tam, gdzie Zavir go zostawił. Różnica była taka że teraz wszyscy załoganci byli obecni i najwyraźniej czynili ostatnie przygotowanie przed wylotem, na tyle tym zajęci że nie zauważyli jak Zavir podchodzi.
-
- Dobra wiadomość jest taka, że ten blaszak znowu gada. - powiedział do nich, wchodząc na pokład. - A zła, że znowu gada. Coś mnie ominęło?
-
“No w sumie nic,” Thraug obrócił się w stronę Zavira, bez żadnego zaskoczenia. Młody za to się wzdrygnął. “Zapakowaliśmy tą wodę, zatankowaliśmy za czterysta kredsów i przeprowadziliśmy diagnostyki. No, głównie ja to robiłem, nasz przyjaciel tutaj wypił trochę za dużo i…”
“Chodzi o to, że jesteśmy gotowi do wylotu,” przerwał Młody. “Skoro dron jest zdrowy, to chyba nic nas tu nie trzyma, prawda?”
