Nowy Jork [USA]
-
//to najdłuższy napad w historii pbfów chyba//
-
//Mogę dostać odpis tutaj czy muszę czekać na braci Daltonów?//
-
//Można jako dołączyć do napadu?//
-
Radio:
Rzeczywiście, udało się, ale efekt nie był taki, jakiego oczekiwałaś: chwilowo oślepiony, spanikowany mężczyzna, zaczął strzelać na ślepo. Czy to przez łut szczęścia, czy przez to, że trafił już wcześniej i miał ułatwione zadanie, zdołał rozwalić wam prawe koło. Dobrze wiedząc, że dalsza ucieczka pojazdem w takim stanie mija się z celem, Luce usiłował skręcić w jakąś boczną uliczkę, aby stamtąd kontynuować pieszo. Niestety, straciwszy panowanie nad pojazdem, zakończył wasz rajd na chodniku, gdy samochód uderzył w jedną z ulicznych latarni. Plusem było to, że oboje przeżyliście, a nawet wykaraskaliście się z tego bez większych szkód. Minusem, dużo większym, był za to fakt, że dogoniły was co najmniej trzy radiowozy, które zaczęli opuszczać uzbrojeni po zęby ludzie, podający się za policjantów.
Taco, Chicken:
Ciężko powiedzieć z jakiego powodu, ale odpuścili wam. Chyba rzeczywiście nie zależało im na łupie czy waszej śmierci, a jedynie na dziewczynie. Dzięki pozostawieniu Crimson i jej superszybkiego kompana na pastwę losu, możecie kontynuować ucieczkę według planu lub w jakiś inny sposób: grunt, żeby zwinąć się stąd, nim tamci zmienią zdanie lub pojawią się przytłaczające siły policji, Agencji lub co gorsza jacyś herosi. Teraz dysponujecie w końcu uszczuplonym składem, nie macie co marzyć o przebijaniu się przez większe grupy wrogów siłą.
Kaloszyk:
Czekając, zrozumiałaś, gdzie są antyterroryści, których ci tu od początku brakowało: na niebie pojawił się helikopter, który zawisnął kilka metrów nad dachem banku. Z jego wnętrza wyrzucono liny, po których zaczęli desantować się członkowie oddziału specjalnego lokalnej policji. Zwykli gliniarze mieli pewnie za zadanie zabezpieczyć to wejście i ewentualnie inne drogi ucieczki z budynku, podczas gdy to tamtym powierzono rozprawę z rabusiami.
Protektor:
Trafiłeś, ale jeśli spodziewałeś się go zabić, to srodze się rozczarowałeś. Widać było po nim, że oberwał, w końcu (z tego, co wiesz na jego temat) był tylko zwykłym człowiekiem, żadnym mutantem, kosmitą czy bogiem. W jakiś sposób jednak przeżył, czy to dzięki swoim zdolnościom czy może pancerzowi, jaki miał na sobie.
- Srogo zapłacisz za swoją impertynencję, zapchlony gryzoniu. - wysyczał przez maskę, wznosząc się na kilka metrów nad ziemię i odsuwając się nieco od siebie. Założywszy jednak ręce na piersi, nie zrobił nic, aby cię skrzywdzić. Ba, jego kolosalny towarzysz, po szybkim kiwnięciu głową, podjął powierzone mu przed chwilą zadanie zamiast podejść do ciebie i rozerwać cię na strzępy. Dopiero po chwili zdałeś sobie sprawę, czemu Władca Umysłów nie chce brudzić sobie rąk. Miał w końcu od tego ludzi. A ty chyba o jednym zapomniałeś… Mężczyzna w dziwnym kombinezonie, który obezwładnił was na początku starcia, ponownie użył swojej mocy, tym razem koncentrując ją tylko na tobie: potężna soniczna fala trafiła cię, a jej impet odrzucił o kilka dobrych metrów, wprost na spotkanie ze ścianą budynku. Nie było to wystarczająco, żeby cię zabić, co to, to nie, ale na pewno zostałeś ranny i oszołomiony.
Piłat:
Rozpoczęłaś inkantację, ale twoją uwagę przykuły odgłosy z korytarza, którym lodowy olbrzym opuścił pomieszczenie. Brzmiało jak walka, ale ciężko powiedzieć, z kim walczył twój kolos i czy w ogóle wygrywa. Możesz iść i rzucić na to okiem, jakoś go nawet wspomóc, albo zostać tu i kontynuować tworzenie portalu. -
Panna Crimson kontynuowała tworzenie portalu w celu ucieczki z banku. Zignorowała odgłosy walki, gdyż lodowe monstrum miało za zadanie nie tylko walczyć, ale też opóźnić innych, gdy dziewczyna będzie tworzyła portal. Na ten moment poświęciła całą uwagę tworzeniu przejścia i postarała się tylko na tym skupić.
-
- Zwijajmy się stąd zanim policja dobierze się nam do dupy. - krótko podsumował sytuację Ahmed, po czym skorzystał z awaryjnego wyjścia i kontynuował ucieczkę zgodnie z planem.
-
Kiedy tylko Triggo doszedł do siebie po ataku, a przynajmniej oszołomienie minęło to rozpoczął manewr taktycznego odwrotu. Szczurzy mutant znalazł się w kiepskiej sytuacji. Wygląda na to, że salwa kwasocisku i granat to za mało do zabicia Władcy Umysłów.
- Nara frajerzy!!! - krzyknął na odchodne mutant i rozrzucił po pomieszczeniu granaty dymne. Korzystając z zasłony dymnej i bycia personą o niskich gabarytach, szczur spróbował uciec z pomieszczenia prosto do ścieków, do których dostał się z pomocą materiałów wybuchowych.
-
Frankenstein
— Ruchy, panowie — powiedział na odchodne popędzając towarzyszy i samemu ruszając w stronę wyjścia za resztą ekipy. Viktor kontynuował ucieczkę zgodnie z planem.
-
Hanzo zmaterializowała się i zacisnęła pięści spoglądając na helikopter. Przyzwala sierp oraz księgę zaklęć. Mając te oba magiczne artefakty skupiła swoją uwagę na helikopterze, z którego desantują się oddziały specjalne. Wampirzyca wymierzyła sierpem w stronę latającej machiny i krzyknęła.
- Płońcie, skurwysyny. - Oznajmiła i przeszła do rzucania zaklęcia.
- Błękitne niebo nocy czas, ogniste lance, moc jest w nas. - krzyknęła w celu zmaterializowania kilku ognistych lanc. Trzy wystrzeliła w helikopter, a pozostałe w samochody policyjne. Po ataku ponownie przybrała formę roju robali. -
Czuła tętno pulsujące w jej głowie. Sytuacja, w której się znaleźli, lekko sprawę ujmując nie była najlepsza. Wróg miał nad nimi przewagę liczebną, byli pozbawieni środka transportu, a do tego, przez akcję sprzed momentu, sama Veronika leciała na oparach.
Ale dobrze wiedziała, że nie zamierzała oddać skóry swojej ani swojego asystenta za zaniżoną cenę. Nie była gotowa umierać, wiedziała że to nie ten dzień, nie mogło tak być.
Oba pistolety był gotowości do użycia, jednakże to tylko chromowanego Desert Eagle trzymała teraz w swojej dłoni. Drugą oparła na klamce opancerzonych drzwi. Miała na sobie wzmacnianą kevlarem kamizelkę i zapas amunicji. Jeżeli dobrze to rozegrają, zdołają wytrzymać do momentu przybycia posiłków.
— Osłaniamy się samochodem, strzelamy do tych idiotów i liczymy, że posiłki przybędą zanim zrobią z nas sito. — Powiedziała, przygotowując się do wyjścia z pojazdu i otwarcia ognia. — Lub, jeżeli masz lepszy pomysł, to teraz jest dobry moment na podzielenie się nim. — Dodała i choć była doskonała w kontrolowaniu swojego głosu, nie mogła ukryć obecnej w nim nuty narastającej nerwowości.
