Port [Złotobrzeg]
-
Nilk
Z punktu widzenia biologii, Drakonid jako gad jest mięsożercą, a więc najsampierw udał się do sklepiku z szyldem tucznika i tasaka, aby odnaleźć tam zaspokojenie głodu. -
W sklepie z mięsem zastał Nikla widok i woń wszelakich wyrobów zwierzęcych. Kiełbasy, szybki, kabanosy i wymieniać można godzinami. Za ladą stał wielki żółwioludź, przedstawiciel rasy wodno-lądowej wywowodzącej się niegdyś z Midgardu. Miał zielony kolor łusek, a także brązową skorupe z malowidłami przedstawiającymi kotwice owinięte wokół syreny. Stał tak obsługując klientkę w postaci elfiej kobiety, która kupowała żeberka. Ruchu dużego w sklepie brak o tych godzinach, w końcu wszyscy są w pracy.
-
//O nie, tylko nie te jebane żółwioludzie.//
Nilk
Zanim zajął miejsce w kolejce za Elfką przyjrzał się kiełbasom. Oj, jak dawno nie miał jakiejś dobrej kiełby w ustach… -
Kiełbasy były świeże i maniły wonią Nikla. Wreszcie nadeszła kolej drakonoida, kiedy to elfka zapłaciła za zakupy i opuściła sklep.
-
Nilk
Podszedł do sprzedawcy.
-- Po ile jakaś kiełbasa z niedźwiedzia? -
Sprzedawca spojrzał na Drakonoida z zaciekawieniem, które równie szybko minęło. W tej branży i w tym miejscu spotykało się codziennie wielu klientów o różnym pochodzeniu, co nie robiło już tak dużego znaczenia.
- Dwa złotniki za pół kilo. - odpowiedział. -
Nilk
-- Kilogram wezmę – powiedział Drakonid. Tak, jego brzuszek, który zdołał się przyzwyczaić do diety podróżnej, jak najbardziej żąda ofiary w postaci kiełbasy z niedźwiedzia. Dokupi do niej jeszcze jakiś chleb i postara się poszukać jeszcze jakiegoś sklepu z przyprawami - w końcu to Drakonid, a Drakonidzi uwielbiają wszystko, co ma w sobie dużą ilość przypraw. -
Żółwioludź po chwili przygotował zamówienie, jednak wtedy do lokalu wparował czarnoskóry mężczyzna z widocznymi zakolami i chustą na pół twarzy. W dłoni dzierżył dziwaczny dwulufowy pistolet skałkowy, którym mierzył raz to do rzeźnika, raz do Nilka.
- To jest napad. Oddawać całe złoto albo ten pistolet zaśpiewa wam tango. - krzyknął poddenerwowany objawiając swoje zamiary. -
Nilk
Dlaczego ci czarni ludzie to takie mendy i pasożyty są? zapytał sam siebie Drakonid. Mimo, że są małą częścią społeczeństwa, to odpowiadają za olbrzymią ilość zbrodni… Dziwni są Ci ludzie.
Nilk zaczął myśleć co należy zrobić, żeby obezwładnić dziada. Mógłby wziąć swój muszkieton, ale nie jest tak wybornym strzelcem, żeby teatralnie odwrócić się w stronę czarnucha i przestrzelić mu łeb. Trzeba grać na zwłokę.
Drakonid odwrócił się podniósł ręce do góry. -
Mężczyzna podszedł do sprzedawcy kompletnie ignorując ciebie, jakbyś nie był jego celem. Co chwila tylko upewniał się, że trzymasz ręce w górę, zaś potem bandyta dobrał się do kasy. Zaczął ładować dzisiejszy utarg do worka, a trzeba przyznać, że było tego całkiem sporo co można stwierdzić po ociężałym worku. Chwilę mu to zajmie, widać przeto, że chłop podenerwowany, natomiast rzeźnik zaczął płakać pod nosem.
-
Nilk
Kiedy czarnuch był zajęty szabrowaniem kasy, Drakonid szybkim ruchem prawej ręki dobył swojego miecza. Czym prędzej przyjął postawę ataku i wykonał szybki ruch, aby odciąć złodziejowi jego łeb. -
Rabuś kątem oka dostrzegł nadchodzący atak i wykonał odskok w bok. Przy okazji przez przypadek wypalił ze swojego pistoletu, a kula trafiła żółwioludzkiego rzeźnika zabijając go na miejscu. Oddalony o trzy metry meżczyzna wycelował dwulufowym pistoletem skałkowym w Nilka i pociągnąl za spust.
-
Nilk
Czym prędzej wykonał unik w prawą stronę i, jeśli mu się to udało, zdecydował się na podcięcie nóg przeciwnikowi. -
Nilkowi udało się uniknąć strzału i to ledwo a ledwo, kula prawie go drasnęła w prawy bark. Można zatem mówić o dużym szczęściu, co równie kiepskich umiejętnościach strzeleckich. Niestety podcięcie nóg zamaskowanemu mężczyźnie nie udało się, kiedy ten odskoczył w bok. Odrzucił widocznie zły swój pistolet i chwycił za nóż, po czym wykonał z nim szarżę na pozycję drakonoida.
-
Nilk
Przyjął postawę obronną, ustawiając odpowiednio klingę swego miecza, aby zablokować cios przeciwnika. Jeśli mu się to udało zdecydował się na chamski ruch - kopnął Murzyna w splot słoneczny. -
Krzesimyśl Piszczak
Krzesimyśla ubudził dźwięk ludzi. O wiele głośniejszy. Fale, które towarzyszyły mu z Pogrobia ucichły, przed hałasem żywej cywilizacji. Krzesimyśl rozruszył swe ramiona i spojrzał w stronę Dzidzi.
-- Nareszcie wyjdziemy z tej cholernej łajby, kochana. – Zbliżył się do psa i pogłaskał bo łbie.
-- Do nogi kochana, idziemy po wódkę i szynkę. Lub po coś innego, ale na pewno szynkę dostaniesz. -
Nilk
Udało się nie tylko obronić przed ciosem zadanym nożem, co było tak mistrzowskie, że Nilk wytrącił przeciwnikowi nóż z ręki, ale też drakonoid obezwładnił zabójcę.
Czarnoskóry zbir po otrzymaniu kopnięcia w splot słoneczny padł bezradnie na ziemię pozbawiony swojego oręża, a po ściskającym się z bólu łatwo można było dojść do wniosku, że dla niego walka się skończyła.Krzesimyśl Piszczak
Pies wiernie wyszedł za Krzesimyślem z łajby, a widokom podróżników pokazał się port w pełnej klasie. Gdzieś w oddali pracujący ludzie przy rozładunku skrzyń, wszyscy zabiegani jak mrówki i zmierzający tysiącami dróg w odmiennych kierunkach. Jeżeli chodzi o wódkę i szynkę to szyldy widoczne z oddali powinny łatwo naprowadzić pana Piszczaka do celu. -
Chociaż sama Czarna Brama robiła niemałe wrażenie, to dopiero po wpłynięciu do właściwego portu Haggard zrozumiał, gdzie się znalazł. Jako nordyjski łupieżca i najemnik widział wiele, ale nigdy nie miał okazji patrzeć na tak wielką ilość statków i okrętów zgromadzonych w jednym miejscu. Ba, wątpił nawet, czy gdyby zebrać do kupy mieszkańców wszystkich osad, które odwiedził lub splądrował, to byłoby ich więcej, niż w samym tylko porcie, o reszcie miasta nie wspominając. Oczekując, aż drakkar dobije do brzegu, zebrał swój ekwipunek i ruszył ku Wuligowi.
- Robi wrażenie. - mruknął. - Masz już jakichś kupców na nasze towary i niewolników? Albo kogoś, komu przydałaby się nasze ostrza? -
Krzesimyśl Piszczak
Krzesimyśla oko złapała jeden zacny szyld, bardzo wydawał mu się kolorowy. Zdecydował zatem załatwić tam sobię szynkę, wódkę i może coś jeszcze.
-- Oby tylko z psami wpuszczali. – powiedział pod nosem. -
Hadrot wstała, podpierając się o burtę drakkaru, ciekawsko przyglądała się portowi do którego właśnie przybijała z swoją kompaniją. Tyle łodzi, a przede wszystkim tylu ludzi! Dawno nie odwiedzała tak ludnego miejsca. Jej oczy błysnęły na widok tego wszystkiego.
Zebrała swoje bagaże pod pachę, gotowa do wyskoczenia na molo gdy tylko przybiją do niego.
