Trzewia
-
Ponowne wspięcie się na małpę byłoby głupie. Mógł jakoś pomóc Lartahowi w walce?
-
Ponowne wspięcie się na małpę byłoby głupie. Mógł jakoś pomóc Lartahowi w walce?
-
Nie, a przynajmniej nie teraz, zwłaszcza że obaj mogę Cię nawet nie zauważyć i przypadkiem zmiażdżyć lub uszkodzić w inny trwały sposób. Tymczasem Upadła dokończyła ćwiartowanie pozbawionego wcześniej łba Demona, został więc już tylko, nie licząc małpy, ich przywódca, a choć miał przeciwko sobie aż dwóch oponentów, to nie zdawał się ani trochę zmęczony czy zepchnięty do defensywy.
-
Machnął w kierunku młodej i pokazał na dowódcę. Samemu poprawił broń w rękach, wziął kilka wdechów i zaszarżował na Upadłego, gdy ten się od niego odwrócił.
-
Ano, nie odwrócił się, umiejętnie osłonił się przed Tobą, gdy kilkoma ciosami zmusił jednego z Twoich podwładnych do cofnięcia się akurat w to miejsce, które stało Ci na drodze. Zresztą, czy rzucenie się na niego we czwórkę to dobry pomysł? Już tamci dwaj potrafią ograniczyć sobie możliwość manewru, więc co dopiero, gdy będzie Was dwa razy więcej.
-
- Kerion, powinieneś go flankować, kiedy twój partner jest w zwarciu. Na tym polega współpraca w czasie walki, a nie jesteście półmagami by robić Zmiany. - Pouczył młodego. Zmianą nazywało się technikę walki, gdy jeden z wojowników brał na siebie całą uwagę przeciwnika, by ten drugi mógł użyć zaklęcia czy innego rodzaju umiejętności, która wymaga czasu. Następnie na ustaloną komendę wojownik odskakiwał, a mag wykonywał swoje. Sendemir czekał spokojnie, dalej uważny, by ktoś mógł mu zaatakować plecy. Obserwował walki swoich ludzi, co jakiś czas patrząc na odrąbaną głowę demona, czy kałużę po Magmowcu.
-
Na pewno był wdzięczny za to, że powiedziałeś mu to właśnie teraz, na sam koniec starcia. Zresztą, herszt przeciwnej drużyny też nie dawał się łatwo flankować, jego stopy były równie szybkie jak dłonie trzymające miecze, sprawnie wycofywał się, nacierał, uskakiwał lub w inny sposób zmieniał pozycję, byleby tylko mieć dwóch swoich oponentów przed sobą. Żaden z trzech wojowników nie dawał po sobie oznak zmęczenia, ale jednak widziałeś, że to nie Twoi podwładni biorą górę w walce.
Lawa nie rozlewała się zbyt szybko, musielibyście walczyć tu jeszcze z godzinę, aby być nią zagrożeni. Głowa zaś była i leżała, jak na odcięty czerep przystało, obok jej zaś oba topory Demona i jego rozczłonkowane ciało. -
- Kerion, powalcz jeszcze trochę, odejdź i odpocznij, możesz pomóc w walce ze zwierzakiem, zastąpię cię. - rozkazał Sendemir, po czym przygotował się do walki. Musi się w końcu zgrać z nowym oddziałem, a czy jest coś lepszego niż walka ramię w ramię z każdym po kolei? Leari i orka już obskoczył, zostali Kerion i ten tu, niby materiał na Herolda. Przekonamy się. Krótki miecz to nie ulubiona broń Sendemira, ale nada się, tym bardziej duecie będzie może i lepsza niż włócznia.
-
//Pamiętasz, że Magii raczej nie powinieneś używać, tak?//
-
\ roztopienie piasku pod stopami wroga to za bardzo?
-
//Jakakolwiek Magia to za bardzo, bo walka trwa wtedy za krótko dla publiki.//
-
// Poprawione
-
Byłeś ich wodzem, to fakt, ale żaden tak naprawdę nie ślubował Ci lojalności. Wszyscy służyliście Demonowi, wszyscy pragnęliście chwały, zaszczytów, potęgi, dla których zdradziliście własne rasy i pobratymców, towarzyszy broni. A kto otrzyma najwięcej chwały, jeśli nie ten, który zgładzi największego wojownika z konkurencyjnej drużyny gladiatorów? No właśnie. Dlatego żaden się nie wycofał, obaj wręcz natarli ze zdwojoną furią. Tymczasem po drugiej stronie areny odkryłeś wreszcie, że Twój obrzydliwy podwładny powalił wreszcie demoniczną małpę, co oznacza, że został Wam już tylko jeden wróg.
-
- Czyli nacinanie stóp w ramach kary za niesubordynację jak wrócimy. I mały spacerek… Po rozżarzonych kamieniach. Pięć sążni. - Mówił ze średnią głośnością, ale pewnie w trakcie walki nie usłyszą. Może nawet to i lepiej. Sendemir podszedł do Laeri. - Jak ci się podoba służba u naszej Pani? - Zagaił. Laeri nie dorastała ich Pani do pięt w żadnym stopniu, jednak wyglądem była bliżej niż resztą. Jako zamiennik będzie dobra, nada się na nałożnicę. Teraz tylko poznać charakter i odpowiednio zdominować.
-
Snucie planów na przyszłość i rozmowę z Upadłą przerwała Ci gwałtowna owacja tłumu. Domyśliłeś się, że chodzi o walczących na arenie wojowników, jednak spodziewałeś się, że to Twoi podwładni skończyli z ostatnim gladiatorem. Musiało być jednak inaczej, bowiem nim zdążyłeś się odwrócić i przyjrzeć całej sytuacji, coś trafiło Cię z wielkim impetem i powaliło na cuchnący krwią piasek areny. Tym, co Cię powaliło, był Kerion, a raczej jego rozszarpane, pozbawione prawej ręki i głowy, resztki. Melechis leżał przy ścianie areny, jego topór i tarcza nieopodal, a wgniecenie w czarnej skale pokazywało, że został ciśnięty na nią z wielką siłą, nie wiesz, czy przeżył, czy tylko stracił przytomność. Zaś Upadły, z którym wcześniej walczyli, stał tam, gdzie wcześniej, jak gdyby nigdy nic, wznosząc swój oręż ku uciesze gawiedzi, gdy szedł w kierunku Twoim i Laeri, chcąc skrócić Was o głowę, podobnie jak jednego z Twoich podwładnych.
-
- Dajmy ludziom to czego pragną! - Zakrzyknął i stanął w pozycji bojowej. - Leari, gdy krzyknę ZMIANA i sparuję atak, wycofam się, a ty zaatakujesz z kontry i przejmiesz walkę. Potem gdy ty osłabniesz, zrób tak samo, w ten sposób nie zmęczymy się i będziemy mieli przewagę. Oni się zmęczyli i mnie nie usłuchali, widzisz jak skończyli. Wielu chce umrzeć dla chwały. Śmierć jest prosta, przeżycie trudniejsze. - Rozkazał. - Dodatkowo, oddaj mi na razie swoją tarczę i weź tą Melechisa. Bez tarcz nie przetrwamy. - Odrzekł podając jej sztylet i czekając aż odda mu tarczę. Był osłabiony, ale wróg raczej też, nawet jeśli tego nie okazuje. Znał Upadłych, którym dary pozwalały walczyć mimo obrażeń na tym samym poziomie, korzystając z siły niszczącej ich mięśnie. Tacy wojownicy stali z równym zapałem na nogach, aż nie doznali zawału, albo ich organizm nie zmienił się w mieszaninę kości, skóry i krwi. Czyli im dłużej przeciwnik będzie walczył, tym gorzej dla niego. Na to pozostaje przynajmniej liczyć i uderzać mocno.
-
Ledwo co zdążyłeś wygłosić swoje instrukcje, gdy do Upadły rzucił się do ataku, rozpoczynając walkę dwoma szerokimi zamachami w poziomie, licząc na to, że choć jedno ostrze trafi, rozpruwając Twój brzuch lub odcinając głowę.
-
Jedynym plusem utraty zbroi przez Sendemira jest to, że teraz jest szybszy. Odskoczył do tyłu i tarczą walnął od góry w oba ostrza, gdy te były w tej samej pozycji, by wybić przeciwnika z rytmu, po czym odskoczył jeszcze raz i zaczął szukać luk w pancerzu przeciwnika. Oczywiście uniósł tarczę.
-
Luk w pancerzu było sporo, szczególnie dobrym miejscem wydawała się klatka piersiowa, cel nie tylko dostatecznie duży, aby mieć wysokie szanse na trafienie, ale i skrywające żywotne organy, co pozwalało skończyć walkę jednym, celnym pchnięciem.
//Dla przypomnienia: Wygląd// -
- Wszyscy muszą umrzeć! - Zakrzyczał hasło, które w jego życiu sprzed przemiany było okrzykiem bitewnym jego chorągwi po czym ruszył do ataku. Tarcza w kierunku ostrza topora wroga i krótki miecz tuż nad barkiem Sendemira, biceps był napięty najbardziej jak to było możliwe. Przeciwnik najpewniej świadom obecności tarczy wykona atak trzonkiem, chcąc przy okazji osłonić się przed atakiem mieczem Sendemira. To, czego się nie spodziewa, to to, iż Sendemir chcę uderzyć właśnie w topór wroga, a zaatakować go tarczą. Jest tez opcja, że wróg uderzy w tarczę, chcąc ją zniszczyć. Wtedy Sendemir pokieruje cięcie miecza na łokieć wroga, chcąc uniemożliwić mu walkę. Jeśli żadna z tych opcji się nie sprawdzi, wykona po prostu bloku i spróbuje wykonać dowolny kontratak z odskokiem. Wszystko w rękach wroga. Zobaczymy, czy wygra zwinność Sendemira czy siła wroga.
