Imperium
-
// James jeszcze jedzie? //
Prawda… Choć zakładając, że już znalazł kawałek ziemi i kupił go, można by odszukać osobę, która go sprzedała albo jakieś papiery… Nie, to też odpada. Później będzie musiała wymyślić jakiś sposób na odszukanie go, teraz ważniejsza jest ucieczka. Czekała dalej na powrót reszty, od czasu do czasu spoglądając to na okoliczne domy, to na Davida, to na ulicę.
-
//Jedzie, zacznę mu dzisiaj albo jutro.//
Nie działo się nic ciekawego, dopóki nie usłyszeliście kroków. Wiedzieliście, że to nie mogą być Wasi kompani, nawet Khalid potrafił poruszać się cicho, gdy musiał, więc to pewnie był ktoś spoza grupy. David dobył swojego rewolweru i skrył się za Tobą, mierząc do wejścia do uliczki, w której się skryliście, gdzie po chwili stanął milicjant. Nie miałaś wątpliwość, że należał do tej formacji, nawet w mdłym blasku księżyca dostrzegałaś jego zakazaną gębę, kaburę z rewolwerem i toporek przy pasie. On również zobaczył Ciebie, ale chyba nie dostrzegł Davida, i stał tak, zbyt zdziwiony, aby zrobić cokolwiek. -
// K. //
“Kurwa.” Pomyślała Jannet.
W duszy prosiła Davida, by ten nie strzelał. Tu nie ma grubych, betonowych ścian, tutaj strzał będzie słyszany przez zdecydowanie zbyt dużo osób.
Starała się cały czas nie spuszczać wzroku z milicjanta, chcąc by podszedł bliżej. Wtedy David będzie mógł szybko i bezgłośnie go ogłuszyć. -
Ten nie miał takiego zamiaru, a plan aby pozbyć się go po cichu spalił na panewce, gdy wydarł się do swoich kompanów, których para przyszła po chwili. Wszyscy ruszyli w Twoją stronę, czułaś od nich woń jakiegoś taniego alkoholu.
- Co my tu mamy? - zapytał ten, który przyszedł pierwszy, przyglądając Ci się. - Ja ją chyba skąd kojarzę.
Dopiero po kilku chwilach ciszy jeden z pozostałych Milicjantów doznał nagłego olśnienia, mówiąc:
- Ta, ja też. Sześćdziesiąt jebanych złotników za to wielkie babsko. Widziałem list gończy.
- No, chłopaki, chyba wygraliśmy kasę na roczny urlop, a ona nam to nawet ułatwiła. - dodał trzeci, wskazując na Twoje więzy i knebel. - Cholera wie, co tu robi, ale lepiej zabierzmy ją do więzienia, bo nie ma co dzielić się z resztą.
Gdy wszyscy radośnie zarechotali i odwrócili się, David wykorzystał okazję, aby dyskretnie przekraść się do innej uliczki, zabierając Twoją broń i zostawiając Cię kompletnie samą z trójką milicjantów. -
Z jednej strony Jannet była absolutnie sama i związana w niekoniecznie pożądanym towarzystwie trzech milicjantów, ale z drugiej strony Jannet była sama na sam z tylko trzema, pijanymi milicjantami i miała wolne nogi. Nie miała zamiaru dać się zamknąć w kiciu.
Gdy tylko nadarzyła się okazja i przynajmniej jeden z prowadzących ją do więzienia milicjantów (//bo zakładam, że zaczną prowadzić ją do więzienia//) znalazł się odpowiednio blisko ściany budynku, rozpędziła się i z całym rozpędem wpadła na niego, chcąc przyprzeć go do muru i ogłuszyć. Jeżeli udałoby jej się, to od razu ruszyła na pozostałych dwóch, używając nóg i głowy do walki. -
Udało Ci się pozbyć w ten sposób pierwszego, ale dwaj kolejni sięgnęli kolejno po toporek oraz nóż i rewolwer, co nie stawiało Cię w zbyt dobrej sytuacji. Wiedziałaś, że Cię nie zabiją, ale mogli Cię okaleczyć, w końcu to było gdzieś poza zleceniem, które zwykle opiewało na “żywy lub martwy”. Gdy zastanawiałaś się, co powinnaś teraz zrobić, zobaczyłaś jak metalowy przedmiot, który wirował w Twoim kierunku, odbijając księżycowe światło. Gdy jego ostrze ucięło głowę jednego z milicjantów, poznałaś w tym topór Khalida, Amaksjanina, który po udanej dekapitacji zatoczył łuk i trafił prosto w pierś drugiego, przerażonego i zdziwionego, mężczyzny, aby potem w jakiś sposób wrócić w ciemność, do swojego właściciela, pomimo ciała, w które wciąż był wbity, i które za sobą ciągnął.
Tymczasem ten zaatakowany przez Ciebie milicjant, który wciąż żył, szybko się pozbierał i zaczął uciekać, teraz pewnie zapominając o nagrodzie, najpierw chciał uratować życie, później opowiedzieć o tym innym, a na koniec zemścić się za swoich kumpli od kieliszka. -
// Bumerang zawsze w modzie. Poza tym, informuję, iż zakładam że milicjant mający zamiar uciec dopiero zaczął stawiać pierwsze kroki. //
O nie, Jannet nie miała zamiaru pozwolić mu na ucieczkę. Wiedziała, że próba cywilizowanego dogonienia go w jej przypadku nie miała wielkiego sensu, dlatego wytężyła swoje siły i najzwyczajniej rzuciła się na niego, chcąc szybko skrócić dystans do milicjanta i powalić go na ziemię swoją wagą.
-
Nie udało Ci się, mężczyzna był lżejszy, szybszy i napędzany adrenaliną, która zdawała się wypalać w nim resztki alkoholowego upojenia, przez co gnał nie tylko szybko, ale i w miarę prosto, znikając Wam z pola widzenia. Wbiegł najpierw w tę samą uliczkę, w której skryłaś się wcześniej z Davidem, a później skręcił. Nie minęło kilka sekund, a zza rogu rozległy się rewolwerowe strzały.
-
Szybko podniosła się z ziemi i ostrożnie wróciła do uliczki. Zastrzelenie przez sojusznika to całkiem głupi sposób na śmierć, czyż nie?
-
Nawet w ciemności David raczej rozpoznałby Twoją sylwetkę, więc nie masz co raczej się o to martwić, bo to on strzelał. Gorzej, że dźwięk wystrzału rozpoznali na pewno wszyscy milicjanci w okolicy, którzy pewnie się tym zainteresują. Pewnie uznają to za przypadkowy strzał w wykonaniu jakiegoś podchmielonego kompana, ale są spore szanse na to, że wykryją Was i Waszą próbę ucieczki, co nie jest zbyt miłe, zwłaszcza że jesteście w rozproszeniu i bez środka transportu.
-
Świetnie, czyli teraz wyglądało na to, że będą musieli albo się jakoś skryć albo zginąć. Zajebiste perspektywy. Spojrzała pytająco na Davida, zastanawiając się czy wymyślił coś w kwestii ich sytuacji.
-
On nie był tu od myślenia, to Soapy był mózgiem operacji, on miał tylko Cię pilnować i strzelać od czasu do czasu.
- Podzielmy się na małe grupy… Na obrzeżach miasta, na wschód stąd, jest niewielki zajazd, a obok niego stajnia do koni podróżnych. Tam się spotkamy i, przy odrobinie szczęścia, zdobędziemy konie. - zarządził szuler i ruszył razem z buntownikiem ze złamaną ręką w tamtym kierunku, podobnie jak Amaksjanin wraz z Wiliamem. David, nieco niepewny, bo chyba nie znał drogi i miał jedynie niedokładną wskazówkę od Soapy’ego, również ruszył tam, gdzie reszta. -
A Jannet trzymała się Davida. W końcu w dwójkę zawsze raźniej, nie? Szczególnie, gdy jedna osoba z tej dwójki ma związane dłonie. Szła razem z niedoszłym złodziejem.
-
- Byłaś tu już kiedyś? - zapytał, a chyba nie chciał przez to podtrzymać Cię na duchu pogawędką, zwłaszcza że przez knebel w ustach nie mogłaś mu odpowiedzieć, ale dać w dyskretny sposób znać, że sam zawitał do Imperium po raz pierwszy, nie licząc feralnej próby napadu, a w tym rejonie miasta nigdy nie był, przez co chyba się zgubiliście…
-
Pokiwała mu głową na tak. Była już kiedyś w Imperium, choć było to dawno. Babka zabrała ją tu na wycieczkę, jakieś dziesięć lat temu. Niewiele pamiętała z tego wypadu, ale na pewno miała większą wiedzę niż David. Wschodnie obrzeża, tak? Zdając się na pamięć, gestem wskazała mężczyźnie by trzymał się jej. Udała się w tamtym kierunku, raczej wybierając boczne uliczki.
-
Problem był taki, że on również wiedział, gdzie jest wschód, oraz czym są obrzeża. Bardziej chodziło o to, że nie mógł znaleźć wspomnianego zajazdu i stajni, które były Waszym celem, Ty też raczej niespecjalnie wiedziałaś, co to może być za budynek, a błądzenie uliczkami i tracenie czasu też nie jest dobrym pomysłem, gdy ma się na karku zgrają milicjantów i Konstabli.
-
To co mogli zrobić? Jannet wyciszyła się i spróbowała nasłuchać czy w pobliżu nie było słychać głosów tawerny bądź rżenia koni.
-
Na rozmowy, śmiechy i szczęk kufli nie ma co raczej liczyć o tej porze, wszędzie wokół było cicho, a w żadnym budynku nie paliło się światło.
- No, czyli jednak się zgubiliśmy. - mruknął pod nosem David, opierając się plecami o ścianę. -
Świetnie, teraz jeszcze on się poddał… Ale właściwie co Jannet mogła na to poradzić? Zajrzała jeszcze w pobliskie (nie będące dalej niż kilkanaście, kilkadziesiąt metrów dalej) ulice, uliczki i podwórka. Jeśli to nic nie dało, wróciła do Davida i oparła się o ścianę koło niego z nadzieją, że wpadnie na jakiś pomysł.
-
Gdy zajrzałaś w ostatnią uliczkę, jakieś dwadzieścia metrów od Davida, nie wypatrzyłaś nic w mroku. Gdy odwróciłaś się, aby odejść, poczułaś chłodną lufę rewolweru na skroni, a w mroku nocy rozległ się dźwięk odciąganego kurka tejże broni.
- Spokojnie. - usłyszałaś znajomy głos. - Odwróć się. Powoli.
