Pustynia Śmierci

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Dzięki, brachu! ‐ Uradowany, odebrał generator, oglądając go z każdej strony.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Może trochę zakurzony, bo nieużywany, ale to dobry znak ‐ na pewno posłuży Ci dłuuugi czas, w końcu ciężko, aby szybko się zużył, prawda?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Prawda, prawda! Zaraz koło straganu przycupnął na ziemi i zaczął zapalczywie kręcić akumulatorem, by wygenerować prąd dla przetwornika gitary elektrycznej.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zajęło to chwilę czasu oraz nieco energii, ale w sumie to właściwie nic, skoro masz szanse wreszcie zagrać tak, jak trzeba, prawda?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Oj tak, bracie! Podekscytowany pierwszą grą od dłuższego czasu, od razu podpiął generator do przetwornika, a przetwornik do gitary. Nie zwracając uwagi na nic, ani nikogo, oparł palce o struny i pozwolił muzyce się prowadzić. Zaczął grać, rozpoczynając lekko.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ty nie zwracałeś uwagi na innych, za to większość bywalców Gniazda Tułacza znacząco zainteresowała się Twoim występem, choć na razie starali się tego po sobie nie okazywać.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Nie interesowała go widownia i oklaski, a czysta, surowa muzyka. Zaczął przechodzić do coraz intensywniejszych kawałków, raz po raz muskając struny. Wdał się w muzykę, w jej dźwięk i dryg.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Grałeś, czując przy okazji, że wkraczasz w zupełnie nowy wymiar sztuki, ale tylko do chwili ‐ ktoś klepnął Cię w ramię i cały czar prysł.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Podskoczył w miejscu, a po jego kręgosłupie przelała się fala dreszczy, gdy dotknięcie zupełnie go zaskoczyło. Odwrócił się w kierunku, z którego nadeszło klepnięcie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Mężczyzna splunął na ziemię i skomentował krótko:
‐ Całkiem nieźle.
Po chwili wahania wyciągnął do Ciebie dłoń ze słowami:
‐ John, szef ochrony Gniazda Tułacza.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

// Zdjęcie nie działa. //
Dice też na moment zawahał się, nim podał dłoń mężczyźnie dłoń. Obrzucił go analizującym wzrokiem do góry do dołu, a następnie przewiesił gitarę przez plecy i wyciągnął do niego prawicę, potrząsając jego:
‐ D‐King, ziomek z gitarą. ‐ Odpowiedział szefowi w podobnym stylu co ten się przedstawił.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Już działa.//
‐ I co taki brzdękajło robi na tym zapomnianym przez Boga odludziu, hę? Nie chcę mi się wierzyć, że przeżyłeś tyle sam, do tego z samym instrumentem w łapie.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Co mam Ci powiedzieć? ‐ Wzruszył ramionami: ‐ Czarnuch dobrze się kryje, to i rzadko strzelają do niego. A do niedawna to nie tylko instrument miałem w łapie…‐ Stwierdził, wskazując mu wzrokiem straganiarza, któremu moment temu sprzedał broń.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokiwał głową i pogładził chwilę swoją brodę.
‐ I masz zamiar teraz iść na zewnątrz, dalej wędrować i w końcu zginąć, zabity jak pies, bo i bezbronny? Co, gdybym miał dla Ciebie lepszą opcję?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Odchylił nieco głowę, propozycja brodacz zainteresowała go. Nie miał jednak zamiaru z miejsca zgadzać się, bez dopytania o żadne szczegóły.
‐ O jakiej “lepszej opcji” mówisz, bracie? ‐ Spytał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Żarcie, dach nad głową, bezpieczeństwo… Tu, w Gnieździe Tułacza, mamy bar, grywałbyś tam od czasu do czasu. Ostatniego muzyka nam zastrzelili, także weźmiemy Cię choćby od zaraz.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Bracie, trzeba było tak od razu, biorę tą robotę! ‐ Podekscytowany, wyciągnął dłoń przed siebie by symbolicznie przypieczętować początek swej pracy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zawahał się na chwilę, najpewniej zdziwiony, że wzmianka o poprzednim muzyku, którego wynieśli z ołowiem w głowie Cię nie zraziła, ale i tak uścisnął Twoją wyciągniętą dłoń.
‐ To co? Idziemy pogadać jeszcze z szefem i witamy w rodzinie. Bo wiesz, ci z Gniazda zawsze trzymają się razem. Jak rodzina… Ta.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ A więc prowadź. Chętnie poznam głowę tej “rodziny”. ‐ Powiedział z lekką niepewnością, acz entuzjastycznie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokiwał głową i ruszył do jednego z budynków, choć w połowie drogi zawrócił i udał się w kierunku innego miejsca, być może baru, w którym miałeś zacząć pracę. Przed wejściem, na bujanym fotelu, siedział mężczyzna, który wydawał Ci się ledwie młodzieniaszkiem, ale to pewnie tylko pozory, ciężko było dokładniej zbadać wyglądać kogoś, kto niemalże całą twarz ma zakrytą chustą chroniącą przed kurzem i pyłem, na głowie nosi kapelusz, a na oczach gogle.
‐ To jest nasz szef. ‐ wyjaśnił, a tamten uchylił Ci kapelusza, wspierając się na swoim karabinie, aby wstać z siedziska.
‐ A to nasz nowy muzyk. ‐ dodał, niepotrzebnie wskazując na Ciebie, a później oddalił się kilka kroków, żebyście mogli sobie w spokoju porozmawiać.