Warszawa
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Kuba1001 Bog:
‐ Odpowiedzi na pytania, które Ci już zadałem. I nie, wykręcanie się lub milczenie nic nie da.
Wiewiur:
‐ Pewnie, że opuścisz, ale przynajmniej ten budynek. No i skoro raz już tu wszedłeś to co Ty na to, żeby załatwić sprawę po staremu? Oddawaj broń i resztę sprzętu albo odstrzelę Ci ten łeb i sam sobie wezmę. -
-
-
-
Kuba1001
Zohan:
Niezbyt dobry pomysł, bo tego co zrobiłeś, już nie cofniesz: Dzwonek i tak zaalarmował dwa Zombie, które ruszyły w kierunku źródła dźwięku, a później za Tobą, gdy tylko Cię dostrzegły.
Bog:
‐ Uzbrojeni lepiej od nas, tak? Więc jak? ‐ spytał, mając na uwadze Twoje wcześniejsze słowa.
Wiewiur:
//Owszem.//
‐ Frajer. ‐ mruknął jeszcze i było to ostatnie słowo, jakie usłyszałeś, gdy w pomieszczeniu rozpętała się strzelanina. -
-
-
Kuba1001
Bog:
Wzruszył ramionami i ruszył do ściany, ściągając stamtąd średniej wielkości narzędzie tortur w postaci dwóch żelaznych płyt połączonych śrubami.
‐ Łamacz kciuków. ‐ powiedział. ‐ Niby sprzęt ze średniowiecza, ale zaręczam, że w naszych czasach sprawia się równie dobrze.
Wiewiur:
Problem był tylko taki, że to z tego kierunku strzelali Twoi kompani do ukrytego w ciemności draba. -
-
-
-
Kuba1001
Zohan:
Około cztery metry, acz konsekwentnie zmniejszają ją z każdą chwilą.
Wiewiur:
Dobyłeś jej bez problemów, acz wtedy wszystko wydawało się już skończone. Twoi towarzysze sprawdzali, czy aby na pewno nie oberwali, liczyli ilość pozostałych naboi w magazynkach, jeden klęczał nad rannym kolegą, a inny szukał jakiegoś źródła światła.
Bog:
‐ Żeby oszczędzić sobie bólu przed śmiercią. ‐ odpowiedział i zaśmiał się. ‐ Nie no, żartuję. Nie zabijamy bez powodu, a im więcej wygadasz, to tym większe szanse, że przyjmiemy Cię do naszej społeczności.
