Nowe Gilgasz
-
Przyglądając się ludziom, którzy byli na audiencji u nowego Vigo, straciła pewność siebie. Nie była zbyt dobrym mówcą, a co dopiero kiedy musiałaby rozmawiać z kimś tak ważnym. Zwróciła się więc o pomoc do znajomego, którego poznała wcześniej.
-Nie jestem pewna, co powinnam mu powiedzieć… - Spojrzała na Vorkora. - Od czego powinnam zacząć? -
Stopa:
//No właśnie wiedział, gdzie, bo w nim jest. Obóz był na zewnątrz jaskini, tam rozstawili namioty żołnierze i służba, a synowie barona i część ich świty mieli spędzić noc w jaskini, bo wygodniej i bezpieczniej.//
Dalej trafiłeś na kolejny korytarz, dłuższy od poprzedniego, oświetlony pochodniami. Skręcał on ponownie w lewo, ale żeby pokonać zakręt musisz przebić się przez trzech żołnierzy szlachciców, gotowych do walki. Kolejni musieli kryć się gdzieś dalej, wystawienie do walki z tobą w tym korytarzu większych sił byłoby bez sensu, bo nie mieliby nawet miejsca do manewru. Tak czy siak, dwóch od razu zaatakowało, jeden z uniesionym mieczem, a drugi z włócznią na wysokości twojego brzucha. Trzeci, również uzbrojony w długi miecz, czekał z tyłu.
Taczka:
Wzruszył ramionami.
- Poprzedni Vigo wysłuchałby każdej kobiety, o ile byłaby dla niego dość ładna. Nie wiem jak jest z tym, wydaje się zgrywać takiego, który interesuje się problemami wszystkich, żeby sobie trochę zyskać po przejęciu władzy. Więc po prostu idź tam, ukłoń się, przedstaw i opowiedz mu wszystko. Przecież nie będzie kazał cię zabić czy coś. A przynajmniej nie dopóki nie będzie na tyle silny, że inni nie zwrócą na to uwagi. -
// W tym przypadku akurat chodziło mi o część wewnątrz jaskini, aniżeli lokalizację obozu, o której się dowiedziałem od Edo. //
Ruszył na pierwszego z przeciwników, wykonując dwa poziome cięcia w kierunku kolejno brzucha i klatki piersiowej przeciwnika, a także spróbował zablokować nadchodzący atak włócznika przy pomocy swojej lodowej tarczy. -
Posłuchała się rady swojego kompana i podeszła, choć wciąż niepewnie, przed tron Vigo, po czym uklęknęła.
-Wielki Vigo, nazywam się Ilyana Stormbreaker, przybyłam tutaj, żeby dołączyć do Czarnego Słońca oraz choć to samolubne z mojej strony pragnę, abyś mnie wysłuchał. - Przerwała na chwilę, żeby się zastanowić od czego zacząć. - Miałam nieszczęście trafić na obłąkanego mutagenistę, który niedawno zerwał kontrakt z Czarnym Słońcem bez wiedzy, domyślam się, że poprzedniego Vigo. Widziałam te jego dziwadła na własne oczy, a on pragnie zrobić z nich armię i wyprowadzić z podziemia, w którym mieszka. Z czasem na pewno jego spokojna egzystencja stanie się zagrożeniem dla Czarnego Słońca, dlatego proponuję pozbyć się go jak najprędzej. Szczególnie, że ciągle powtarzał o tym swoim pragnieniu władzy i zemsty. -
Xavier Waasi
Wsłuchał się w słowa Stormbreaker. Czarne Słońce pilnie potrzebowało nowych członków, żeby naprawić straty wywołane walką z jego poprzednikiem, toteż zadawalało go to, że tacy szybko się zjawili, a Stormbreaker mogła być pierwszą, która jest w organizacji i nie ślubowała wierności poprzednikom. Można było wybudować zaufanie i zabezpieczyć swoją pozycję. Jednakże, myśląc, wysłuchał z uwagą jej słów. Mutagenista. Dodatkowo potencjalnie pierwsze poważniejsze zagrożenie dla czarnego Słońca i Nowego Gilgasz za jego kadencji.
-- Czy możesz przekazać mi więcej informacji na temat tego Mutagenisty, pani Stormbreaker? – zapytał się jej wprost. – Wiedzy, która pomogłaby w rozwiązaniu problemy z tą osobą? -
-Nie dowiedziałam się o nim za wiele, oprócz tego, że jest kompletnym świrem z niewielką armią zmutowanych Murlokow. - Zamyśliła się na chwilę. - Ale wiem, gdzie przesiaduje, jeśli byłby na tyle głupi, żeby tam zostać. Półtora kilometra stąd, w jaskiniach nieopodal opuszczonej wsi.
-
Xavier Waasi
-- Rozumiem… – odparł. – Jak i też dziękuję, że mnie o tym informujesz. Jak myślisz, jakich środków potrzebujesz, by móc rozwiązać ten problem dla Czarnego Słońca? -
Taczka, Vader:
//Ja się chwilowo nie wtrącam.//
Stopa:
Niezablokowanie spadającego ci na głowę ciosu nie było mądrym posunięciem, stąd chociaż udało ci się dwukrotnie trafić przeciwnika i przebić jego lichy pancerz, dzięki czemu z ran polała się krew, a on padł na ziemię, to wciąż przed śmiercią zdołał zadać ci cios prosto w twarz. Szczęśliwie maska zatrzymała uderzenie i wzięła na siebie większość obrażeń, ale została zniszczona. Szczęśliwie zablokowanie drugiego ataku się powiodło, a spojrzawszy na twoją twarz, żołnierz krzyknął przerażony i odskoczył gwałtownie, przewracając się o zwłoki towarzysza. Trzeci wojownik po prostu uciekł, może przez twój widok, może przez śmierć kompanów, a może i oba. -
-Przydaloby się jakieś nowe wyposażenie, poprzednie straciłam w tamtych jaskiniach. No i kilku doświadczonych ludzi, najlepiej preferujących lekkie opancerzenie, bo tamte tunele są dosyć ciasne. - Odpowiedziała po namyśle.
-
Przez chwilę spojrzał na swą maskę, przełamaną na pół ciosem miecza jednego z żołnierzy. Dzięki niej mógł poniekąd chronić swoją tożsamość podczas całego dotychczasowego pobytu w Nowym Gilgasz, a obecnie nie może jej skutecznie wykorzystać. Z tego powodu będzie musiał w przyszłości poszukać czegoś, co zasłoni jego twarz. W przeciwnym wypadku musiałby ponownie ukrywać się przed innymi niczym wyrzutek, jakkolwiek niepasujący do swojego otoczenia.
Problem zniszczonej maski nie był teraz najważniejszy - najważniejsi są jeszcze żyjący synowie barona, którzy muszą umrzeć. Fakt, że jego twarz została ujawniona, dawał mu przewagę zastraszenia przeciwników, przy czym mógłby zmusić pachołków i niektórych żołnierzy do ucieczki. Nim ruszył w pościg za uciekającym żołnierzem, podszedł do żołnierza, który przewrócił się o zwłoki kompana, a następnie pchnął z całej siły mieczem w jego klatkę piersiową bądź plecy, w zależności od tego, jak leżał.
-
//To tego nie dopisałem wcześniej i w zasadzie nie wiem, czy coś to zmieni, ale cios przełamał ją na pół, a nie kompletnie zniszczył czy rozrąbał na kawałki.
I chyba nie zauważyłeś jednego szczegółu w moim poprzednim poście, więc radzę przeczytać go jeszcze raz i poprawić.// -
// Najwidoczniej źle zrozumiałem to, że drugi jeszcze żyje, bo przeczytałem ostatnie zdanie i myślałem, że dwóch z trzech żołnierzy zginęło. Niemniej, post edytowany. //
-
Mieczem przebiłeś jego klatkę piersiową na tyle celnie, że uszkodziłeś jakiś ważny organ, bo po kilku chwilach od wyciągnięcia zeń klingi, mężczyzna już nie żył. Nie goniłeś ostatniego wroga daleko, dostrzegłeś go wraz z pozostałymi dwoma wojownikami, gdy blokowali ci drogę dalej, stojąc w korytarzu ramię w ramię. Za nimi dostrzegłeś Elfa, mierzącego do ciebie z łuku. Podłogę pokrywały zaś zdechłe muchy, wysłane wcześniej przez ciebie przodem, których tamci jakimś sposobem pozbyli się tak sprawnie i szybko.
- Ktokolwiek cię nasłał, zapłacimy ci trzy razy tyle, jeśli zdecydujesz się porzucić swoją misję i odejść. - usłyszałeś głos dochodzący zza pleców żołnierzy. Po chwili z mroku wyłonił się starszy mężczyzna o ogorzałej, pokrytej bliznami twarzy, w towarzystwie uzbrojonych w krótkie miecze i sztylety pachołków. Sam miał w dłoni długi miecz, sztylet przy pasie, a ubrany był w skórzaną zbroję, na którą narzucił kolczugę. -
@Taczkajestcool
Xavier Waasi
-- Zbrojownia czarnego Słońca jest dla ciebie otwarta – odpowiedział jej, zgadzając się z jej stanowiskiem. Fakt, to była rzecz oczywista. – Dobiorę również do tego zadania kogoś doświadczonego z Czarnego Słońca, skompletuje zespół, który pomoże ci w rozwiązaniu problemu z tamtym mutagenistą. -
Ze względu na to, że Elf celował do niego z łuku, Morkar przyjął postawę defensywną, gotowy zablokować potencjalne strzały. Nie zamierzał ruszać na przeciwnika, bynajmniej nie w tym momencie, kiedy to starzec wyszedł do Norda z ofertą. Dla niego było to czymś zaskakującym, że wróg zdecyduje się na próbę przekupstwa, tym bardziej że Nord wyglądał na Nieumarłego.
Sam starzec był dla Morkara kwestią kłopotliwą - z jednej strony ludzie w takim wieku zazwyczaj nie posiadają ani siły, ani zwinności, żeby równać się ze sprawnymi wojownikami, będącymi młodszych od nich. Z drugiej strony natomiast starzy ludzie w takim zawodzie mogą stanowić poważne zagrożenie, patrząc na to, że długo przeżyli w tak niebezpiecznym fachu - o tym zdecydowanie świadczyły blizny na twarzy rozmówcy. Jakkolwiek lepszy bądź gorszy starzec był od Morkara, Nord wiedział o tym, że nie należy go lekceważyć.
-- Jaką mam gwarancję na to, że nie strzelicie mi w plecy, kiedy zdecyduję się odejść? - zapytał starszego mężczyznę, nie będąc przekonanym co do przekupstwa. Nie był również nastawiony do tego, że od razu porzuci zlecenie od Czarnego Słońca, chociażby z tego powodu, że dla Morkara, jak na Norda przystało, liczył się honor. -
- Nie masz, ale ja jestem rycerzem i wasalem Cesarza, moje słowo powinno być święte nawet dla kogoś takiego… jak ty. Gwarantuję, że jeśli przyjmiesz ofertę, odejdziesz i nie zainteresujesz się nami nigdy więcej, wyjdziesz stąd nie tylko bogatszy, ale przede wszystkim żywy.
-
-Dziękuję i przysięgam, że nie zawiodę. Jego głowa niedługo tu wróci.
-
@Taczkajestcool
Xavier Waasi
-- Jakikolwiek dowód jego śmierci będzie mile widziany – odpowiedział jej. – Czy oprócz tego jest jeszcze coś, co chcesz poruszyć, zanim zajmiesz się tym zadaniem? -
@Kubeł1001 napisał w Nowe Gilgasz:
- Nie masz, ale ja jestem rycerzem i wasalem Cesarza, moje słowo powinno być święte nawet dla kogoś takiego… jak ty. Gwarantuję, że jeśli przyjmiesz ofertę, odejdziesz i nie zainteresujesz się nami nigdy więcej, wyjdziesz stąd nie tylko bogatszy, ale przede wszystkim żywy.
Morkar Torgaldsson, Władca Much
Choć “święte” słowo rycerza ma jakiś autorytet pośród ludzi z Verden, tak dla Norda było ono całkowicie puste, szczególnie w sytuacji, gdzie prędzej ludzie zabiliby go aniżeli pozwolili mu swobodnie żyć. Współpraca z Czarnym Słońcem miałaby więc teoretycznie jakieś korzyści, a fakt, że Nord walczył przeciwko członkom Kartelu, tym bardziej popychał go w stronę współpracy z ową organizacją.W obecnej sytuacji też nie było mowy o ujściu z życiem - od Norda zależało tylko to, czy woli zginąć w boju, czy zostać zabity przez skrytobójców Czarnego Słońca, o ile to postanowi się o niego upomnieć. Wybór i tak był oczywisty dla takich, jak on - śmierć w boju. Przy pomocy Magii Lodu wytworzył sopel wielkości pocisku od balisty i przygotował się do rzutu.
-- Martwemu złoto nigdy nie będzie przydatne. - odrzekł srogo do rycerza, a następnie cisnął soplem; nie w rycerza, a nad Elfem, pachołkami i żołnierzami, aby zmiażdżyć ich przy pomocy kamieni lub przynajmniej odgrodzić ich od rycerza, by ten musiał sam walczyć z Nordem. Po rzucie oszczepem, ponownie wziął swój miecz i zaczął powoli okrążać swojego przeciwnika, jednocześnie przyjmując postawę defensywną, aby to przeciwnik ruszył na niego pierwszy.
-
-To już wszystko. - Ukłoniła się nisko i odeszła z powrotem do Vorkora, żeby opowiedzieć mu o audiencji.
