Dekapolis

[Kubeł1001]

Vader0PL

//Konieczna jest ciągłość moich odpisów podczas uczty? Głupio się czuję teraz i nie wiem, co ze sobą zrobić.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Planuję fabułę dla Dekapolis, a nawet dla całego Karak’Akes, więc tak, fajnie byłoby, jakbyś brał w tym udział i odpisywał.//

[Kubeł1001]

Vader0PL

//Ale ja nie wiem, co robić ;‐;

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Polecam zająć miejsce.//

[Kubeł1001]

Vader0PL

Zajął wolne miejsce.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Udało się, wzbudziłeś tym spore zaintrygowanie wśród Krasnoludów, bo pewnie wiedzieli, żeś nie od nich.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Dobry.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A Ty to kto? ‐ spytał Krasnolud siedzący naprzeciw.
‐ I skąd? ‐ rzucił inny, siedzący obok niego.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Folgar Hunderias z Verden. Miło poznać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nawzajem. ‐ odrzekł Krasnolud, choć się nie przedstawił. ‐ My to Krasnoludy z Klanu Pieniącego się Kufla.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Nie chcę wyjść na kogoś niewyuczonego, jednak nie miałem okazji słyszeć o waszym Klanie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jak nie jesteś stąd to nic dziwnego.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Właśnie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ To po kiego zaprosili Cię na ucztę?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Zostałem zaproszony przez szanownego Wulfgara.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A można wiedzieć po co? ‐ spytał podejrzliwie, unosząc prawą brew.
‐ Odpie**ol się, Lussos, jak go Wulfgar zaprosił, to znaczy, że miał powód. ‐ złajał go ten siedzący obok.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Małe spotkanie było, przy okazji zginęło trochę Yeti.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Obaj pokiwali głowami, bowiem to tłumaczyło się samo przez siebie, zaś Wulfgar nagle uderzył pięścią w stół, przerywając rozmowy, śmiechy, jedzenie i picie, i skupiając na sobie całą uwagę zebranych.

[Kubeł1001]

Vader0PL

No więc mu również pozostało zwrócić swoją uwagę na tego Norda.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pierwszym, co zrobił, było ponowne uderzenie, ale nie masz pojęcia, czemu niby miało służyć, jeśli rzeczywiście miało czemuś służyć. Niemniej, chwilę później zaczął on swój monolog:
‐ Witam Was wszystkich, którzy odpowiedzieliście na moje wezwanie. ‐ odrzekł i spojrzał po wszystkich zebranych, aby chwilę później odchrząknąć i kontynuować: ‐ Ci z Nirgaldu i Verden sądzili, że to niemożliwe. Ba! Wielu z Was tu zebranych również tak sądziło! ‐ krzyknął, a później zaśmiał się, podobnie jak inni Nordowie, choć niektórzy robili to nerwowo i pod przymusem, jakby to właśnie o nich chodziło. ‐ Ale udało się! ‐ dodał i wzniósł pięść w górę, na wysokość oczu, aby chwilę się jej przyjrzeć. Później wrócił do wypowiedzi:
‐ Wszystkie największe Klany Nordów z całego kontynentu są razem. Są jednym. Jak pewnie wiecie, mój ojciec i ojciec mego ojca, próbowali zrobić to samo, lecz im się to nie udało. Jednakże mój poprzednik wykuł przysłowie. Przysłowie, które przyświecało mi od chwili rozpoczęcia jednoczenia Nordów aż do teraz. A owe przysłowie brzmi: Razem jesteśmy słabi, niczym palce jednej dłoni: Nie możemy chwycić za broń lub złożyć się w pięść. Ale wspólnie jesteśmy tym, czym być powinniśmy: Potęgą. Właśnie tak, dopiero teraz jesteśmy potęgą. Zwłaszcza, że wsparł nas Klan Topora oraz Krasnoludy Pieniącego się Kufla! ‐ po tych słowach nastąpiła głośna owacja na część tych drugich, bowiem nigdzie nie widziałeś przedstawiciela Klanu Topora, w sumie ciężko byłoby takowego przegapić…
‐ Teraz nic nie może nam zagrozić. Jesteśmy silni, silni tak, jakby chciał tego Tempus!
Tak brzmiały ostatnie słowa wypowiedzi Wulfgara, kiedy to na koniec wzniósł kufel, wypił zawartość jednym haustem i rozbił go o własną głowę, co również skrzętnie uczynili pozostali.