Haxenn
-
Leroy Jenkins
-Więc, legenda zawarta na tabliczce pod piedestałem, na którym znajduje się mapa, informuje, że skarb ten należy do największych, jakie skrywa przed nami otaczający nas świat, którego jego wartość pozwoliłaby wykupić nawet Hammer, ale mowa tutaj o Hammer za czasów stworzenia tejże tabliczki, więc teraz pewnie może trochę brakować do wykupienia całego miasta… wracając, tak olbrzymi skarb został sprytnie ukryty, a nawet fragmenty klucza do niego zostały pochowane w całym znanym nam świecie, chociażby tutaj, jak wskazuje mapa. W sumie rozumiem też, dlaczego na drugiej tabliczce odradza się poszukiwanie tego skarbu, gdyż mowa tam o fakcie, że żaden z poszukiwaczy nie wrócił żywy. Ja to nawet rozumiem, bo bardzo trudno jest się tutaj dostać, zwłaszcza kiedy wierzchowca porwie jeden z tych wielkich pająków. O czym to ja… ah, tak. Skarb. Otóż tutaj podobno znajduje się fragment klucza i kolejna mapa, prowadząca do kolejnego fragmentu klucza i tak dalej, i tak dalej, aż znajdzie się cały klucz i ostatnią mapę, prowadzącą prosto do skarbu. Tak szczerze to było interesujące zadanie i cieszę się z tego, że mogę komuś na ten temat opowiedzieć, gdyż w podróż udałem się sam, wiedząc, że musiałbym podzielić się zyskiem z towarzyszami, z czego niemiłosiernie się teraz cieszę, bo i tak obiecałem wam spory procent skarbu. No… i to chyba na tyle, bo jak na razie wyprawa po skarb zakończyła się w tym miejscu. I jeżeli miałbym powiedzieć czy to dobrze, czy niedobrze, że akurat w tym miejscu, to odparłbym, że moim zdaniem to nie ma tak, że dobrze albo że niedobrze. Gdybym miał powiedzieć, co cenię w życiu najbardziej, powiedziałbym, że ludzi. Eeem… Ludzi, którzy podali mi pomocną dłoń, kiedy sobie nie radziłem, kiedy byłem sam, i, co ciekawe, to właśnie przypadkowe spotkania wpływają na nasze życie. Chodzi o to, że kiedy wyznaje się pewne wartości, nawet pozornie uniwersalne, bywa, że nie znajduje się zrozumienia, które by tak rzec, które pomaga… się nam rozwijać. Ja miałem szczęście, by tak rzec, ponieważ je znalazłem. I dziękuję życiu. Dziękuję mu, życie to śpiew, życie to taniec, życie to miłość. Wielu ludzi pyta mnie o to samo: “Ale jak ty to robisz?”, “Skąd czerpiesz tę radość?”. A ja odpowiadam, że to proste, to umiłowanie życia, to właśnie ono sprawia, że dzisiaj na przykład szukam skarbu, a jutro… kto wie, dlaczego by nie, oddam się pracy społecznej i będę ot, choćby… sadzić… doć… marchew.
Na koniec się skłonił Mrocznemu Elfowi, sygnalizując, że skończył mówić. -
//Kocham.//
- Jaką mam gwarancję, że otrzymam cokolwiek, gdy odnajdziesz ten skarb? I dlaczego miałbym pomóc w odnalezieniu go? Nie prościej zabić Cię, zabrać mapę i klucze, a potem kontynuować poszukiwania na własną rękę? -
Leroy Jenkins
-Głównie przez kilka utrudnień spowodowanych przez tych, którzy ten skarb ukryli. Dzisiaj jestem w waszym państwie, a za tydzień, może dwa, mógłbym siedzieć w krasnoludzkich kopalniach, na bagnach, na pokładzie statku zmierzającego na jakąś wyspę, a może nawet u Elfów. Dopóki nie odczyta się kolejnej mapy, to nie będzie wiadomo, gdzie ruszyć dalej. - Odpowiedział. - I pańska nieufność może zostać w pewien sposób rozwiązana. Po pierwsze, wierzę w słowo rycerza. Po drugie, wierzę że moglibyście mnie znaleźć, gdybym spróbował zachować skarb dla siebie, bo wieść o kimś, kto nagle się wzbogacił rozchodzi się bardzo szybko i równie szybko zdradza to, gdzie się ten bogacz znajduje. -
- Zakładam, że poszukiwanie tego skarbu może być nużące i niebezpieczne dla jednej osoby, prawda? - zapytał, ale nawet nie dał Ci odpowiedzieć, zgodnie z prawdą lub nie: - Dlatego, jeśli zgodzę Ci się pomóc, ale pod warunkiem, że przyjmiesz pomoc moich ludzi.
-
Leroy Jenkins
-Pomoc zawsze się przyda, panie, a i to dodatkowo sprawi, że będę mieć na uwadze słowo, które wam dałem. -
- Nie zdziwi więc Cię fakt, że gdy tylko spróbujesz jakichkolwiek sztuczek, zginiesz z ich rąk, tak jak Twoi pozostali kompani, o ile jakichkolwiek masz?
-
Leroy Jenkins
-Owszem, kojarzę zasady i się zgadzam na to. -
- W takim razie ruszaj po to, po co tu przyszedłeś, a moi wojownicy będą czekać tu na Ciebie.
-
Leroy Jenkins
Pokiwał głową i spróbował ruszyć dalej, wedle mapy. -
Schody zaczęły się dopiero przy wejściu do kopalni, bo tam raczej nie pozwolą chodzić byle komu i zaglądać w każdy tunel.
-
Leroy Jenkins
Rozejrzał się za kimś, kto by mu tę nieścisłość rozwiązał. Raczej celował w wypytanie Drowów. -
Było ich tu dość dużo, jako strażników czy nadzorców niewolników, więc możesz spróbować.
-
Leroy Jenkins
Zbliżył się do jednego.
-Przepraszam? Otrzymałem zgodę na znalezienie tego, po co tutaj przybyłem, ale dalsza droga wiedzie najprawdopodobniej przez waszą kopalnię i tutaj akurat się zatrzymałem, bo obawiam się, że nie mam zezwolenia szukania dalej właśnie tam, gdzie prowadzi mapa. -
Drow przekrzywił lekko głowę, najwidoczniej nikt go o niczym takim nie poinformował, ale uznał, że skoro jakiś obcy człowiek dotarł tak daleko, to nie mógł być kimś niepożądanym.
- Idź. Nie zbliżaj się do niewolników i unikaj ciemnych tuneli. Trzymaj się tych głównych, oświetlonych, bo nikt nie da gwarancji na to, co może Cię spotkać, jeśli zboczysz ze ścieżki. -
Leroy Jenkins
-Postaram się, dzięki.
Ruszył, starając się trzymać trasy wyznaczonej przez mapę, jak i też wskazówek Drowa. -
Szło dość sprawnie, dopóki coś rzeczywiście nie wypadło na Ciebie z bocznego tunelu. Nie był to na szczęście żaden potwór czy drowski skrytobójca, ale zwykły Elf, chudy, wymizerniały, bez śladu dawnej urody, odziany w robotnicze łachmany, skuty łańcuchami tak, aby mógł pracować, ale nie uciec, ze śladami razów na plecach… Podbiegł do Ciebie, a Ty czułeś bijącą od niego tak desperację, jak i nadzieję, gdy padł Ci do stóp, mamrocząc coś w swojej mowie. Przerwał to dopiero krzyk bólu i dźwięk bicza, który nagle wystrzelił z tego samego tunelu, z którego wybiegł Elf, trafiając go boleśnie po plecach.
-
Leroy Jenkins
Wiele w tej sprawie zrobić nie mógł, oprócz przemilczenia sprawy, gdy wróci do towarzyszy. O ile uda mu się wrócić. Dlatego jak na razie udał się dalej licząc na to, że sumienie nie będzie go zbytnio gryzło. Jeżeli skupi się na swoim zadaniu, pójdzie lepiej, bo i lżej. -
W dalszej drodze odprowadzały Cię odbijające się echem od ścian tunelu wrzaski katowanego Elfa i świst bicza. Dalsza podróż przebiegła spokojnie, gdy trafiłeś na koniec tunelu, a wedle mapy, musiałeś iść naprzód jeszcze około stu lub więcej metrów.
-
Leroy Jenkins
-No, to rodzi pewien problem.
Rozejrzał się. -
Wszędzie wokół był tunel, a w tym miejscu nic nie świadczyło, że trwają tu intensywne prace nad dalszym kopaniem, żadnych narzędzi, taczek, niewolników czy nadzorców. Bocznych odnóg też brak, byłeś tu całkiem sam i musiałbyś się cofnąć, żeby z kimś o tym porozmawiać.
