Wioska plemienia "Texcoco"

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Yyy… ‐ zaczął niepewnie herszt bandy, licząc coś intensywnie na palcach kilka minut. ‐ Tyle! ‐ zakończył tryumfalnie, pokazując Ci siedem zielonych paluchów. ‐ Tyle sakiewek, a w każdej sakiewce sto złotników.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Hm. Nie obrażcie się, ale myślę, że spróbowali liczyć wam znacznie mniej, niż jesteście warci, a na koniec nic nie zapłacili. ‐ Wskazał im siedem palców. ‐ Tyle odzyskacie. ‐ Pokazał kolejne siedem palców. Te same, ale wiadomo, o co chodzi. ‐ A tyle dodatkowo wymuszę na tym debilu. Czekacie za długo, więc należy wam się więcej, prawda?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ogólna euforia jaka podniosła się po szeregach Orków i Minotaurów była dość wymowną odpowiedzią, a także taką, na którą liczyłeś.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Cieszy mnie to. Wypłata należy do was, bo to była wasza praca.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Gadanie gadaniem, ale teraz Orkowie jedynie czekali, aż wyruszysz po to złoto, aby im je oddać. No i nie masz też gwarancji, że najemnicy zostaną tu z Tobą po otrzymaniu zaległej zapłaty.

[Kubeł1001]

Vader0PL

To już on osobiście załatwi. Odchodząc od ich ogniska rzucił na ochodne.
‐Po to idę do miasta. Po cośka, który da wam złoto.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie mieli pytań, ale nie mogłeś wątpić w to, że gdy tylko odejdziesz, zaczną roztrząsać sprawę we własnym gronie. Pozostaje Ci też liczyć, że gdy wrócisz, zastaniesz wioskę i jej mieszkańców w takim stanie, w jakim ich tu pozostawiłeś.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Taki żywot orków. Szkoda jedynie, że w takiej sytuacji musiałby ich zabić. Kończąc, pozostało mu tylko coś zjeść i przespać się do rana, by ruszyć po swego cośka.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Najedzony i wyspany, właśnie tak czułeś się o świcie, gdy większość wioski jeszcze spała. Tak czy siak, pora ruszać w drogę, prawda?

[Kubeł1001]

Vader0PL

A i owszem, najbliższe miasto?

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Chciałem dać Cię do jakiejś oklepanej lokacji, ale na tę okazję wygrzebię z odmętów grupy jakiś nieużywany temat lub dodam nowy, także tam się widzimy.//

[Kubeł1001]

Vader0PL

///Spoko///

[Kubeł1001]

Vader0PL

Borys Duum
Po zrealizowanych zakupach wódz Duum wrócił do swojej wioski. Albo do tego, co z niej zostało. W końcu, z takimi “sojusznikami” nigdy nie wiadomo, czy coś im nie strzeli go łba i nie zwrócą się przeciwko niemu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Fakt, że wioska wciąż stała, a jej mieszkańcy dalej żyli, były dość dużą niespodzianką, biorąc pod uwagę fakt, że wespół ze zwykłymi ludźmi zostawiłeś tu całą bandę Orków i dwa Minotaury. Jednakże dobre wrażenie minęło, gdy znalazłeś pod swoją chatą dwie wbite drzewcami w ziemię włócznie, na których grotach zatknięto głowy nieznanych Ci ludzi.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Borys Duum
‐Ah, no i zajebiście.
Postawił na ziemi swoje zakupy i rozejrzał się za kimś, kto byłby mu w stanie wyjaśnić, co tu się odwaliło.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ludzie byli w polu, pracowali w obejściach i albo nic nie widzieli, albo nie chcieli widzieć. Szczęśliwie dość szybko wypatrzyłeś jednego z najemnych Orków, który siłą rzeczy albo musiał mieć coś wspólnego z tą sprawą, albo chociaż wiedział cokolwiek na ten temat.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Borys Duum
Podszedł więc do niego.
‐Możesz mi z łaski swojej odpowiedzieć do ku*wy nędzy, co robią przed moją chatą dwie odcięte ludzkie głowy?!

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ To byli tacy… No… Ci… Posłowie tacy, szefo. Przyszli i powiedzieli, że teraz należymy do jakiegoś szlachcica, a nam się to nie spodobało, to odrąbaliśmy im łby, a jednego puściliśmy i kazaliśmy powiedzieć, że tamten szlachcic to nam obciągnąć może, bo my niczyimi poddanymi nie jesteśmy, tylko Twoimi, szefo, a jakiś człowieczek nam giąć karku nie będzie.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Borys Duum
Gdyby mógł, to by pewnie dodatkowo pozieleniałby ze złości. Ale już był zielony.
‐Wiadomo, z której strony przyszli, lub kim był ten szlachcic?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wiadomo, widzieliśmy, jak tamten śmieszny człowieczek spi*alał tamtędy w podskokach, wyjeł się jeszcze ze trzy razy przy okazji. ‐ odparł Ork i zaśmiał się, przypominając sobie ten widok. ‐ A żeby szefo widział, jacy oni wtedy hardzi byli. A minuta nie minęła i byli albo martwi, albo zesrani ze strachu.
Choć wesołość Orka mogłaby Ci się udzielić, to jednak miałeś sporo problemów na głowie. Skoro ten jeden przeżył to wróci, a z nim wielu jego uzbrojonych kolegów. Warto się na to przygotować i porozmawiać z doradcą, który powinien wiedzieć coś więcej na temat lokalnej szlachty, skoro masz już w jednym wroga, to może inni spróbują Cię wesprzeć, aby zrobić tamtemu na złość?