Leśny Trakt
-
— Tak, raczej. — Spojrzała dookoła po zebranych. — Nie znajdziemy tutaj niczego więcej, tak myślę. Możemy wracać.
-
Jeden z członków Leśnej Straży podszedł do ciebie z linami i szmatami. Pamiętałaś, co mówił o tym Agroks. I sama miałaś swoje zdanie na ten temat. Mogłaś spróbować się teraz przeciwstawić lub pozwolić, aby odprowadzono cię do obozu w lesie tak, jak zawsze, ze skrępowanymi dłońmi, opaską na oczach i kneblem w ustach. Może jeśli się jakoś postawisz lub coś zmienisz, to zaczną ci w końcu ufać. Albo, co ważniejsze, szanować i traktować lepiej, niż cennego zakładnika.
-
Jednak dla Densissmy zaprotestowanie przeciwko nawet tak trywialnej rzeczy nie przychodziło łatwo. Za życia jej ojca nie miała w sobie żadnych oporów. Potrafiła z uporem godzinami lub nawet dniami obnosić się z swoim niezadowoleniem, aby tylko w finalnym rozrachunku wszystko toczyło się wedle jej myśli. Gdy teraz wracała do tego czasu, wydawało jej się to niemalże abstrakcyjne. Dopraszała się krzykiem i grubiańskimi domaganiami wszelakich luksów jakie przychodziły jej do głowy - i dostawała je. A później, po wydarzeniach spod tego dworku? Opór mógł się dla niej skończyć śmiercią i mało brakowało, a rzeczywiście Densissma zostałaby pozbawiona głowy przez orczych oprawców Gideona. Czy Gelu nie potraktuje jej tak samo, gdy tylko przestanie być dla niego użytecznym pionkiem, a co gorsza, stanie się ością zaplątaną między zębami? Jednak… Bez oporu stałaby się nikim innym jak niewolnicą woli dowódcy Leśnej Straży bądź woli uzurpatora Traktu. Przecież to ona miała być władzą! Nie, nie poddasz się. Masz szansę, wykorzystają ją. Pierwszy raz w życiu sięgnij po to, co możesz osiągnąć.
— N-nie sądzę, by to było potrzebne. — Stwierdziła niepewnie, lekkim gestem ręki wskazując członkowi, że nie zamiaru zostać ponownie oplątaną więzami.
-
Widać, że byli zdziwieni twoją reakcją, w końcu pierwszy raz przeciwstawiłaś się decyzji kogokolwiek z Leśnej Straży, ale szybko odzyskali animusz i widocznie nie mieli zamiaru opuścić tak łatwo.
- Gelu powiedział, że są to niezbędne środki ostrożności, gdy cię uratowaliśmy. I bez wahania na to przystałaś. - odparł jeden z Elfów.
- Czy coś się zmieniło? - dodał drugi, lekko unosząc brew. -
— Wydaje mi się… Uważam, że jeżeli ja mam darzyć Gelu zaufaniem, a on mnie, to nie powinien podejrzewać mnie o zdradę na każdym kroku i pętać… jak więźnia. — Odparła cicho, ale już z większą pewnością niż wcześniej.
-
- Nigdy nie byłaś podejrzewana o zdradę, pani, lecz jeśli zostaniesz schwytana to na torturach możesz wyznać, gdzie znajduje się nasza kryjówka, a wtedy los całej naszej organizacji będzie przypieczętowany,
-
— Tak, ale do tego wystarczy opaska na oczy, prawda? — Spróbowała pójść na kompromis. — Nie wydaje mi się, by knebel i krępowanie moich dłoni było konieczne. Przecież nimi nie widzę, dokąd jestem prowadzona.
-
Ta oczywista logika była dla nich jak najbardziej zrozumiała, ale najwidoczniej to nie twoje argumenty były dla nich istotne, nieważne jak dobre by były, ale rozkazy, którym nie mogli, nie chcieli (lub oba na raz) się przeciwstawić.
- Możesz omówić to z Gelu, pani, ale nie z nami. Jedynie wykonujemy jego rozkazy. -
— Omówię to z nim, na pewno. — Odpowiedziała, siląc się na spokój. W umyśle zaczęła szukać kolejnych argumentów przeciwko więzom, ale na razie królowała tam pustka.
-
Takich już chyba brakowało, pozostali zaś się niecierpliwi. Nim jednak siłą cię spętali, jeden ze stojących na warcie ludzi dał wam znać, abyście się kryli. Najwidoczniej zabawiliście tu zbyt dużo czasu i ktoś zbliża się do ruin dworku Heśnika.
-
Pobiegła z powrotem do dworku, rozejrzała prędko, po czym ukryła w kupie zerwanych gobelinów i porąbanych mebli. Szczerze odetchnęła z ulgą, choć jej sytuacja była daleka od bezpiecznej. Nadchodzące tu osoby, kimkolwiek były, wybawiły ją od dyskusji z ludźmi Gelu, a musiała przyznać sama przed sobą, że zaczęło ogarniać ją spięcie. Nie wychylała się spomiędzy rupieci, lecz nasłuchiwała kroków nadchodzących osób.
-
//Z tym, że wy dalej jesteście na dziedzińcu dworku, więc wychodząc na zewnątrz, aby skryć się w zaroślach, dosłownie wyjdziesz im naprzeciw i tyle w temacie ukrywania się.//
-
// Poprawione?
-
//Poprawione.//
Pozostali również wybrali skrycie się wewnątrz zabudowań, choć ze swojej kryjówki nie widziałaś gdzie dokładnie. Na dziedziniec tymczasem weszło kilku Orków, rozglądając się wokół podejrzliwie, co doskonale widziałaś ze swojej kryjówki. Po nich zaś wszedł tam szlachcic, poznałaś go po typowym dla tej warstwy społecznej stroju i wyglądzie. Oglądał wszystko z widocznym zainteresowaniem.
- Nie sądzę, żeby cena była odpowiednia. Muszę w to sporo zainwestować. - mruknął pod nosem, kopiąc jakiś mały kamień.
- Och, to tylko niewielkie niedogodności, zapewniam. I tak potrzebował remontu, a jak mówiłam, mój mąż ma już kilku chętnych na ten dworek, zwłaszcza, że po jego zakupie stan się pan właścicielem wszystkich ziem jej poprzedniego pana.
- Hmmm… Tak, tak. Niech będzie, chyba jednak się skuszę. Mogę przyjrzeć się jeszcze wnętrzu?
- Jak najbardziej. Moi ochroniarze będą panu towarzyszyć.
- A co może mi tu zagrozić? Zresztą, poradziłbym sobie. - odparł, klepiąc szablę w pochwie przy pasie i udając się do kolejnych pomieszczeń. Do twojej kryjówki szczęśliwie nie. Ale nawet gdyby wszedł, mogłabyś nie zauważyć jego przybycia, bowiem ten głos, głos tej szlachcianki, zamieszanej w jakimś stopniu w twoje nieszczęścia, może nawet śmierć ojca, Emilidy, przywołał zbyt wiele wspomnień z przeszłości, abyś mogła ot tak skupić się na teraźniejszości. -
Gorąc rozlał się falą gdzieś pod potylicą Densissmy. Emilida.
Zasłoniła dłonią usta.
Emilida. Szlachcianka, wobec której od samego początku czuła swoistą “inność”, ale… Teraz przede wszystkim był to żal. Ogarniało ją nieodparte wrażenie tego, że Emilidę czekał, prędzej lub później, los Densissmy z rąk Gideona. Skończy jako jego narzędzie i tego jej współczuła. Nie poruszyła się nawet o milimetr w swojej kryjówce. Wciąż nasłuchiwała. -
Przez ich przybycie musicie uważać, aby nie wpaść, ale z drugiej strony, to czy los nie podsunął ci właśnie okazji, która pozwoli uderzyć tak w Gideona, jak i Gelu? Pokazać Półelfowi, że rzeczywiście na czymś się znasz, coś możesz zrobić sama i twoja rola nie ogranicza się jedynie do bycia wiązaną, kneblowaną, prowadzoną to tu, to tam przez Leśną Straż i wykorzystywaną jako symbol do nakłaniania innych do buntu przeciwko Gideonowi? Tylko czy wykorzystasz tę szansę? A jeśli tak to jak?
-
To była obusieczna szansa. Mogła w tej chwili wychynąć z swej kryjówki, cisnąć w nich strumieniem ognia. Gdyby zebrała się w sobie, przywołała na łono swej świadomości idealnie dobrane wspomnienia krzywdy i zadanego bólu, mogłaby pozostawić za sobą jedynie popielate zgliszcza, które wciąż rozglądałyby się w okół zaskoczonym wzrokiem. Dlaczego nie? Dlaczego nie zabić by teraz Emilidy, szlachcica i całej jej świty? Lub oszczędzić samą Emilidę i na niej wymusić sprzedanie włości?
Choć mijały ledwie sekundy, przez umysł Densissmy przelewały się całe nieboskłony skłębionych chmur myśli wszelakich. Ważyła dwie drogi, które teraz stawały przed nią, ich inicjację, przebieg i możliwe finały. Szala, na której spoczywały te rozwiązania, nie potrafiła osiągnąć równowagi, przechylając się to w jedną, to w drugą stronę.
Co czynić, co czynić? Zbierała w sobie żar, taki, którym mogłaby spalić cały ten dwór. Tak, sprawiedliwość wymagała tego. Zemsta była sprawiedliwa. Ale jednak… Dziewczyna zacisnęła dłoń, na której lada chwila zapłonąłby ogień. Użyć lub pozbyć się; czy nie takie były metody Gideona? Postąpiłaby z Emilidą dokładnie tak samo. A wtedy… Nie chciała nawet o tym myśleć. Porzuciła tą ideę, pełna odrazy wobec siebie za samą jej egzystencję. Odetchnęła głęboko, pozostając w swojej kryjówce. Jednak zatrzymała w sobie napęczniałe emocje; mogły okazać się przydatne, w razie czego.
// Przepraszam za zwłokę, byłem po fajki. //
-
//Nie dam się na to nabrać drugi raz.//
Szlachcic nie zabawił tu długo i ostatecznie opuścił ruiny wraz z resztą niespodziewanych gości. Minęło dobrych kilka minut, nim zniknęli z twojego pola widzenia, aż zobaczyłaś Agroksa i pozostałych, którzy opuścili swoje kryjówki. Najwidoczniej na zewnątrz było już bezpiecznie i również mogłaś do nich wyjść. -
//
//Tak też zrobiła, podchodząc do nich po opuszczeniu swej, nie ujmując prawdzie, niecodziennej kryjówki. Napięcie powoli uchodziło z niej, w przeciwieństwie do przemyśleń o tym, co tutaj usłyszała.
-
- Mamy ich śledzić? Albo spróbować wyprzedzić i zorganizować zasadzkę? - zapytał Agroks, wskazując ruchem głowy w kierunku, w którym udał się szlachcic, kobieta i ich świty.
