Miasto Trenten

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Bądźmy dobrej myśli, bo dobra myśl to połowa sukcesu, a dobre słowo to już niemalże całość powodzenia:
‐ Witajże, zacny handlarzu. ‐ Przywitał się Nawłoć, wywijając kapeluszem niemalże do ziemi: ‐ Czy jedno z twych zwierząt mógłbym nabyć? ‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

Najpewniej zwierzęta służyły mu tylko do transportu towarów, którymi w rzeczywistości handlował, ale najwidoczniej wyczuł swoim łasym na złoto nosem, że jesteś w potrzebie i może zrobić z tego niezły interes.
‐ Normalnie to nie, ale kto wie, czy nie zrobię dla Ciebie wyjątku… O ile cena będzie odpowiednia.

[Kubeł1001]

JurekBzdurek

Nic. Po prostu siedziała, wyłamując palce i czekając na swego towarzysza

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Świdrujesz mnie i moją kieszeń chciałbyś prześwidrować… ‐ Nawłoć głośno myślał, dłońmi gładząc brodę. Uśmiechnął się: ‐ Poetycznie, lubię takie targowanie. Jaką cenę uważasz za odpowiednią? ‐ Spojrzał na handlarza.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jurek:
//Jako że nic Ci nie planuję, to proponuję powstrzymać się z odpisami do powrotu postaci Radia.//
Radio:
‐ Nie ze mną te numery, bardzie. Nigdy nie podaję ceny jako pierwszy.

[Kubeł1001]

JurekBzdurek

//oks

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ No to… ‐ Bard zastanawiał się przez moment. ‐ Osiemdziesiąt. ‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Sto. ‐ odbił piłeczkę kupiec po chwili namysłu. ‐ To dobry zwierzak, wystarczy Ci na długo.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ To dobra suma, Panu również starczy na długo. ‐ Z nieudawanym uśmiechem wręczył handlarzowi jego należność.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zaklął pod nosem, najpewniej żałując, że nie zażądał więcej, a później odebrał złoto, przeliczając wszystko. Dopiero wtedy oddał Ci osła, zażegając się z nim bez większego poczucia straty, pewnie dostał go za jakieś dwadzieścia monet, a ta suma nie zwróciłaby mu się, gdyby sprzedał go do rzeźni, bo innej alternatywy bez Ciebie nie miał, gdy zwierzak przestałby mu się przydawać.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

I to jest piękno handlu. Coś nieprzydatnego jednej osobie okazuje się o wiele pożyteczniejsze dla drugiej. Nawłoć poklepał osła po karku i wraz z nim poszedł w kierunku karczmy. Żeby tylko nie był uparty, a będzie dobrze. Stwierdził w myślach bard.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Chyba nie będzie tak źle, bo musiałeś nakłonić go do ruszenia za Tobą ledwie cztery minuty, czyli dość mało, jak na ośle standardy. Po chwili, wraz ze swoim nowym rumakiem, trafiłeś pod karczmę.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Uwiązał go przed budynkiem, po czym poszedl do pokoju po resztę swego dobytku. Następnie wrócił do sali biesiadnej, by oddać karczmarzowi klucz.

//Jurek, aktywacja! //

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zabrał go bez słowa, Ty zaś zauważyłeś swoją towarzyszkę, która właśnie kończyła śniadanie przy karczemnej ladzie.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Dosiadł się do niej: ‐ Ghyta! Pewien byłem, że opuściłaś miasto beze mnie! ‐ Powiedział, szczerze zdumiony.

[Kubeł1001]

JurekBzdurek

Uniosła jedną brew w górę, zakładając ramiona na piersiach ‐Dlaczego miałabym to robić? Myślałam, że ustaliliśmy, że jesteśmy drużyną. Za kogo ty mnie masz?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Nawłoć wzruszył ramionami: ‐ Nie wiem, po prostu stwierdziłem, że czymś mogłem Cię wkurzyć na tyle, byś odeszła. ‐ Zaśmiał się, przypominając sobie swoich wcześniejszych towarzyszy: ‐ Nie byłby to taki pierwszy raz dla mnre! ‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Nie przeszkadzajcie sobie czy coś.//

[Kubeł1001]

JurekBzdurek

‐Pff, gadanie… A co stało się ostatnio?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Cóż…‐ Nawłoć zmieszał się trochę: ‐ Powiedzmy, że pewna dziewka nieco szybciej zamknęła sklep. “Nieco” to mniej więcej przed kilkoma momentami, a “zamknęła” przeze mnie. A wszystko przez parę głupich słów…‐ Westchnął.