Plugawe Ziemie

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wiewiur:
‐ Tereny znam dość dobrze, ale nie wiem zbytnio, gdzie moglibyśmy zatrzymać się na dłużej.
Vader:
Szczęście wręcz niepojęte, bo większość cywili właśnie była na ulicach, wyrzucana z domów przez Zbrojnych, którzy sortowali ich na dwie grupy. Znaczy się na dwie w teorii, bo w praktyce nie znaleźli osoby ze znamieniem i wszyscy trafiali do jednej.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Czyli może ich zabić?

[Kubeł1001]

Omeg12

Trochę zirytował go brak jakiejś zimnej wody, ale tak czy owak postanowił się umyć. Rozebrał się, napełnił wannę po czym zanurzył się w wodzie.

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

Dalej nasłuchuje, czy ich ktoś nie goni.
‐ A może opuścimy te rejony i pójdziemy do jakiegoś miasta? Oczywiście, jeśli jakieś znajdziemy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
Jeszcze jak!
Omeg:
Bez dwóch zdań było przyjemnie, kąpiel to jedna z tych rzeczy, których pragnie się po tak długiej podróży najbardziej.
Wiewiur:
‐ I uważasz, że dobrze nas tam przyjmą?

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

‐ Nie wiem. Chyba nie wyglądamy jakoś dziwnie. Ewe ewentualnie się ucieknie.

[Kubeł1001]

Vader0PL

A więc.
‐Gąski gąski DO MNIE!
Przygotował miecze.

[Kubeł1001]

Omeg12

Gdy już nacieszył się możliwością zanurzenia się w związku tlenu i wodoru o temperaturze wyższej od jego skóry oraz jako tako zmył z siebie brud, wyszedł z wanny i wytarł się.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Omeg:
Wolny od smrodu, pustynnego pyłu i innych, wszelkiej maści podobnych brudów, poczułeś spory głód po tak długiej podróży.
Vader:
Oczywiście, uciekli jak najdalej, ale że Zbrojni utworzyli już wcześniej wokół nich kordon, to tylko zbili się w ciasną grupę i czekali na nieuniknione.
Wiewiur:
‐ Najbliżej mamy do Ur, jeśli się nie mylę…

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

‐ No to udajmy się tam. ‐ Rzekł, po czym wynurzył głowę by sprawdzić czy coś żywego znajduje się w pobliżu.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Zbliżał się do nich skocznym krokiem, a gdy już był wystarczająco blisko sieknął mieczem, by ściąć kilka najbliższych osób.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
Jednym cięciem miecza pozbawiłeś trzy osoby głów i żyć, a do tego naraz.
Wiewiur:
Nic żywego, krajobraz jest niezwykle pusty.

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

‐ Póki co czysto, możemy wychodzić.‐ Powiedział, po czym wyszedł z jaskimi i ponownie rozejrzał się w okół.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Teraz pchnął mieczem w dwie inne osoby. Miał nadzieje, że flaki zaczepią się o miecze.

[Kubeł1001]

Omeg12

Raelag uznał to za jakiś rodzaj odruchu żołądkowego ‐ w końcu jadł jeszcze paręnaście minut temu. Zamiast spróbować zaspokoić ten głód ubrał się on z powrotem ‐ choćby i w te same ubrania jeśli w bagażach nie było żadnych na zmianę ‐ po czym wyszedł na korytarz i przeszedł się trochę, chcąc zapamiętać najkrótszą drogę z kwatery do wyjścia, tak na wszelki wypadek.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
Nadzieja dobre rzecz, zwłaszcza, że teraz spełniło się to, na co liczyłeś.
Wiewiur:
I nadal pusto.
Omeg:
Było to niemalże prosto jak w mordę strzelił, co tylko ułatwia sprawę. W sumie dobrze, w końcu w tym labiryncie podziemnych korytarzy można niezwykle łatwo się zgubić.

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

‐ Czysto, możemy iść.‐ Rzekł po czym czekał na swojego Pana.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Jam jest Strażnik wyrobów mięsnych, wasze jelita to będą tłuściutkie kiełbaski dla waszych dzieci!
Ciął dalej, tym razem po nogach.

[Kubeł1001]

Omeg12

Nie miał bladego pojęcia, czym mógł zabić czas w takim miejscu. Nie chciało mu się spać, warunki do prowadzenia eksperymentów nie były do końca odpowiednie i chyba nie miał niczego do czytania. Postanowił więc trenować swoje zdolności magiczne tworząc cienie aż poważnie się zmęczy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wiewiur:
I rzeczywiście wyszedł, zakrywając oczy przed słońcem, aby później zacząć się rozglądać w celu znalezienia odpowiedniej drogi do Ur lub Minteled, gdzie to mieliście się udać.
Vader:
Co oczywiste, tym ich nie zabiłeś, ale za to sprawiłeś, że cztery osoby zaczęły wić się z bólu pośród trupów, krwi i wnętrzności.
Omeg:
Zdołałeś wytworzyć ledwie kilka, gdy figurka służąca do przyzywania Guhryka‐Tepenisa, czy ile miał on tych imion, zaczęła świecić się, co jest sygnałem, że Chochlik Krwi uznał, iż pora opuścić swój dom i rozprostować kości w Tym Wymiarze.