Miasto Gibelest

[Kubeł1001]

Vader0PL

///Morda zdradziecka…
‐Znalazłem sobie syna, więc jesteś zbędna. Wypi***alaj//
Spojrzał się w tamtym kierunku.
‐Nie wiem, o co ci chodzi.
Zawołał.
‐Wrona! Możesz na chwilę?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie miał wyboru, więc posłusznie przytruchtał do Ciebie i oczekiwał na jakieś rozkazy lub inne polecenia, a Wampirzyca jedynie podniosła pytająco prawą brew, oczekując odpowiedzi na zadane wcześniej pytanie.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Jadłeś coś ostatnio?
Ignorował Wampirzycę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokręcił przecząco główką, a później złapał się za nią i upadł u stóp Wampirzycy, płacząc i wijąc się z bólu, który to zadała mu najpewniej właśnie Magią Bólu.
‐ Nigdy więcej tego nie rób. ‐ przestrzegła Cię, kończąc tym samym inkantację zaklęcia i cierpienia młodzika (hehe), mając na myśli zapewne zbywanie jej i jej pytań. ‐ Pytam po raz ostatni: Co to za ludzkie szczenię?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Pogniewam się, jeżeli uśmiercisz kandydata na ucznia.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Na ułamek sekundy dostrzegłeś cień zdziwienia na jej twarzy, ale dość szybko przywołała się do porządku.
‐ Jeśli rzeczywiście masz zamiar traktować to dziecko jak ucznia, to wątpię, żeby ta odrobina bólu mu zaszkodziła… Lub zrobiła większą różnicę wobec tego, co jeszcze doświadczy.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Wszystko spotka w swoim czasie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jeśli dożyje. ‐ skwitowała, a po kilku sekundach odeszła, aby przekazać swym podwładnym rozkazy odnośnie wymarszu i podziału wojsk… Właściwie nie jest to taki głupi pomysł i ty też powinieneś tak zrobić, aby odpowiednio poinstruować swoich ludzi, nieludzi i resztę tałatajstwa.

[Kubeł1001]

Vader0PL

A więc ich zwołał do siebie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nieumarli zebrali się najszybciej, Demony krótko po nich, ale dobranie każdego najemnika, który rozsiany był po mieście, zajęło prawie godzinę. Niemniej, w końcu zebrałeś kompletny oddział, rzecz jasna nie licząc tych, którzy zginęli podczas walk o miasto, więc najwyższa pora przejść do rzeczy.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Rozbijamy oddział na dwie grupy. Wolniejszy pozostaną z tyłu, a reszta będzie kontynuować zadanie. Teraz będzie się liczyć prędkość, nie liczebność. Nieumarli i ranni więc zostają, a reszta kontynuuje zadanie ze mną. Możecie oczywiście spróbować się jakoś od tego wymigać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A na czym polega kontynuowanie zadania? ‐ spytał jeden z najemników, najpewniej w imieniu wszystkich lub chociaż większości, bo nikt inny się nie odezwał. ‐ Atakujemy kolejne miasto i robimy z nim to samo, co z Gibelest?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Kontynuujemy zwiad. Przy okazji mamy ileś tam procent na to, że trafimy na armię Cesarstwa.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A ile tej armii? ‐ drążył najemnik, gdy w grupie przeszły niespokojne szmery. ‐ Walka z miejską straż, cywilami i innymi, na których się tu natknęliśmy to jedno, pełnoprawna armia cesarska to coś zupełnie innego…

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Boisz się?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Niepewny jaka odpowiedź byłaby odpowiednia, nie udzielił żadnej, a jedynie wzruszył ramionami.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Powiem ci: byłoby to słuszne, gdybyśmy nie dysponowali przewagą. A dysponujemy nią na trzech poziomach: zaskoczenie, gotowość do akcji i plan. I tutaj mam nadzieję, że mój uczeń zaprezentuje swoją grę aktorską.
Gdzie jest Wrona? Powinien być blisko.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Uczeń? ‐ zapytał inny najemnik, tym razem Mroczny Elf, podczas gdy reszta pokiwała głowami, wyraźnie uspokojona Twoimi zapewnieniami. Wronę zauważyłeś kilka kroków dalej, gdzie stał spokojnie i czekał na jakiś Twój rozkaz czy coś w ten deseń.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Tak. ‐ Spojrzał się w jego kierunku. ‐ Naukę rozpoczyna się w jak najmłodszym wieku.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nikt nie miał zamiaru kwestionować Twoich rozkazów, które pewnie wydawały im się okrutne, ale nawet gdyby, to zbytnio nie mieli okazji, bo w końcu zarządzono wymarsz obu podzielonych grup.