Wyjąca Puszcza

[Kubeł1001]

Kuba1001

No cóż, leśnik był dość włochaty, ale to chyba się nie liczy, prawda? Poza tym dostrzegłeś o wiele bardziej włochate łapsko, które próbowało dostać się do środka, choć jego właściciel pewnie wciąż pozostawał na zewnątrz.

[Kubeł1001]

CzarnyGoniec

Drzwi są dziurawione, czy wyważane?
Jeśli wyważane ‐ rzucam kuszę na posłanie, biorę moją składana drabinę i blokuję nią drzwi. Jeden kraniec zapieram o ziemię, drugi o drzwi. Napieram też na nią moim krasnoludkim cielskiem.
Jeśli dziurawione ‐ po chwili wahania strzelam w łapę.

Niezależnie od powyższego krzyczę ‐ “To wilkołak, czy ten drugi”?

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Schrzaniłem, zapomniałem dopisać, że ta łapa chce się tu dostać przez okno… Moja wina, kontynuujmy wedle powyższego.//
Po kilku chwilach mocowanie się z bestią, ta odpuściła, ale po jakimś czasie usłyszałeś coś jakby kroki na dachu chaty.
‐ Wilkołaki, tym razem tylko one. ‐ odparł Lurth, rzucając Ci pięć bełtów. ‐ Stalowe, ze srebrnymi grotami… Nie mam tego wiele, nie zmarnuj. ‐ dodał, wychylając się przez okno i strzelając do kolejnego potwora.

[Kubeł1001]

CzarnyGoniec

O do diabła ‐ wymamrotałem do siebie ładując kusze srebrnym bełtem. Będę stał oparty o drzwi i drabinę oraz celował w okna, przez które nie wychyla się Lurth.

[Kubeł1001]

Kuba1001

W jednym akurat ukazał Ci się włochaty pysk o żółtych ślepiach, pełen lśniących bielą zębów… Innej takiej okazji na strzał możesz nie mieć, a przynajmniej nie za szybko, zwłaszcza że Wilkołak zdaje się Ciebie ignorować, całą uwagę skupiając na odwróconym do niego plecami mężczyźnie.

[Kubeł1001]

CzarnyGoniec

Strzelam, najlepiej w oko. Mówię do siebie “o do diabła”. Próbując opanować strach chcę jeszcze przeładować.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Strach na chwilę zastąpiła radość, toteż bez problemu przeładować broń. Skąd to uczucie? Cóż, bez większych trudności zabiłeś potwora, celnie posłany bełt, do tego wykonany ze stali i ze srebrnym grotem, wbił się w jego żółte oko, przebijając się do mózgu i kończąc żywot potwora, który smętnie zawisł w oknie, drgając w ostatnich przedśmiertnych spazmach.

[Kubeł1001]

CzarnyGoniec

“Ciągle to potrafię!” pomyślałem z zadowoleniem.
‐ Ubiłem jednego! ‐ krzyknąłem. Przywieram plecami do drabiny i drzwi, obserwuję pozostałe okna.
//Czy okno, przez które wszedł jest teraz “zablokowane”?//
//Ile jest innych okien w pomieszczeniu?//

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Tak, dopóki nikt nie wyciągnie na zewnątrz lub wciągnie do środka cielska Wilkołaka, nic tędy nie wlezie. 
Dwa, jedno zablokowane jak wyżej, drugie, przy którym stoi Lurth.//
‐ Spi**alają, zapchlone skuwysyny! ‐ krzyknął po chwili mężczyzna, wznosząc w górę pięść w geście zwycięstwa. Później oparł się ciężko o jedną ze ścian i zsunął się na podłogę, wyraźnie zmęczony, zaś przez to samo okno zaczęło powoli, i dosyć niemrawo, sączyć się słońce w postaci pierwszych, porannych promieni.

[Kubeł1001]

CzarnyGoniec

Podchodzę do plecaka i wyjmuję z niego mój nóż myśliwski. Następnie za jego pomocą będę chciał wyjąć bełt z głowy wilkołaka.
‐ Ale bydlaki… boją się słońca?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ W dzień są słabsze, przemiana lub pozostanie w tym stadium sprawia im niemiłosierny ból, do tego oczy nastawione są bardziej na walkę w ciemnościach, a nie w świetle słonecznym.
Ku Twojemu początkowemu zdziwieniu, truchło Wilkołaka zniknęło. Owszem, ciało wciąż było, ale zamiast włochatej, zaopatrzonej w ostre kły i pazury bestii zastałeś tam jedynie nagiego człowieka, dość młodego… Cóż, słyszałeś kiedyś o tym, że Wilkołaki czasem, acz nie zawsze, po śmierci przybierają znów swoje prawdziwe, ludzkie, elfie, krasnoludzkie, orcze lub jakiekolwiek inne, kształty, a teraz wiesz, że to prawda.