Crystal Tilith.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Magią Elektryczności, oczywiście. Ufam tej magii i wiem, co mogę nią zrobić i nie zginąć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Magowie bojowi to cenne wsparcie, więc niech będzie, choć wciąż liczę, że stawi się jakiś szpieg, a najlepiej Zmiennokształtny.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Tacy są zawsze w cenie, jednakże wzrasta przez nich u reszty paranoja.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A czemu Ty nie miałbyś sprawić się w tej roli? Nie wzbudzałbyś większych podejrzeń.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Wśród mieszkańców miast, owszem. Gorzej z Nordami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ O miasta nie musisz się martwić, tak jak o tych prymitywów z tundry. Co z Krzyżowcami? Z tego co wiem, przybyli tu niedawno.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Twierdzą, że jestem z nimi. Lecz również to ja zniknąłem z ich oddziałów, kiedy dostałem rozkaz zjawienia się do tego miejsca. Lecz… coś da się wymyślić.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Potrzebujesz pomocy? Jakichś Orków czy Goblinów do uwiarygodnienia swojego zniknięcia?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Pozwolę sam się dostosować do roli uciekiniera z niewoli. Chociaż… przydałaby się krew, nawet zwierzęca.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Da się załatwić. Wręczę Ci też kilku Orków, będą Cię chronić podczas podróży, a później uwiarygodnią Twoją historię, występując w roli sfingowanego pościgu.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Rozumiem. Dziękuję za pomoc.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Czy ten twój Sukkub… Możesz się z nim kontaktować?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Tak.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ W takim razie będziesz przekazywać jej wiadomości i postępy misji, a ona mnie, zrozumiano?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Jak sobie życzysz.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jeśli jest coś, o co chcesz zapytać, poprosić i tak dalej, to wiedz, że teraz jest na to najlepsza pora.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Nie mam pytań.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Milczał i czekał, bowiem jego oferta nie dotyczyła tylko odpowiedzi na Twoje pytania.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Odczekał tę “najlepszą chwilę”.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Udało Ci się, a przy okazji zirytowałeś Maga tak, że machnął ręką, a posłuszna jego wali wieża sama przeniosła Cię, niczym ruchomymi schodami, poza jego komnatę, a z czasem i w ogóle na zewnątrz, nie omieszkując przy okazji sprawić, abyś wylądował twarzą w śniegu.