Obóz Walimur

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Chcieliśmy ich spalić, ale nie było czasu… Na nic nie było czasu, zabraliśmy co się dało i uciekliśmy, mogło być ich więcej. Dopiero w południe następnego dnia rozbiliśmy obóz w innym miejscu i zaczęliśmy zajmować się rannymi.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Trzeba tam wrócić… Przodkowie na nas patrzą, ich duchy będą niezadowolone.
Przestrzegł ją

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Ale po co mamy tam wracać? Tam są tylko wrogowie i śmierć, jeszcze jedna czy dwie takie bitwy i pójdziemy w rozsypkę, wojownicy chcą walczyć i zwyciężać, a nie walczyć i ginąć, do tego bez sensu.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Oni mieli zbroje płytowe i znacznie lepszą broń niż my, jeśli ściągniemy je z trupów, staniemy się wielką siłą.
Wykłócał się, po czym uznał, że nie ma sensu.
‐Czas wrócić do pierwotnego planu, czas dotrzeć do Hordy

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Przecież już mówiłam, że nie było czasu nikogo opatrywać, grzebać czy obrabować? ‐ zirytowała się. ‐ Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Kiedyś siedzieli u Krasnoludów, a teraz zniknęli i nikt nie wie, gdzie mogą być.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Skoro siedzieli u krasnoludów, to musieli wybrać się stamtąd tylko na dwa kierunki jeśli dobrze pamiętam, bo u pfu ludzi i elfów nie mamy czego szukać. W jednym z nich właśnie zmierzamy.
Powiedział twardo.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Tak wiele Orków, Goblinów, Hobgoblinów, Orkologów, Trolli, Cyklopów, Ogrów, Wargów, wilków, namiotów, machin, zapasów i wszystkiego innego, a nigdzie byśmy tego nie zauważyli po drodze? Albo nikt by o tym nie mówił?

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Mordują zwiadowców i gapiów, albo przenieśli się pod ziemię.
Wpunktował.
‐Nie ma sensu się kłócić, trzeba liczyć na uśmiech losu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jak an razie los nie był dla nas łaskawy, więc może lepiej podjąć jakieś działania, a nie tylko liczyć an łut szczęścia?

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Co mamy kuwa zrobić? Jak masz jakiś plan to wal śmiało, bo ja innej opcji nie widzę. Choć w sumie jest jeszcze Księstwo Orków… Choć nie, te skuwysyny nie tknęły nawet palcem sprawy naszej niewoli.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A nie lepiej znaleźć jakieś miejsce, żeby przeczekać, a przy okazji trochę odpocząć, ograbić okolicę, zdobyć informacje i wtedy ruszyć dalej?

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Dobra, masz rację.
W końcu dał się jej przekonać po czym opuścił głowę.
‐Dzię‐kuję.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Za co? ‐ zapytała nieco zdziwiona, nie mając najwidoczniej pojęcia czy chodzi o dobre rady, opatrzenie ran czy może coś jeszcze innego.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Za całokształt.
Uśmiechnął się i ją namiętnie pocałował

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie oponowała i oddała pieszczotę, ale zdała sobie sprawę, że coś więcej w Twoim stanie to zły pomysł, więc poprzestała tylko na tym.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Pragnę cię…
Szepnął jej do ucha i zaczął całować jej szyję

[Kubeł1001]

Kuba1001

Dało to tyle, co nic, gdyż nagle wyszła z namiotu, dobrze wiedząc, że gdyby została to jakieś dwie godziny później trzeba byłoby kopać Ci mogiłę, bo tym razem żaden zielonoskóry medyk by Cię nie poskładał.

[Kubeł1001]

bulorwas

Poszedł spać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zasnąłeś. Obudziłeś się później, w namiocie zawsze było tak samo, więc nie wiesz czy na zewnątrz wciąż jest ten sam dzień, noc, kolejny dzionek lub nawet następna noc. Przynajmniej obudziłeś się wyspany i czułeś się coraz lepiej, chyba nawet na tyle, aby móc opuścić namiot o własnych siłach i nie paść przy tym trupem.

[Kubeł1001]

bulorwas

Wziął więc coś do podparcia, jakiś kij czy coś i postarał się powoli wstać. Wyszedł z namiotu jeśli był na siłach i rozejrzał się