Posiadłość Von Orren'ów
-
Szczęśliwie skrzynia nie była zamknięta na klucz lub cokolwiek w tym guście, choć samo podniesienie wieka było dla ciebie wyzwaniem, ważyło bowiem całkiem sporo. Ale gdy ci się to udało, odkryłaś, że mogło być gorzej, ta część skrzyni tylko z zewnątrz wydawała się ciężka i kompletna, po jego uchyleniu odkryłaś, że częściowo była wydrążona, w celu zapewnienia przepływu powietrza. A ten był bardzo ważny, bo w środku rzeczywiście znalazłaś Verofa, z zawiązanymi oczami, rękami i nogami oraz zakneblowanymi ustami, gdy próbował jakoś pozbyć się więzów, co jednak na nic się nie zdało.
-
Poczuła ogromną ulgę widząc Verofa całego i zdrowego, a poczucie strachu i niepokoju, które męczyło ją od dłuższego czasu wyparowało. Odruchowo zaczęła rozwiązywać Verofa, aby móc go jak najszybciej przytulić i uspokoić myśli w jego objęciach.
-
Ktokolwiek go skrępował, bez dwóch zdań się na tym znał i rozwiązanie wszystkich więzów zajęło ci o wiele więcej czasu, niż przypuszczałaś. Na szczęście z opaską i kneblem poszło szybciej, a gdy tylko był wolny, chłopak wyszedł ze skrzyni i cię przytulił.
- Musimy stąd uciekać, szybko! - powiedział szeptem po chwili, rozglądając się nerwowo wokół. -
-T-tylko powoli, jeśli za bardzo będziemy się spieszyć, to mogą nas zobaczyć… Chyba nie powinniśmy, póki co, iść do tamtego domu. - Odpowiedziała po cichu i złapała go za rękę. - Wróćmy do gości od Pana Czarodzieja, tam będziemy bezpieczni.
-
- Oni ich zabiją. - powiedział chłopak. - Zabiją ich wszystkich! Szlachcica i resztę ludzi z dworku. Słyszałem, że o tym mówili, zanim mnie złapali. Powinniśmy uciekać stąd jak najszybciej i jak najdalej.
-
-Uspokój się, proszę! Nie możemy się teraz zgubić biegając po tym lesie, musimy wrócić do tamtych ochroniarzy od pana Czarodzieja, sami na pewno nie damy rady stąd wyjść.
-
Pokiwał głową, oddychając kilka razy dla uspokojenia.
- Tak. Tak, masz rację. Wiesz jak się stąd wydostać? -
-Schyl się niżej i chodź za mną, tylko po cichutku… - Pociągnęła go lekko za rękę i postarała się jak najciszej poprowadzić z powrotem do Łaków Maga.
-
Szło wam to nader sprawnie, bo obóz wydawał się opustoszały, a na pewno mniej ludny, niż wtedy, gdy wkroczyłaś do niego po raz pierwszy. Z jednej strony mogliście dzięki temu łatwiej wywinąć się z tej opresji, ale z drugiej było to równie zaskakujące, co niepokojące. Ci ludzie musieli w końcu gdzieś pójść. Dworek szlachcica wydawał się oczywistym celem. Pytanie, czy chcesz tam jeszcze wracać, czy od razu skierujesz się do obozu?
-
Ze względu na Verofa i jego aktualny stan musiała zachować ostrożność, żeby nie wpakować się w większe kłopoty, szczególnie, że ta bitwa nie do końca była ich sprawą. Postanowiła wrócić do Łaków i z nimi omówić następne kroki.
-
//Idziesz tą samą trasą czy jakąś inną? Bo bądź co bądź jesteś w środku obozu pełnego niezbyt przyjaznych twarzy, więc chciałbym, żebyś była tu trochę bardziej konkretna.//
-
Wychodząc z obozu starała się prowadzić tą samą trasą, którą do niego przyszła, jednak wciąż wyglądała za potencjalnymi zagrożeniami i trzymała się nieoświetlonych ścieżek.
-
Szło wam dobrze, omijając nielicznie i raczej niedbale wykonujące swoje obowiązki straże. Pierwszy i jedyny, ale jednocześnie dość poważny, problem nastąpił tuż za obozem. W pewnym momencie zdałaś sobie sprawę, że nie możesz oderwać nogi od podłoża. Patrząc na Verofa zdałaś sobie sprawę, widząc jego zmieszaną i przerażoną twarz, że i on ma ten sam problem. Szybki rzut okiem na ziemię uświadomił ci, że oboje utknęliście w czymś na kształt ruchomych piasków, w które zapadliście się po kostki i w żaden sposób nie mogliście się z nich wyrwać. Było to co najmniej dziwne z tego powodu, że nigdy nie słyszałaś, aby gdzieś w Verden można było wpaść w ruchome piaski.
-
Do tej pory nie miała z czymś takim do czynienia, co jeszcze bardziej wypełniło ją strachem. Szybko strach zamienił się w panikę, kiedy przez myśl przeszło jej, że zaraz zostaną złapani przez strażników, jeśli nie uda im się z tego wyjść. Pospiesznie rozglądała się szukając czegoś, co pomogłoby jej się wydostać, chociaż sama nie wiedziała dokładnie czego do tego potrzebowała.
-
Nie widziałaś niczego przydatnego w zasięgu ręki, a twoje obawy stały się bardziej niż prawdziwe, gdy z mroku otaczającego obóz zaczęli wyłaniać się obozujący tu ludzie: z mieczami, szablami i sztyletami przy pasie, wielu miało na plecach kołczany pełne strzał i łuki w sajdakach. Odziani byli głównie w brąz i czerń, w wysokie jeździeckie buty, proste spodnie i tuniki, skórzane rękawice, z pelerynami z kapturami bądź opończami zarzuconymi na plecy. Dopatrzyłaś się tylko dwóch z nich, którzy byli odziani podobnie, ale uzbrojeni inaczej: jeden wspierał się na kosturze, a drugi nie miał żadnej broni. Sądząc po podobieństwach w wyglądzie, ci dwaj młodzi ludzie byli pewnie spokrewnieni, może nawet byli braćmi.
- Mówiłem, że się uda. - powiedział ten bez broni, uśmiechając się do drugiego, a ty przypomniałaś sobie ich głosy. Słyszałaś je już, zakradając się do obozu, gdy patrolowali jego okolicę, rozmawiając o swojej misji i magicznych talentach jakie posiadali. -
Choć sytuacja wydawała się beznadziejna, nie poddawała się i zaczęła wołać z całych sił na pomoc, licząc na to, że ktoś się nad nimi zlituje.
-
- Wyciągniesz ich w końcu? - zapytał jeden z Magów drugiego, Maga Ziemi, a ten westchnął i przewrócił oczami, ale po kilku ruchach jego rąk wasze nogi znalazły się z powrotem na pozycji gruntu. Nie żeby było to szczególnym pocieszeniem, biorąc pod uwagę, że wciąż znajdowaliście się w obozie nieznanych wam, uzbrojonych po zęby ludzi, w którym wcześniej myszkowaliście.
- Staramy się nie zabijać dzieci i kobiet, gdy wykonujemy nasze misje. - powiedział jeden z zakapturzonych mężczyzn. - Jeśli będziecie się zachowywać to postaramy się trzymać tej reguły. Jasne? -
Pokiwała twierdząco głową.
-N-nie chcemy żadnych kłopotów, my po prostu zagubiliśmy się w tym lesie i szukaliśmy pomocy… - Spróbowała okłamać magów. -
Sądząc po ich minach, nie kupili twojego dość prostego kłamstwa.
- Nasi zwiadowcy obserwują każdą bramę tego dworku. Widzieliśmy, że go opuszczacie. I zakładamy, że spędziliście tam sporo czasu. Jesteście sługami tego domorosłego szlachcica? -
-Tak… Znaczy, nie! - Pokręciła głową zestresowana. W głowie zaczęły jej się plątać zdania, bo bała się, że powie coś, co się im nie spodoba. - M-my tylko udawaliśmy jego sługów, żeby się dowiedzieć czegoś dla pana czarodzieja i właśnie mieliśmy stąd odejść, naprawdę, nie kłamię!
