"Duma Klejnotu Pustyni"

[Kubeł1001]

Kuba1001

Dzięki wskazówkom szlachcica z powodzeniem dobrałaś się do jego białego i niezwykle smacznego mięska.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

Kiedy już zjadła homara, zdecydowała się na te dziwne muszelki.
‐Jak to się je? ‐ Zapytała wskazując na jedną z muszelek.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jako że miał jeszcze jedną na talerzu, zademonstrował, radząc sobie z nią tak samo, jak z poprzednią.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

Zrobiła to samo, co szlachcic i zjadła to co było w środku.
‐To jest akurat całkiem smaczne.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Powinnaś dziwić się, gdyby było niesmaczne.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Czemu miałabym się dziwić?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Chodziło mi o to, że niczego niesmacznego nie miałbym na swoim stole.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Ale każdy ma inny gust, prawda?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ O gustach się nie dyskutuje. ‐ przyznał. ‐ Więc tak, prawda.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

Dokończyła jeść wszystkie muszelki.
‐Co to za dziwna trawa? ‐ Wskazała palcem na wodorosty

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wodorosty, czyli rzeczywiście coś jak trawa, ale rośnie pod wodą. ‐ odrzekł, wbijając swój widelec w jedno z zielonych pasemek i kręcąc nim tak, że zawinęło się na sztućcu, aby mógł później je zjeść bez większych problemów.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Wodorosty… ‐ Powtórzyła pod nosem, żeby zapamiętać. Zrobiła to samo co Nirgaldczyk i zjadła z widelca.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie smakowały ani szczególnie dobrze, ani szczególnie źle. No i miały słony posmak, ale to nic dziwnego, skoro rosną pod wodą.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Ble. ‐ Wystawiła symbolicznie język po przełknięciu wodorostów. ‐ Jak ty jesteś w stanie to jeść?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wzruszył ramionami.
‐ Podczas wszystkich moich morskich podróży wychowałem się na tej strawie. I nie tylko podczas podróży. Jest pewna ciekawa historia, którą mógłbym Ci opowiedzieć. Zależy, czy chcesz, abym zrobił to teraz.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Opowiadaj!

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Tak więc płynąłem wtedy innym statkiem, może z dekadę temu, w pobliżu wybrzeży Nirgaldu. Pewnego dnia mój statek zaatakowali piraci i po krótkiej, acz zażartej, walce wygrali, zabierając łupy i jeńców, w tym mnie. Liczyli na sporą sumkę złota za głowę szlachcica. Nie przewidzieli w swoim planie tylko jednego. ‐ powiedział i przerwał z zagadkowym uśmiechem, aby później napełnić sobie i Tobie kieliszek czerwonym winem, upijając nieco ze swojego naczynia.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Proszę, nie przerywaj w takim momencie. ‐ Spojrzała się na swój kieliszek z winem, ale nie napiła się.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Buduję napięcie. ‐ mruknął i odchrząknął, aby podjąć przerwany wątek: ‐ No więc nie przewidzieli pogody, gdyż kilka dni później zerwał się wielki sztorm, który posłał piracką łajbę prosto na dno. Razem z nią morskie odmęty pochłonęły większość obecnych na pokładzie. Mnie się oczywiście udało uniknąć tego losu, ale i tak nie było różowo. Ostatkiem sił chwyciłem się jakiejś deski lub czegoś podobnego, nie pamiętam dokładnie, i dryfowałem przez wiele godzin. Ostatecznie morze wyrzuciło mnie na brzeg jakiejś małej wysepki.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐A jak przeżyłeś na tej wyspie?