Dzikie Pola

[Kubeł1001]

Kuba1001

Niestety, nie było pochodni, ale za to korytarz był prosty i miał równą podłogę, więc potknięcie się graniczy z cudem.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Czyli tylko krasnoludy wspomogą nas w boju czy można jeszcze liczyć na te pozostałe sprzymierzone klany?‐ Spytał tak idąc za nimi ostrożnie, by nie wpaść na goblina.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Są dwa Klany Krasnoludów, Pięć Klanów Goblinów i jeden Klan Wilkołaków. Wilkołaki są ze mną, a pozostali mają pod swoją komendę po jednym. Na początek starczy. ‐ odpowiedział idący za Tobą. ‐ Z tego, co mówił Mag, Twoje zdolności też się przydadzą.

[Kubeł1001]

FD_God

‐W końcu po coś tu jestem, jakiś użytek z moich umiejętności się pojawi. Gdzie pierw zaatakujemy, gobliny?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Właśnie po to tu idziemy: Żeby ustalić plan działań. ‐ odpowiedział dla odmiany Krasnolud.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Zrozumiano. Ile w ogóle łącznie jest tych wrogich klanów? W dodatku chyba chcecie wyprzeć stąd Stalowych?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Przeciwko nam są cztery Klany Goblinów, jeden Klan Krasnoludów i jeden Klan Wampirów. Plus wszyscy ludzie. ‐ wyjaśnił Ci Goblin, a po chwili przed Wami nagle pojawiło się światło, co znaczyło, że trafiliście wreszcie na koniec tunelu i główną salę.

[Kubeł1001]

FD_God

‐No to czeka nas sporo roboty, mam nadzieję, że mi się to opłaci tak jak i wam.‐ Powiedział i wreszcie z resztą weszli do tej głównej sali.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Była to sala urządzona typowo po krasnoludzku: rzeźby z marmuru, srebrne ozdoby wszelkiego rodzaju i wielkości, w oddali słychać było kucie młotów kowalskich, nie brak było także brodatych rzemieślników, kupców, górników i kowali. Poza nimi naliczyłeś około trzech tuzinów żołnierzy, każdy chronił swoje ciało tarczą, hełmem oraz zbroją lub kolczugą, a za broń służyły im bojowe młoty i topory różnego typu. Nad sobą zauważyłeś wygięty łukowato, kamienny most, na którym stały balisty oraz kusznicy.
‐ Nie ma to, jak, ku*wa, w domu. ‐ powiedział Krasnolud. Może i nie widziałeś, ale dałbyś rękę, lub inną ważną kończynę, że otarł teraz wierzchem dłoni łzę spływającą po policzku, nim znów założył rękawicę.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Krasnoludzki nacisk na militaria zawsze mnie ciekawił, raczej nigdy nie słyszałem o jakimś krasnoludzie piszącym wiersze.‐ Zarechotał nieco, po czym nieco zaciekawił się faktem tak rzadkiego widoku jakim jest łza szczęścia u krasnoluda.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A żebyś się zdziwił! ‐ podchwycił Krasnal. ‐ Mamy nasze “Ballady.” Na przykład “Ballada o dwóch cyckach,” “Ballada o tym, co kufla szukał, i to pełnego,” albo “Ballada o krzywej mordzie.” Wszystkie są, ku*wa, piękne.

[Kubeł1001]

FD_God

‐No to zwracam honor, widać, że potraficie pisać wiersze ku temu czego komu najbardziej trzeba. Może będzie mi dane pewnego dnia usłyszeć przy piwie jak ktoś to wygłasza.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jak wygramy, to usłyszysz nie jedno.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Oby, oby.‐ Powiedział śmiejąc się jeszcze.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Krasnolud nie odpowiedział, a jedynie znów ruszył przodem, prowadząc Was kolejnymi korytarzami, aż trafiliście pod żelazne wrota pilnowane przez okutych w metal od stóp do głów wojowników, z czego każdy dysponował długim toporem dwuręcznym. Wasz przewodnik jedyne skinął im głową, a oni otworzyli bramę. Trafiliście do dużego pokoju, gdzie centralne miejsce zajmował kamienny stół i kamienne krzesła przykryte skórami i futrami. Były również pochodnie dające światło i palenisko, które ogrzewało ten niezbyt ciepły przybytek. Wszyscy rozsiedli się na krzesłach, a gospodarz powiedział:
‐ Zaraz zaczniemy naradę, ale dopiero, gdy pojawi się mój zaufany Krasnal.

[Kubeł1001]

FD_God

Dla niego chyba też jakieś miejsce się znalazło to postanowił je zająć o ile jeszcze ten zaufany Krasnal miał mieć własne.
‐Czekajmy zatem.‐ Powiedział no i tak jak mówił, czekał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie czekaliście długo, bo po chwili po korytarzu dało się słyszeć kroki obutych stóp i jakąś sprośną piosenkę, a po chwili drzwi stanęły otworem, a w nich pojawił się osobliwy Krasnolud. Miał czarne włosy, brodę i wąsy, wszystko długie, bo niestrzyżone, oraz tłuste. Na sobie miał osobliwy pancerz, który właściwie pełen był kolców różnego rodzaju. Największe miał na knykciach rękawic, kolanach, łokciach, barkach i przedramionach. Posiadał także hełm, również zakończony wielkim szpikulcem. Co ciekawe, nie posiadał on żadnej broni w rodzaju topora. No i śmierdział. Zwyczajnie cuchnął, jakby nigdy się nie mył.
‐ Panowie, oto Thybedrolf Pwent, mój zaufany szałojownik. ‐ wytłumaczył Oghren i jako pierwszy zaprosił go do stołu. Krasnolud, skrzypiąc, zajął miejsce i zmierzył każdego wzrokiem. Jako że Ciebie widział po raz pierwszy, to właśnie na Tobie zatrzymał go na dłuższą chwilę.

[Kubeł1001]

FD_God

Jak to dobrze, że nie miał nosa, nie musiał przeżywać z innymi tych zapachów.
‐Miło poznać… No to może przejdźmy do rzeczy, chyba że ktoś ma jakieś obiekcje.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A kim Ty jesteś, hę? ‐ zapytał Pwent. ‐ Pierwszy raz Cię tu widzę, a i pachniesz jakoś dziwnie.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Niech to tym powie twój przyjaciel, ja tu jestem tylko, by pomóc z tymi problemami z innymi klanami… No i ja nie pachnę w żaden sposób, chyba że jesteś w stanie wyczuć zapach metalu.