Dzikie Pola

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie boję się śmierci! ‐ krzyknęła i wzniosła miecz wysoko w górę, a następnie pobiegła w Twoim kierunku.

[Kubeł1001]

FD_God

Tym razem postarał się użyć tak swojej magii stali, by wytrącić jej miecz z rąk i odrzucić go gdzieś daleko na bok, jak to nie wypali to zawsze obronić się jakąś wytworzoną stalą przed ciosami.
‐Kobiety, uwodzicielskie, a takie nierozważne.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Myślisz, że Cię nie pokonam?! ‐ spytała, choć Twoja stal usilnie blokowała jej wysiłki.

[Kubeł1001]

FD_God

Nie zamierzał od tak jej po prostu zmiażdżyć czaszki czy też razić jej prądem, aż do śmierci. No, ale jakiś sposób na zatrzymanie jej daremnych prób trzeba obmyślić. Używanie wody i ognia raczej narazi zawartość torby przez co postanowił zwiększyć znacząco wagę jej miecza przez co powinna go na chwilę opuścić, a wtedy zwyczajowo złapał ją za gardło i podniósł ku górze.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Udało się, wypuściła swój oręż z dłoni i sięgnęła nimi do gardła, chcąc poluzować uścisk.

[Kubeł1001]

FD_God

No to postanowił dalej ją tak trzymać, a w międzyczasie drugą ręką zaczął grzebać jej w torbie.
‐Nie opieraj się, to może nie zginiesz.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zgodnie z rozkazem, przestała, a jedyną wrogość, jaką Ci okazywała, przesyłała poprzez mordercze spojrzenie. W samej torbie odkryłeś przede wszystkim listy i zwoje pergaminu.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Czyli jednak boisz się śmierci, no proszę…‐ Powiedział lekko się śmiejąc, a następnie zabrał od niej torbę zrywając ją czy coś, a następnie opuścił ją na ziemie luzując nieco uścisk, by mogła odetchnąć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Od razu to zrobiła, przykładając ręce do gardła.
‐ Kim… Czym Ty jesteś? ‐ wycharczała między jednym urywanym oddechem, a drugim.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Jestem największym oszustem na kontynencie, oszukałem samą śmierć.‐ Powiedział kolejno rozglądając się za jego krasnoludzkimi towarzyszami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ich niewyraźne sylwetki majaczyły na horyzoncie za Tobą.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Hmm…‐ Postanowił trzymać torbę w jednej dłoni, a następnie zdjął uścisk z szyi kobiety, pochylił się dosyć mocno, a następnie spróbował ją złapać za nogi i osadzić na swoim barku. Możesz się spierać czy też nie, ale odejść nie mogę ci pozwolić.‐ Powiedział jeszcze, a następnie możliwie z kobietą na barku poleciał ku zgrai krasnoludów.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Oczywiście starała Ci się jakoś wyrwać, a gdy nie przyniosło to skutków, zaczęła uderzać Cię po plecach i krzyczeć, ale to i to nie dało zupełnie nic. Ty zaś doleciałeś już do Krasnoludów w liczbie trzech, na czele z dowódcą oddziału.

[Kubeł1001]

FD_God

Postanowił przekazać chłopakom torbę z listami.
‐Najpewniej chodzi o to, jak mniemam… Macie też coś co zatka jej gębę, wolę by nie krzyczała, gdy będą gdzieś przejeżdżać kolejni.‐ Powiedział do nich, a następnie nieco poprawił kobietę na swoim barku poprzez lekkie podrzucenie jej.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Dawaj no ją do ziemianki, tam przejrzymy pocztę i się nią zajmiemy.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Słyszałaś tam, może pożyjesz dłużej, niż tamta dwójka.‐ Powiedział, a następnie wzleciał w powietrze, by polecieć właśnie do tej ziemianki.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Goblin i jeden z Krasnoludów klęczeli nad rannym brodaczem, który otrzymał paskudny rzut włócznią. Kusznicy ponownie ładowali swoją broń, a reszta zajęta była wpychaniem kamienia na miejsce i rabowaniem zwłok, później dojdzie do tego najpewniej ich schowanie. Na ten widok kobieta jęknęła cicho, a później Krasnoludy odebrały od Ciebie ją i torbę, aby następnie zabrać je do ziemianki.

[Kubeł1001]

FD_God

No to może teraz samemu jeszcze przysiądzie się w ziemiance skoro mają tam odczytywać listy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Z ziemianki słychać było krzyki kobiety, lecz po chwili całkiem ucichły, a później były jedynie niewyraźnymi pomrukami. Widząc Twoje niezdarne próby wejścia do środka, Krasnolud z torbą listów w dłoni poszedł Ci na rękę i wyszedł przed ziemiankę, aby tam zająć się pocztą.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Teraz po części wiem jak może czuć się krasnolud, który próbuje wejść na taboret przy ladzie.‐ Pomyślał sobie jeszcze, a następnie spojrzał na krasnoluda. No to co mu tu mamy?‐ Dodał jeszcze już na głos.