Dolina Lodowego Wichru

[Kubeł1001]

Konto usunięte

No to usiadł przy nim.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Więc usiadłeś.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Spróbował przeczekać noc.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Obudziły Cię promienie wschodzącego słońca. Cud, że w ogóle się obudziłeś. Praktycznie zamarzłeś przez noc, ale jednak żyjesz. Ptak nie miał już tyle szczęścia ‐ zamarzł na Twoim ramieniu. Więc pozostaje tylko śmierć. Lub ratunek, bo na horyzoncie widzisz jakieś sylwetki.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Chyba nikt nie rozumie słowa “przeczekać”. Mimo wszystko pozostało czekać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Wię, wię, ale tak będzie fajniej. Słowo ;‐;//
Byli to nadzwyczaj wyrośnięci, szerocy w barach osobnicy, w całości okryci płaszczami z futer reniferów. Było ich dwóch. Każdy niósł wielki topór i kilka włóczni. Jeden z nich lekko tknął Cię grotem, by sprawdzić, czy jeszcze żyjesz.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Rzucił mu puste spojrzenie, a potem zerknął na swojego ptaka.

//Ale ku*wa orła? Po kilku postach?//

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Bywa. Chcesz coś innego?//
Nadal martwy, a dwaj przybysze wymienili między sobą szepty. Po chwili jeden złapał Cię za nogę i zarzucił sobie na plecy.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

//Swojego, w dupę, orła.//
I gdzie mnie zaniósł?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Obecnie ciężko ci to ustalić, bo krajobraz nadal się nie zmienia.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Spróbował się poruszyć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Mogłeś kręcić się z boku na bok, ale nie dawałoby to wiele.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Pozostało czekać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

A więc czekałeś, aż zauważyłeś dymy z ognisk, do których kierują się Twoi towarzysze, a co za tym idzie, Ty również.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Krasnoludy? Chyba mnie nie zjedzą, no nie? Czekał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Byli okryci skórami, więc nie mogłeś stwierdzić jakiej są rasy. Ale wzrost wyklucza wspomniane Krasnoludy. Niemniej, kierujecie się do małego skrawka tundry, złożonego jedynie z kilkunastu drzew.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Ruszać się nie mogę, ale może mogę mówić.
‐ Nie zjecie mnie, no nie?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ten, który Cię niósł parsknął, a drugi pokręcił głową i mruknął coś w jakimś dziwnym, nieznanym Ci, języku.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Pozostało czekać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

I czekałeś, aż trafiłeś do obozu w tundrze: Dwunastu prostych namiotów, ustawionych wokół trzynastego, największego, który stał w centrum tego kręgu. Twoi towarzysze zanieśli Cię do jednego z bocznych i rzucili na matę z jeleniej skóry. Jeden mruknął coś, co mogło znaczyć “czekaj” i wyszedł, a ten drugi za nim.