Żelazne Kuźnie

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Żołnierzom przydałaby się jakaś pokrzepiająca przemowa. Nie oszukujmy się: To zaprawieni w bojach weterani, ale są przerażeni.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Oczywiście, przygotujcie wszystko. Chętnie się tym zajmę .‐ zaśmiał się ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A co będzie Księciu potrzebne? ‐ spytał generał.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Jakieś podium…no i to w sumie tyle.‐ stwierdził wstając i poprawiając swoją śnieżno‐białe futro które zabrudziła już krew z ostatniej walki ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Dagna bez większych wstępów wysłał kilku wojowników i po chwili miałeś już eleganckie podium. Pion dowodzenia ogłosił również, że masz coś do powiedzenia, więc śniadanie skończone.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Zatem wdrapał się na owe podium, spojrzał po swojej armii, podrapał się po brodzie i głośno stwierdził

‐ No chłopaki, dzisiaj bardzo ładnie się spisaliście .‐ i tu zaśmiał się zagadując żartem ‐. Ale słyszałem też że większość z was jest blisko żeby zesrać się ze stresu przed tym co nas czeka .‐ dał im chwilę żeby to przełknąć, czekając na reakcję gotów żeby kontynuować ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Usłyszałeś nerwowy śmiech, głównie tych młodych chojraków, którzy starali się udowodnić, że to nieprawda, choć tak naprawdę to było inaczej. Jedynie starsi ponuro pokiwali głowami, zgadzając się z tym, co powiedziałeś.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ W takim razie mam dla was pewne wieści, dzisiaj miałem podobnie. Prawie zesrałem się ze strachu kiedy za liniami wroga stoczyłem walkę z minotaurem, skurczybyk przeżył wiele trafień ‐ zgarnął nawet mój topór który ugrzązł w jego plecach. Stałem tak bez broni i wiecie jak to się skończyło ?‐ tu odpiął od swego pasa dwa nieco już zaostrzone rogi bestii i położył je przed sobą ‐. Powiem wam jedno chłopaki, obiecuję wam że stanę w pierwszej lini, że będę walczył za naszą sprawę do końca i choćbym miał zdechnąć z przemęczenia to to zrobię. Nasi przeciwnicy zamordowali mój lud, moich poddanych i spróbowali zagarnąć moją ziemię, naszą ziemię, a na to nie pozwolę .‐ tu dobył swojej włóczni i wskazał nią tunel z którego nie wrócili zwiadowcy ‐. Obiecuję wam już dzisiaj że jako pierwszy wejdę do tego piekła i wyniosę nam z niego zwycięstwo.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Początkowo wzmianka o strachu sprawiła, że nastąpiła niezręczna cisza. Ale w miarę kolejnych słów przemówienia cisza zaczęła się wypełniać pomrukami, okrzykami i w końcu wszyscy krzyczeli, wznosząc w górę pięści. Przemówienie zadziałało. Jak zwykle.

[Kubeł1001]

Bilolus1

On także wzniósł pięść
‐ Jedzcie i pijcie bracia ! Ale bądźcie gotowi, bo ktoś w końcu musi zabić naszego wroga !‐ wykrzyknął jeszcze i zeskoczył z podium kierując się ponownie do swego namiotu ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ani namiot, ani gwardia się nie zmienili.

[Kubeł1001]

Bilolus1

I tak też pie**olnął się ponownie spać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Dość ciężko było Ci zasnąć, bo byłeś już po krótkiej drzemce, ale Krasnolud na picie i sen zawsze znajdzie czas, więc po chwili zasnąłeś.

[Kubeł1001]

Bilolus1

I tak też ponownie obudził się i zasiadł w swoim w drugim pomieszczeniu tym ze stołem

‐ Jakieś nowości zanim wyruszymy na wojnę bracie ?‐ stwierdził wpatrując się w napis na włóczni którą położył przed sobą ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Rubin, Diament i Szafir. Osobno potężne. Razem niepokonane.
Rubinowa Włócznia, Diamentowy Pierścień i Szafirowa Tarcza.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Podniósł brew wpatrując się w ów napis

‐ Hmph…ciekawe, zajmę się tym po…wojnie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Rzekłeś to.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Spróbował wstać z krzesła

[Kubeł1001]

Kuba1001

O tym powstaniu z krzesła będą śpiewać pieśni. Upajanie się tą zajebistą chwilą przerwały Ci następujące okrzyki:
‐ O skuwesyn…
‐ Co?
‐ Patrz tam!
‐ O skuwesyn!
Po chwili po całym obozie rozdęły się wojenne rogi Krasnoludów, a Twoja gwardia profilaktycznie otoczyła Cię swoimi ciałami, gotowa oddać życie w obronie swego władcy przed każdym Worgenem, Minotaurem, wielkim pająkiem, a nawet… Najciemniejszym Elfem, choć nikt nie miał ochoty stanąć z takim twarzą w twarz.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Ruszamy chłopcy.‐ stwierdził zakładając swój hełm, gdy już wychodził z namiotu rzucił krzesłu jedno tęskne spojrzenie…mogli się już nigdy nie zobaczyć, przerwał je jednak szybko ‐ służba nie drużba i ruszył na zewnątrz aby zobaczyć jak się sprawy mają.