Angband

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie widziałeś ich wyrazu twarzy, ale jeden z nich zapukał trzy razy w drzwi w pięciosekundowych odstępach i mogłeś wejść.

[Kubeł1001]

Omeg12

Tak więc wszedł.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Dałeś radę wejść do sali tronowej. Nosgoth był na swoim miejscu, tak jego strażnicy. Choć widać było tylko ich czerwone oczy i złote ślepia władcy Wampirów.
‐ Mów. ‐ rzucił krótko.

[Kubeł1001]

Omeg12

Odchrząknął
‐ Eksperyment powiódł się przynajmniej częściowo. Serce człowieka przeszczepione burgundowi szybko przestało bić, ale człowiek z sercem burgunda ma się dobrze. Jego funkcjonalność umysłowa się pogorszyła, ale siła się zwiększyła. Tacy jak on nadali by się świetnie na niewolników, jeśli moja opinia ma w tej kwestii jakieś znaczenie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nosgtoh nie odpowiedział. Wlepił w Ciebie jedynie swoje żółte ślepia. A ta sytuacja w najlepszym przypadku mogła uchodzić za niepojącą.

[Kubeł1001]

Omeg12

Stał, przełykając ślinę i czekając na odpowiedź.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Ile takich stworów możesz… stworzyć? ‐ zapytał po długim milczeniu.

[Kubeł1001]

Omeg12

‐ Operacja nie jest trudna. Ograniczają mnie jedynie tempo i liczba okazów ‐ odpowiedział.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ O okazy nie musisz się martwić. Stwórz mi jak najwięcej okazów i przyprowadź je tutaj. Sam ocenię ich… przydatność.

[Kubeł1001]

Omeg12

Ukłonił się.
‐ A co z oryginałem? Nie ma jeszcze pewności co do długotrwałych efektów operacji.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jego również chcę ocenić. Czy tylko tyle zdołałeś stworzyć? ‐ zapytał.

[Kubeł1001]

Omeg12

Przygryzł nerwowo wargę.
‐ Owszem. Musiałem się rozłożyć i ogarnąć pracownię ‐ wyjaśnił, po czym dodał ‐ Ale mogę zwiększyć tempo.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ W ciągu dwóch dni stwórz mi osiem takich okazów. Kiedy to zrobisz możesz przekazać instrukcje co do nich dla innego, wyznaczonego Maga Mutacji, który będzie kontynuował projekt. Ty zaś zajmiesz się czymś innym.

[Kubeł1001]

Omeg12

‐ Wygląda na wykonalne. Coś jeszcze wasza wysokość?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie zawiedź mnie. ‐ powiedział co było chyba zakończeniem audiencji.

[Kubeł1001]

Omeg12

Ukłonił się raz jeszcze, po czym wyszedł z sali.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nikt Cię nie zatrzymywał, a drzwi zamknęły się tuż za Tobą.

[Kubeł1001]

Omeg12

Odetchnął głęboko, po czym skierował się do swojej pracowni. Wypadało już zacząć się przygotowywać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pracownia była pusta. Nie licząc stwora śpiącego na stole operacyjnym.

[Kubeł1001]

Omeg12

Westchnął. Jeśli jedna rzecz pasowała mu w pracy na własną rękę, to to, że nie ograniczał go brak informacji o planie dnia. Skierował się do łazienki.