Sainen

[Ether]

//To żart był. Nie oglądasz klasyków to nie wiesz… :///
- Opatrzność mnie do Was zaprowadziła - powiedziałem, uśmiechając się. - Pierwszy raz jestem w mieście, szukam… wszystkiego; czy to lokum, czy pracy. Bo i na tym polega moja praca, na rozglądaniu się. Zjadłbym coś, zostawił szpej i ruszył w poszukiwaniu miejsca, gdzie będę bardziej potrzebny.

[Kubeł1001]

- No to możesz już teraz wybyć z miasta, Demonów, Upadłych ani innych Mrocznych Elfów nie ma w okolicy od dawna.

[Ether]

- Chodzą słuchy, że się zbieracie, by przeciwko nim wyruszyć. Warto obserwować postęp wydarzeń, a dodatkowa para rąk (a także oczu i uszu), zwłaszcza z moimi umiejętnościami, powinna się przydać.

[Kubeł1001]

- Nie mi to oceniać, ja tu tylko piwo sprzedaję. A jak już o piwie mówimy, to życzy sobie Inkwizytor kufel albo dwa?

[Ether]

- Poproszę.

Po zapłacie przeniosłem się do wolnego stołu jeśli takowy znalazłem…

[Kubeł1001]

Przez tych kilka minut, które zajęła Ci rozmowa z karczmarzem i oczekiwanie na zamówienie, niewiele się tu zmieniło, lokal wciąż był zatłoczony, więc wolnych stolików zwyczajnie brakowało.

[Ether]

Egh… Dylemat czy usiąść pomiędzy krasnoludami, czy orkami. Pozostała mi jedną opcja; zostałem przy ladzie.

[Kubeł1001]

Karczmarz nie miał zamiaru bynajmniej Cię stamtąd wygonić, więc mogłeś w spokoju tam siedzieć i żłopać swoje piwsko, rozglądać się za kelnerkami czy robić to, co powinien Inkwizytor w terenie.

[Ether]

Po wypiciu wyszedłem w celu znalezienia bardziej rozmownych interlokutorów lub bardziej odpowiadających mej misji jak na przykład jakiś ratusz czy inne tałatajstwo.

//A elfiej lokacji jak nie było tak nie ma. :(//

[Kubeł1001]

Świetny plan, nic tylko ruszyć dupsko w troki i wcielić go w życie.

[Ether]

Tak jak chciałem wcześniej, teraz lekko upojony wypitym piwem spojrzałem na drogowskazy, aby móc trafić do ratusza albo innego miejsca gdzie znajdują się ważne persony.

[Kubeł1001]

Jakiekolwiek znaki nie były potrzebne, położony w centrum miasta, zbudowany z marmuru, pięknie zdobiony, skrzący w świetle dnia od złota, srebra, bursztynu i klejnotów, o imponującej kolumnadzie i licznych płaskorzeźbach - tak właśnie prezentował się miejski ratusz, a nawet ktoś, kto zawitał tu po raz pierwszy, nie mógłby pomylić go z czymkolwiek innym.

[Ether]

Pewnym krokiem wszedłem do środka wiedząc, że płaszcz jest przepustką przez wszystkie drzwi.

[Kubeł1001]

Tego nie powinieneś być taki pewien, ale faktem jest, że strażnicy przed wejściem nie zadawali pytań, a nawet sami otworzyli dwuskrzydłowe wrota, dzięki czemu wkroczyłeś do przedsionka, gdzie zastałeś kolejne kolumny, rzeźby, płaskorzeźby, doniczkowe rośliny, od pospolitych przez tak egzotyczne, że śmiało możesz powiedzieć, że widzisz je po raz pierwszy w życiu, a także podłogę wyłożoną płytkami z dziwnego materiału, który przy każdym kroku rozbłyskał feerią różnych odcieni błękitu, zieleni i żółci. Po samym przedsionku kręcili się liczni urzędnicy i inni pracownicy, a także uzbrojeni strażnicy.

[Ether]

- Zaprowadź mnie do swojego pana - zatrzymałem najbliższego.

[Kubeł1001]

Skinął głową i bez słowa zaprowadził Cię do jednego z gabinetów mieszczących się na piętrze.

[Ether]

Podążyłem za nim, bo cóż innego mogłem uczynić.

[Kubeł1001]

I tak trafiliście do skromnego i niewielkiego gabinetu, którego wystrojem było jedynie biurko, dwa fotele po obu jego stronach, kilka szaf, obrazów na ścianach i duże okno wpuszczające wiele światła. Na jednym z foteli siedział urzędnik, niski, otyły i łysiejący człowieczek, który wpatrywał się w Ciebie z szeroko otwartymi oczyma.

[Ether]

Witajcie, panie, nazywam się Benegar Ledart, Inkwizytor w służbie Światła. Przychodzę, by ofiarować swoje usługi.

[Kubeł1001]

Mężczyzna o mało nie spadł z krzesła, ale gdy udało mu się stanąć na nogi w miarę pewnie, podszedł do Ciebie. Chciał zapewne uścisnąć Twoją dłoń, ale nie był pewien, czy może sobie na to pozwolić, więc wykonał jedynie niski ukłon, na tyle, na ile pozwalało mu brzuszysko.
- Ech… To… Tak, to wielki zaszczyt, Inkwizytorze… Ale w czym chciałbyś mi pomóc? - zapytał, zbierając się wreszcie na śmiałość, a na jego twarzy malował się wyraz prawdziwego zdziwienia.