Popielna Grań
-
Początkowo dał Alamarowi wybór, więc pewnie się zgodzi. Przy takim rozwoju wypadku, użył po prostu Upadłej jako poduszki, obserwując starcie. Próba jakiejkolwiek ingerencji byłaby nietaktem, gra w końcu toczyła się też o niego. Obserwował tylko co demony robią z fascynacją, starając się odgadnąć na jakich zasadach opiera się ten pojedynek autorytetów i czy byłby w stanie odtworzyć to, na oczywiście swoim poziomie mocy.
-
Odpowiedzi na to pytanie nie odnalazłeś, bo i musiałbyś sprawdzić to w praktyce. Pojedynek ciągnął się jeszcze długo, ale w końcu nastąpił przełom, bo po bezruchu, mierzeniu się spojrzeniem i starciu mentalnym, Catur ruszył ku tronowi, na którym wciąż siedziała Azer. Najpierw powoli i mozolnie, krok po kroku, później coraz szybciej, aż zacisnął kościstą dłoń o długich, szponiastych palcach na jej chudej szyi i ścisnął. Nie byłeś pewien czy ją zabił, gdzieś odesłał czy może sama uciekła, ale chwilę później zniknęła w czymś, co przypominało świetlistą eksplozję, acz samemu Demonowi nic się nie stało. Zasiadł na tronie, wyraźnie wyczerpany, ale szczęśliwy. Wątpiłeś, żeby ten Demon mógł okazywać coś takiego jak szczęście, ale jego przerażający uśmiech na pewno był szczery i radosny.
- Podejdź. - powiedział po chwili, wskazując na ciebie palcem. -
Podszedł, od razu energiczny i naprężony na struna. Uklęknął przed tronem i schylił głowę. - Chwała Lordowi Catur, prawowitemu władcy Popielnej Grani i całego świata. - Złożył hołd. Nie szczery, a też nie fałszywy. Wypełnił tylko swoje obowiązki, jako jeden z ważniejszych pionków.
-
- To jest twoje, mój Hetmanie. - powiedział nieoczekiwanie Demon, wskazując rękoma na cały pałac. - Daj mi tylko orczego pionka i kilka niższych istot, abym mógł zregenerować swe siły. Później władaj, bowiem to jest twoje. Ja i tak będę zajęty czymś o wiele ważniejszym, muszę poznać planszę i mojego rywala.
-
- Panie, w takim razie proszę pomóc mi nałożyć Pakt na każdą z tych istot. Jestem niestety za słaby by przełamać stare więzy. Poda Lord swoje preferencje co do istot, a otrzyma te, które najlepiej nadadzą się do celów Lorda. - Wyrzekł, nie wstając z kolan.
-
- To będą moje pionki. Mój pałac. Moja własność. Ale ty będziesz nimi zarządzać, gdy ja zajmę się czymś o wiele ważniejszym… Nie trać czasu, daj mi kogoś, kim będę mógł się posilić, nim przejmę mieszkańców tego miejsca na własność.
-
Wstał i poszedł na tyły, tam gdzie trzymali normalnie Chochliki i impy. Wziął trochę tej hołoty i przyprowadził ją Lordowi. Powinny go rozpoznać, w końcu kiedyś to on się nimi opiekował.
-
I poszły, choć zachowywały się dziwnie, były nadpobudliwe i nieco wystraszone. Pewnie tak działało na nie nagłe zerwanie paktu. Przyprowadziłeś do sali tronowej tuzin takich małych stworków, a Demon nie czekał na nic, od razu wymruczał pod nosem jakąś inkantację, wyciągając dłonie w kierunku niczego nie podejrzewających istot. Sam proces wysysania życia nie wyglądał szczególnie zjawiskowo, pomniejsze Demony upadły na podłogę, wijąc się w agonii, a ich ciała starzały się bądź też wysuszały w zastraszającym tempie. Nie trwało to więcej niż kilka sekund.
- Sprowadź tu resztę Demonów. Wszystkie. Lub zgromadź je w jednym miejscu i zaprowadź mnie do nich. Muszę uzależnić je od swojej woli jak najszybciej, nim się rozbiegną lub dokonają jakichś szkód. -
- Tak jest. - Uderzył się ręką w pierś i wykonał polecenie. Zaczął od Rogatych demonów, zmor i innych bardziej nadpobudliwych istot, sprowadzając je do sali tronowej, na tych łagodniejszych, jak impy czy treserzy kończąc. W razie oporu, używał siły, ale ten raczej nie powinien wystąpić, demony dobrze go znały.
-
Opór by nastąpił, ale szybka reakcja, gdy w ich umysłach przeważało oszołomienie, zdziwienie i czasem strach, pozwoliła zebrać ci całą menażerię w sali tronowej. Nigdy właściwie nie zdałeś sobie sprawę, jak wiele tu tego było, choć to pewnie zasługa najliczniejszych Impów i innych Chochlików, z którymi praktycznie nie miałeś zbyt wiele interakcji. Samo nakładanie paktu nie trwało długo, a zakończyło się, gdy wszystkie Demony zamarły, a po chwili zaczęły spokojnie odchodzić do swoich zajęć czy miejsc odpoczynku. Również Upadły Ork, Lartah, powstał, zajmując miejsce po lewej stronie tronu Demona.
- Ona również jest moim pionkiem. - powiedział, wstając i szponiastym pazurem wskazując na Leari. - Łamanie ich woli nieco trwało, ale nie było to nic, z czym bym sobie nie poradził. On zostanie przy mnie, jako mój ochroniarz i ciekawy nabytek do kolekcji, takiego Upadłego jeszcze nie widziałem, ją możesz zabrać w ramach nagrody. Naciesz się i zarządzaj naszymi ziemiami, a później zdaj mi raport. Będę w swojej komnacie. - dodał, mając zapewne na myśli dawne komnaty pani Popielnej Grani, po czym udał się w ich kierunku z Orkiem u boku. -
- Rozejść się i powrócić do starych zajęć. Za 5 godzin przyjdźcie tu z powrotem. Leari, będziesz działała jako moja służba przyboczna. Chowaniec pełniący funkcję Majordomusa też zostaje. - Wydał zimnym tonem rozkaz. Zanim zajmie się poznawaniem finansów, potrzeb, kadry i całej reszty spraw organizacyjnych w większym stopniu, niż wcześniej, kiedy był tylko zarządcą Upadłych, czempionem, reprezentantem i szkoleniowcem, weźmie się za coś znacznie ciekawszego. Skoro zarządza tu wszystkim i wszystko jest jego… To znaczy, że Zakazana Biblioteka panienki i jej osobista zbrojownia też. Bywał w jej komnatach niejednokrotnie, jednak te miejsca, chyba ze względu na niebezpieczeństwa, trzymane były w innym skrzydle. Nigdy do nich nie wszedł, słyszał tylko plotki, za które jego Pani karała srogo, czasem nawet śmiercią. I tam właśnie udał się w pierwszej kolejności. Mimo wszystko, to mocy i wiedzy pragnął najbardziej. Czas sprawdzić, czy demoniczny dar rzeczywiście przyśpieszy jego tempo rozwoju.
-
//Mogłeś jakoś uprzedzić, że jest tu w ogóle takie pomieszczenie. Poza tym Upadła wciąż jest nieprzytomna, ale to w sumie moja wina, nie napisałem tego nigdzie, więc mogłeś uznać, że jest inaczej.//
Aby się tam udać, musiałbyś wejść wprost do komnaty swojego nowego pana, czego ten najwyraźniej sobie nie życzył. Nie żeby pozostawiony na straży Lartah był dla ciebie jakimś szczególnym wyzwaniem, na pewno dużo mniejszym niż Melechis, ale jednak miałeś przeczucie, że nie jest to pora, aby się tam pchać.
//O ile jakoś nie podpadniesz temu popaprańcowi po drodze to dostaniesz to, czego chciałeś.// -
//Uznałem, że Lordowie demonów mają trochę magicznych dyngsów i tegesów.//
A to w takim razie odpuści sobie na razie. Przypomniał sobie, gdzie jest druga najwygodniejsza komnata poza komnatami Lorda i udał się tam, by zmienić ją w swoją sypialnię. - Raport, chcę wiedzieć wszystko. - Odrzekł do majordomusa, czekając na jakieś dokładniejsze dane liczbowe. Ile cholerstwa tutaj mają, co trzeba zrobić, jakie są problemy w okolicy, co słychać w polityce i tak dalej. -
Nerwowo przebierając łapami, najwidoczniej wciąż będąc w szoku po zmianie właściciela, zbierał się w sobie dobrą chwilę, gdy w końcu zaczął referować:
- Poza tym, co dopiero dziś przybyło do Popielnej Grani, mamy tu tuzin Zmor, sto pięćdziesiąt Rogatych Demonów, sforę dwudziestu Piekielnych Ogarów, jednego Tresera, siedemset Impów, trzysta Chochlików, około pięćdziesięciu niewolników i tyle samo Upadłych. O problemach czy ważnych sprawach nic nie wiem, ale pewnie te się pojawią, gdy do uszu sąsiadów dojdzie wieść, że poprzednia pani Popielnej Grani odeszła. -
- Wyślij posłańców z wiadomością o zmianie władzy do naszych co większych sąsiadów. Lord Catur wydaje się dość poważaną personą, patrząc na to, iż zwracał się do Azer jak do swojej własności, więc jego imię powinno przykryć całą aferę. Do tego, skoro i tak się dowiedzą, to powiadomienie ich szybciej zadziała na naszą korzyść, bo uznają, iż się z nimi liczymy. Oczywiście powiadamiaj ich w kolejności od najsilniejszego do najsłabszego. - Wydał pierwszy rozkaz w swojej karierze władygi. Zastanawiał się nad tym, czy nie wysłać by jakichś prezentów przy okazji, ale to pokaże postawę służalczą. Organizacja przyjęcia w celu świętowania zmian może przyprowadzić tu skrytobójców, albo Lord Catur może coś odkurwić, bo z tego co Alamar widział, nie patyczkuje się z nikim. Najlepiej wykonać taki ruch i poczekać na rozwój sytuacji. - Wzmóż straże przy niewolnikach, mogą wyczuć w chaosie jaki według nich powstanie po zmianie władzy szansę na ucieczkę. - Wydał drugi po chwili. Należy zająć się sprawami najważniejszymi. - Dla przykładu, każ powiesić kilku największych i najważniejszych lizusów Azer w miasteczku i umów mnie z ich przeciwnikami na spotkania. Musimy stworzyć nowe elity zależne ode mnie. Popielna Grań to nie tylko pałac, ale też miasteczko. Zmień też wszystko z imieniem Azer i zajmij się papierami, by zmienić właściciela wszystkiego oficjalnie. - Wydał trzeci po dłuższym zastanowieniu. Jego celem było utrzymanie stabilizacji i powolny rozwój. -Każ się stawić wszystkim Upadłym jutro rano na placu treningowym. W końcu będę mógł wprowadzić te zmiany treningowe, o których marzyłem za poprzednich rządów, jednak otrzymywałem odmowę za każdym razem gdy je proponowałem. - Wydał kolejny, coraz szybciej zbierając myśli. Koniec z kultem tępej siły i pychą. Czas na karność, dyscyplinę i szkolenia z praktycznego wykorzystania magii, razem z techniką walki. - Do tego, przygotuj Lordowi opis terytoriów najbliżej nas, wraz z Lordami je zamieszkującymi. Chciał poznać innej pola na tej planszy. No i powiedz mi jak u nas wygląda skarbiec. Zdążyła przejebać wszystko co wygrałem w Trzewiach, czy jeszcze nie? -
-
Mały Demon nerwowo notował wszystko w pamięci, usiłując zapamiętać. Widocznie nie miał głowy do tego wszystkiego, więc zamiast odpowiedzieć na pytanie, dał ci sporych rozmiarów mosiężny kluczyk, najpewniej otwierający drzwi do skarbca, a sam poleciał czym prędzej wydać rozkazy innym demonicznym sługusom i zająć się swoimi zadaniami, aby niczego nie zapomnieć i wyrobić się z tym jak najszybciej.
-
Przypomniał sobie gdzie jest skarbiec, jednak po drodze do niego, zahaczył o Leari. Zaczął ją cucić, bo w sumie tylko tyle mógł zrobić. Chciał mieć obstawę i kogoś do usługiwania, chodzenie samemu jest nudne.
-
Trochę to trwało, czułeś, że więcej w tym zasługi zmiany właściciela wbrew woli niż twojego traktowania, ale w końcu otworzyła oczy. Miała dziwnie pusty wzrok i obojętny wyraz twarzy, ale od razu się podniosła, gdy tylko się ocknęła.
-
- Idziesz ze mną. Od dziś będziesz moją osobistą służbą. - Wyrzekł beznamiętnie i ruszył w kierunku skarbca. - Takiego obrotu spraw się nie spodziewałaś, co?
-
Mruknęła coś pod nosem, ale nie usłyszałeś, co dokładnie. Dalszą drogę milczała. Skarbca, jak zwykle, pilnowali dwaj Upadli. Zastanawiałeś się ilu ich w sumie było, bo widywałeś czasem ich poza skarbcem, ale zawsze parami, a rozróżnienie ich było niemożliwe, obaj byli podobnie zbudowani, a także szczelnie odziani w pancerze i hełmy, które zakrywały niemalże całe ich ciała. Przy pasach mieli miecze długie i sztylety, a w dłoniach halabardy, którymi w pierwszym odruchu zagrodzili ci przejście. Pomyślałeś, że może nie do wszystkich wola nowego pana dotarła i być może nie obejdzie się bez rozlewu krwi, ale po chwili tamci wrócili na swoje zwyczajne pozycje, odchodząc o krok na boki, abyś mógł swobodnie wejść do środka.
