Popielna Grań
-
Skrzywił się niezręcznie i rozłożył ręce. - Normalnie bym uklęknął i odpowiedział na gratulacje, ale teraz, ktoś kto widocznie stoi nad moją aktualną Panią i tym samym demonem z którym podpisałem Pakt uznał mnie za swojego Hetmana, gdyż odmówiłem pozycji Króla i nie wiem czy mogę chociaż uklęknąć. Wyjaśni mi ktoś jaka jest teraz moja pozycja, w co zostałem wplątany, kto jest moim zwierzchnikiem i jakie są moje obowiązki? Przepraszam, że tak nagle, ale lubię wiedzieć na czym stoję. Oczywiście jest to tylko prośba niższej istoty, moja słowa nie mają żadnej mocy, są tylko prośbą uniżonego sługi… Jeszcze nie wiem kogo aktualnie, ale na pewno kogoś tu obecnego. - Wyłożył na ławę wszystko co leżało mu na sercu. Gówno uderzyło w wiatrak i zasmrodziło mu jego prosty świat, gdzie musiał tylko wykonywać rozkazy i niańczyć kliku słabeuszy. Musiał wiedzieć w jakich ramach teraz musi pracować, żeby być efektywnym. Najbardziej na świecie nienawidził nie dopowiedzeń.
-
- Możesz mieć tylko jednego pana. - syknął cicho Demon, a głośniej dodał: - Wszyscy możecie mieć tylko jednego pana. I to od Was zależy, czy postawicie na tego właściwego.
-
Sendemir długo milczał. W jego głowie zderzały się niezliczone zbiory planów, hipotez i możliwych opcji wraz z ich skutkami. W końcu się odezwał. - Panienko, Panienka wie, że jest moim całym światem i kocham ją bezgranicznie. Jednak dalej idąc drogą twojego niewolnika, nigdy nie stanę się ciebie godny, świat nigdy nie pozwoli nam być razem, ty nigdy mnie do siebie nie dopuścisz. Dlatego… Wybieram Demonicznego Lorda Catura na swojego Pana. Jest Lordem i posiada wielką moc, wie jak taką pozyskać. Podążając za nim, mogę zebrać jej chociaż trochę. Będę wykonywał rozkazy, będę się rozwijał i kształcił, wszystko po to, by pewnego dnia stać się na tyle potężnym, by móc pojąć się za żonę, Panienko Azer’Khalit! Wybacz mi! - Wygłosił swój monolog z rzeczywistym bólem w sercu. Musiał ją zranić, musiał być samolubny, by pewnego dnia móc ją uszczęśliwić. Złożył pokłon na jedno kolano przed Demonicznym Lordem. - Proszę, zostań Panem swojego Hetmana. - Wygłosił odczuwając coraz większą skruchę. Nie wiedział, czy to wina Paktu, demonicznej magii czy resztek jego sumienia, ale odczuwa wyrzuty. Jednak nie może się wycofać. Nie teraz, kiedy jego marzenia stały na wyciągnięcie ręki.
-
Ta skinęła krótko głową, jakby godząc się z tym, co powiedziałeś, ale jej twarz tylko z pozoru była spokojna, bo z czasem pojawił się na niej paskudny grymas… gniewu? Nienawiści? Strachu?
- Dobrze wybrałeś, mój Hetmanie. - odparł Demon i zacisnął dłoń w pięść, wbijając ostre pazury w dłoń. Gdy krew zaczęła kapać z niej na posadzkę, otworzył ją i położył na Twojej głowie. Nie czułeś nic szczególnego, rzecz jasna poza ciężarem ręki Demona i jego lepką krwią na głowie, ale po chwili coś zaczęło się dziać. Czułeś się słaby. Jakby z każdą sekundą życia przybywało Ci ponad dziesięć lat. I to nie było tylko wrażenie, ale coś rzeczywistego, bowiem gdy spojrzałeś na swoje ręce, te stawały się suche i pomarszczone. Mięśnie zanikały, kości stawały się kruche, włosy siwiały, a zmysły tępiły. Umierałeś. Przed oczyma przeleciał Ci cały żywot, mogłeś w pełni przypomnieć sobie nie tylko całe to nowe życie, ale i poprzednie. A gdy doszedłeś ze wspomnieniami do momentu, w którym poddałeś się nowemu władcy, zobaczyłeś ciemność. Ciemność, która Cię otoczyła. Upadłeś na twardą posadzkę, ale już tego nie czułeś. Miałeś wrażenie, że pływasz, a dokładniej unosisz się na wodzie.
Czego pragniesz, Sendemirze? - rozległo się wołanie głosu, który słyszałeś po raz pierwszy w życiu, ale jednocześnie wydawał Ci się tak znajomy, jakby słyszany na co dzień. - Władzy? Potęgi? Niewyobrażalnej mocy? Ekwipunku godnego zabójcy Smoków? Armii pionków na swe zawołanie? Własnego królestwa? Tabunu ukochanych? Czego pragniesz, Sendemirze? -
- Ja… To trudne. - Odrzekł, a raczej pomyślał czy urzeczywistnił Upadły. - Byłem kiedyś wysoko w hierarchii, z władzą jest często więcej problemów niż korzyści, z moim charakterem nie przychodzi z tym radość i siła, a odpowiedzialność. Widziałem potęgę. Widziałem potęgę Lorda Catura, widziałem po potrafi zrobić panienka Azer’Khalit. I wiem, że istnieją byty od nich potężniejsze, zawsze to tak działa. Moc? Czym byłaby dla mnie moc, jeśli nie potrafiłbym jej wykorzystać? Broń? Co mi z niej jeśli nie potrafiłbym jej unieść? Na co mi pionki, skoro nie potrafię ich rozstawić? Na co mi królestwo, skoro nie jestem królem? Po co mi ukochani, skoro nie umiem kochać? Ja… Skoro nie ma już żadnych łańcuchów… - Jego oczy, a raczej zwierciadła jego duszy zrobiły się zimne, ciemne i puste. - Chcę nadać temu co zrobiłem przed chwilą znacznie. Chcę móc negować. Negować władzę, potęgę, moc. Usuwać nierówności związane z wyposażeniem i inwentarzem. Chcę negować znaczenie przewagi liczebnej. Chcę, by nie było żadnego królestwa. Chcę, by to mnie kochano, jednak ja odrzucał każde z tych uczuć. Ja chcę… móc negować. Albo nie? Może chcę zrozumieć? Zrozumieć jak czerpać z władzy? Jak zdobyć niewyobrażalną moc? Jak stworzyć taki ekwipunek? Jak zebrać tak wiele potężnych pionków? Jak zostać królem? Jak rozkochać w sobie tyle kobiet? Ja… Nie wiem. Czemu miałbym wiedzieć? Nie jestem nawet pewien czym teraz jestem i co mnie spotkało, więc jak miałbym wiedzieć, czego pragnę, skoro nawet nie wiem kim jestem? Jak miałbym wybrać cel, skoro nie wiem gdzie jestem? Skoro nie wiem, jest tylko jedna odpowiedź. Chcę iść do przodu. Chcę się rozwijać i zdobywać powoli każdy z tych atrybutów. Mogę na razie być nędznym sierżantem, mogę być słaby i nie mieć talentu magicznego. Mogę mieć ledwie jeden artefakt i dwa pionki nędznej jakości. Mogę być tylko paziem na dworze cesarza. Mogę mieć jedno nieodwzajemnione uczucie… Ale chcę tego wszystkiego na raz. Nawet jeśli musiałbym ciężko pracować, nawet jeśli oddawałbym za to i oddawał wszystko, chcę mieć możliwość rozwoju. Nie chcę mieć nad sobą ograniczeń związanych z rozwojem. Chcę mieć większe predyspozycję do rozwoju niż ktokolwiek. Może kiedy się rozwinę, dowiem się kim jestem i co powinienem wybrać. - Podjął ostateczną decyzję, szukając źródła głosu, jeśli to w ogóle istniało.
-
//?
-
- Rozwiniesz się, Sendemirze. - odparł po chwili głos. - Twemu życzeniu stanie się zadość.
Gdy wybrzmiało ostatnie słowo, a Ty nie byłeś pewien, co do końca miało to oznaczać, otworzyłeś oczy. Miałeś wrażenie, jakbyś wybudził się z długiego snu. Czułeś ból, bolało Cię dosłownie wszystko. Miałeś wrażenie, że stoisz na granicy śmierci, lecz nie tej chwalebnej, w boju, ale jako zwyciężony przez śmierć starzec. Ale nim zdołałeś pomyśleć czy poczuć cokolwiek więcej, ból stopniowo zanikał. Potem również słabość. Zacząłeś czuć energię, niewyobrażalną moc, która przechodziła przez każdy fragment Twojego ciała. Stałeś się znów tym, kim byłeś wcześniej, czułeś i widziałeś, jak powraca młodość i wigor. A gdy wróciłeś do stanu sprzed tej dziwnej transformacji, poczułeś coś jeszcze. Więcej mocy, więcej potęgi, więcej siły. Stanąłeś znów na nogach pewnie, mając wrażenie, że jeśli zechcesz, to nawet setka Rogatych Demonów nie przepchnie Cię z miejsca. Czułeś, jakby to wszystko trwało przez godziny lub dłużej, a pewnie zajęło nie więcej, niż kilka sekund. Patrząc na swoją panią poczułeś coś… Coś, czego nigdy nie czułeś. A właściwie to nie: Coś, co czułeś zawsze, przywiązanie i wierność wobec niej, zniknęło. Patrzyłeś na nią tak samo obojętnie, jak zgromadzonych wokół Upadłych. Ale wtedy znów poczułeś ból, ból na głowie, w miejscu, gdzie dotknęła Cię zakrwawiona dłoń Demona. Miałeś wrażenie, że znów do Ciebie przywarła, ale teraz naznaczony krwią ślad zdawał się wypalać skórę, choć w swej nowej potędze zniosłeś i to bez padania na kolana z bólu. Wtedy dopiero zrozumiałeś, co się stało. Świadomie czy nie, zmieniłeś właściciela i pana. Teraz był nim ten Demon. -
Zniósł ból w ciszy, pustym wzrokiem świdrując kobietę, która niegdyś była dla niego wszystkim. - To była tylko iluzja, Azer. Cóż, nie czuję potrzeby zemsty za to oszustwo i używanie mnie jako przedmiotu, w końcu tym jestem, tylko pionkiem w rękach wielkich tego świata. - Wyrzekł głosem pozbawionym wszelkich emocji, gładkim, zimnym, bez żadnej skazy. - Teraz chciałem powiedzieć coś wam, moi byli podwładni. Kobieto, która uniosła się pychą w moim towarzystwie. Mężczyzno, który knuł za moimi plecami. I ty orku, który był na tyle mądry, by tylko wykonywać rozkazy. Gdy następnym razem się spotkamy, będziecie klękali bez przymuszenia. Od was zależy, czy z błaganiem o możliwość bycia moim pionkiem, czy o oszczędzenie. - Wygłosił orędzie tym samym tonie, po czym jego twarz wykrzywiła się w nienaturalny grymas uśmiechu. Stanął po lewej stronie Lorda Catura, prawa była zarezerwowana dla Króla. - Proszę, nadaj mi nowe imię. Nie chce być dalej nazywany imieniem wymyślonym po pijaku i liczbą, jak bydło. - Zwrócił się w kierunku swojego nowego Pana.
-
- Od teraz zwać się będziesz… - zaczął Demon i urwał. Nie byłeś pewien czy ta pauza miała dodać dramaturgii, czy też rzeczywiście zastanawiał się chwilę nad imieniem, kiedy w końcu powiedział: - Alamar.
- Ty zaś byłaś wiernym sługą, za co Ci dziękuję. - powiedział, zwracając się do Demonicy. - I chętnie obdaruję Cię nagrodą, którą obiecałem: Możesz zachować resztę swoich pionków i nędzne włości. I nie skoml o więcej, to akt łaski, z jakiej nie jestem znany.
Kończąc swój wywód, Demon odwrócił się na pięcie i postąpił kilka kroków w kierunku wyjścia. Dziwiło Cię, że pozwolił zebrać armię i łupy, aby to wszystko stracić, ale może to tylko element planu? Lub było to dla niego tak nieistotne, że nawet o tym nie myślał… -
Alamar ruszył obok swojego Pana, szukając wzrokiem sukkuba, który nie chciał się przed nim pokłonić. Czuł się bardziej wolny, niż wcześniej. - Jakie pole planszy chciałbyś teraz zobaczyć, Panie? Gdzie znajdziemy Króla? - Spytał, towarzysząc demonowi.
-
Nim Ty zdążyłeś wypatrzeć Demona lub Twój nowy Pan zdążył odpowiedzieć, usłyszałeś głośny, jadowity i pełen władczego tonu głos Twojej dawnej pani:
- Stać!
Nie musiałeś słuchać, nie byłeś jej własnością, jej Upadłym. Ale nowego pana miałeś od zaledwie chwili, lata na służbie sprawiły, że odruchowo zatrzymałeś się, a gdy to zrobiłeś, po kilku krokach zatrzymał się i odwrócił również Cetur.
Azer siedziała na tronie w niemalże takiej samej pozycji, jak wcześniej, ale coś się zmieniło. Wyraz twarzy. Tak wielkiego gniewu na jej obliczu jeszcze nie wiedziałeś.
- Zabić. - wykrztusiła w końcu, dziwnie cicho i słabo, ale szybko odzyskała dawny ton, patrząc na pozostałych Upadłych: - Zabić ich obu!
Ci niespiesznie ruszyli naprzód, oceniając możliwości Demona, bo Twoje już znali, choćby ze wspólnej walki w Trzewiach.
- Czy któregoś z nich pragniesz zgładzić? Czy któregoś uważasz za wartościowy nabytek? - zapytał zupełnie spokojnie stojący obok Demon. -
- Ork jest rzadki, ale nie jest niczym ponad wielką kupę mięsa z wielką siłą. Tamten Upadły miał zostać Heroldem, ale patrząc na to, że skończył tu i na to co widziałem w Trzewiach, jest po prostu nieudacznikiem. Tamta ma talent magiczny, ale jest cholernie butna i nie chce się rozwijać, nie ma nawyku ciężkiej pracy. Nie uznałbym nikogo z nich za wartościowego. Nie mam do nich żadnego żalu, ale nie będę ich opłakiwał. Są teraz dla mnie jak przechodnie na targu. - Dał krótkie sprawozdanie. Znając życie, demon wyciągnie z nich całą energię, jak to zrobił w forcie. - Panienko, na prawdę sądzisz, że dwóch świeżomianowanych i jeden weteran-nieudacznik będą w stanie pokonać mnie w nowej formie, a co dopiero Lorda? Nie rzuca się pionów w obszarze bicia, mogłaś wykonać Roszadę i żyć bezpiecznie dalej. - Przyjął metafory szachowe swojego nowego Pana. Jako jeszcze Gryfita, grywał trochę.
-
- Zachowaj Orka. - powiedział po chwili namysłu. - Resztę zabij, jeśli chcesz. Nie są mi potrzebni.
Nie wiedziałeś, czy był to losowy wybór, czy może Orka uratowała jego wyjątkowość i Demon nie mógł odmówić sobie posiadania takiej dziwnej kreatury w swojej kolekcji. Twoja poprzednia pani nie odpowiedziała, wpatrywała się w Demona, w on w nią. Jakby toczyli jakiś pojedynek, ale przy użyciu siły woli, potęgi większej, niż oręż, kły, pazury i Magia. Tobie jednak przyjdzie zmierzyć się z tym wszystkim, bowiem Lartah i Melechis już atakowali, a Leari zaczęła inkantację jakiegoś zaklęcia.
//Tak naprawdę przeżyje tylko dlatego, że jego art cholernie mi się podoba.// -
- Eh. Daremne. - Odrzekł znudzony. Wybił się w powietrze przy pomocy magii ognia, by przelecieć nad orkiem tuż pod sufitem i wylądować tuż koło Learii. Przyzwał swoją włócznię, z tępym grotem, by jej nie zranić i wymierzył potężny cios w jej brzuch, by przerwać zaklęcie i wyłączyć ją z walki. Nie jest zbyt silna, ale jest ładna. Będzie dobrą pokojówką. Skoro i tak miał wyrzucić na śmieci tych upadłych, wolał już coś z tego uzyskać, po chwili namysłu.
-
Nie była wojowniczką, nie nosiła nawet zbroi, która nie była jej potrzebna, gdy polegała na Magii, ale miała skrzydła i jedno ich machnięcie sprawiło, że odleciała około półtora metra do tyłu. Nie trafiłeś jej, ale osiągnąłeś zamierzony efekt, bo przerwała przez to inkantację. Upadli otrzymali rozkaz, aby zabić Was obu, nie tylko Ciebie, więc gdy Melechis zawrócił, aby skrócić Cię o głowę, o czym pewnie od dawna marzył i knuł podczas Twojej nieobecności, Lartah gnał dalej, chcąc zapewne dopaść Demona.
-
- Lartah, w Szachach nie możesz zaatakować sędziego, bo zostaniesz zdyskwalifikowanych. - Rzucił do orka, po czym doskoczył z maksymalną prędkością do pseudosukkuba i zdzielił ją w potylicę drzewcem włóczni, jak kijem czy pałką. Chciał ją ogłuszyć, nie zabić, ale jeśli przez przypadek to zrobi, nie będzie mu przykro.
-
Udało Ci się, wojowniczką nigdy nie była, więc i wytrzymałość była u niej znikoma. Upadłym Orkiem nie masz co się martwić, widziałeś, jak wzniósł swój miecz, aby ciosem znad głowy uderzyć w Demona, znając jego siłę, mógłby go nawet zmiażdżyć lub przeciąć na pół, ale zamiast tego ostrze jego broni trafiło na niewidzialną dla niego barierę, którą próbował przełamać z typowym dla swojej dawnej rasy uporem i głupotą, tłukąc weń raz za razem. Dopiero po kilku uderzeniach Demon zwrócił na niego uwagę. Nie musiał go nawet dotykać, wydawało Ci się, jakby poskromił go krótkim spojrzeniem i po tym jednym rzuceniu okiem Upadły opuścił broń i stał obok, nie pomagając Tobie czy jemu, ale i nie atakując.
- Nawet nie wiesz jak długo na to czekałem. - powiedział zza Twoich pleców Melechis, który podszedł, gdy wpatrywałeś się w dzieło Demona. - Odkąd tylko opuściliśmy Trzewia zastanawiałem się, jak Cię zabić. Nie marzyłem, że trafi mi się lepsza okazja: Najpierw Ty, potem ten uzurpator. Dzięki temu stanę się wreszcie Heroldem, a Twój łeb zatknę przy siodle swojej Zmory!
Z ostatnimi, wykrzyczanymi wręcz, słowami rzucił się do ataku, a choć przepełniał go gniew, nie atakował w ślepym szale i furii, wymachując bronią na oślep. Rzeczywiście był doświadczony i zasłużony i być może będzie stanowić największe wyzwanie, z jakim przyszło Ci się dotychczas zmierzyć. -
- Jest tylko jedno lekarstwo na głupotę… - Przekształcił włócznię w tą formę, jakiej używał podczas wyżynania sobie drogi do drzwi w Świetle Świtu. Przyzwał także swoją tarczę i zbroję, jeśli wcześniej tego nie zrobił. Melechis na pewno był zagrożeniem. Jego precyzja i zdolności osądu były na pewno do pozazdroszczenia, ale… Było, to kluczowe słowo. Sendemir, może i miałby problemy z walką z nim, ba, może nawet by przegrał. Ale nawet wtedy go przewyższał. Natomiast teraz, nie walczył z Sendemirem. Przeciw niemu stawał Alamar, Hetman Lorda Catura, a nie nędzny czempion Trzewi. Przyjął kolejne kilka ataków na swoją tarczę i nawet nie czekał na błąd w pozycji wroga. Wpadł w samozapłon i razem z najpotężniejszym pchnięciem włóczni w kierunku wroga, wypuścił wybuchową kulę ognia. - Pokażę ci przepaść, jaka jest między pretendentem, a kimś kto obrał znacznie lepszą drogę. Ucz się, nawet jeśli to ostatnie chwile twojego życia, ucz się. Rozwój jest wszystkim. - Mówił chłodno wymierzając ten cios.
-
Choć tak wygadany tuż przed walką, teraz nie miał już zamiaru odpowiedzieć na Twoje słowne zaczepki, ale na ataki już jak najbardziej, robiąc skuteczne uniki czy bloki, choć kulę ognia przyjął z dosłownie szeroko otwartymi ramionami, jak każdy Upadły nabył po przemianie odporność na ogień, magiczny i nie, choć cios włóczni już jak najbardziej sparował tarczą. Jednak impet ciosu sprawił, że grot przebił się przez nią, jednak wojownik nie miał zamiaru porzucać tarczy, zamiast tego swoim toporem machnął tak, aby pozbyć się włóczni. Normalnej przeciąłby drzewiec i na tym by się skończyło, w tym wypadku postanowił pozbawić Cię trzymającej ją ręki.
-
Czas wykorzystać pełnię potencjału jego artefaktu. Zamiast puścić włócznię i odskoczyć, postanowił pociągnąć ją do góry i naprzeć na nią z całej siły. Przeciwnik pewnie pomyślał, że Sendemir chce dźwignią pozbyć się jego tarczy, ale… Sendemir, gdy uzyskał maksymalne naprężenie, po prostu odesłał włócznię i wykorzystał siłę z jaką napierał na włóćznię, by po prostu wykonać cios prosto w ryj wojownika, a następnie poprawić drugą ręką z tarczą. Broń dwuręczna ma tą wadę, iż na cholernie bliskim dystansie jest znacznie mniej użyteczna.
