Miasto Gilgasz.
-
-
-
-
-
-
-
-
Kuba1001 Attero:
Uśmiechnęła się, ale była to chyba jej rutynowa odpowiedź na zaloty klientów. Niemniej, umilały Ci one czas, podobnie jak piwo, bo choć daleko było mu do szczyn pijanych w najgorszych spelunach, ale i nie umywało się do tego, które sprzedał Ci kiedyś jakiś Krasnolud…
Jurek:
Szczęśliwie trafiłeś niezbyt głęboko, do tego omijając ważniejsze żyły czy tętnice, także raczej możesz być spokojny o jej życie. Martwić się za to powinieneś o swoje, bo gdy ktoś ją znajdzie, to na pewno strażnicy przeszukają całą wieżę, od dachu przez lochy, i Cię odnajdą.
Ray:
//Jeśli nie mieszkasz w mieście, to powinieneś zacząć pod jego bramami, ale niech będzie.//
Jak na stolicę verdeńskiego handlu, lądowego i morskiego, pełno tu było różnych karczm, od małych i raczej skromnych, przez standardowe, takie jakich pełno w całym Elarid, do luksusowych przybytków, do których wstępu bronili masywni ochroniarze, gdzie raczej nie mógł wejść byle kto, oferujące inne rozrywki niż piwo, pokój na noc i mordobicie. -
-
Kuba1001
Lepszym pomysłem byłoby zablokowanie ciosu, zadanie własnego, obalenie rywala lub coś w tym guście. Niemniej, prawie wstałeś, ale zaraz położyłeś się z powrotem, głównie przez bandytę, którego ciało spadło na Ciebie bez życia. Patrząc na nie z bliska, zobaczyłeś niewielki, okrągły kamyczek, który trafił nieszczęśnika prosto między oczy, oraz lejącą się z rany krew.
Drugi bandyta, pozbawiony możliwości ucieczki, widząc śmierć kompana od razu rzucił broń i uniósł dłonie do góry, chcąc się poddać. -
-
-
Kuba1001
Ray:
Pierwsza karczma z brzegu nosiła bardzo odpowiednią nazwę: “Strudzony Wędrowiec”. Po wejściu do środka zauważyłeś typowe wyposażenie karczmy, jakich w Elarid wiele: Długi kontuar naprzeciwko wejścia, za nim barman, szafka z alkoholami i przejście do kuchni. Resztę umeblowania karczmy stanowiły stoły i krzesła, które zajmowali przedstawiciele wielu ras i profesji.
‐ Dwa złota. ‐ powiedział barman, wyciągając dłoń, gdy usłyszał Twoje zamówienie. W zamian napełnił już kufel złocistą, pieniącą się cieczą.
Jurek:
Wokół nic ciekawego, jeśli masz na myśli korytarz. W pomieszczeniu podobnie, mała klitka mieszkalna dla czterech osób, wszystko wskazuje na to, że ze służby. -
maxmaxi123Dźwignął się na równe nogi. Skierował klingę w stronę oponenta, po czym wrzasnął.
‐ Ha! Mowił wam zem ja, że lepiej ze mno nie zadzieroć?! Siło umysu go żem powolił! No, oć. Idiomy do tych no… burakuf! Tak, tak się zwoło. Czemu wojskowi nazywajo budynki od warzyw…‐ zapytał się cicho sam siebie na koniec. -
-
-
-
Kuba1001
Max:
‐ Powiedzmy. ‐ usłyszałeś zza swoich pleców, gdy mówiłeś coś o powalaniu siłą umysłu. Zobaczyłeś tam Hobbita z procą, który kręcił nią niedbale. ‐ Nie mamy czasu, żeby wracać z nim do kwater straży. Zwiąż go i wracamy, mogą nas tam potrzebować.
Jurek:
Te są zamknięte, ale to tylko drobna niedogodność dla kogoś z Twoimi umiejętnościami i narzędziami, więc po kilku minutach stanęły otworem. Nic tylko wejść i modlić się, żeby nie były to kwatery tutejszych kabanów wielkości solidnych mebli.
Attero:
Większość osób w tym lokalu to pospolici marynarze, a spośród nich tylko kilku jest trzeźwych. Namówienie ich na partyjkę czy dwie i ogranie to żadna trudność, ale też niewielkie wyzwanie. No i pewnie nie mają zbyt wiele pieniędzy do postawienia… Możesz spróbować przy innym stoliku, który również zajmują marynarze, ale oficerowie różnej rangi, bardziej stonowani, mniej nachlani i o większych sakiewkach.
Ray:
Nikt nie chodził tu z tabliczką zawieszoną na szyi, której treść głosiła “Szukam najemnika!”, więc musisz spróbować w inny sposób. -
-
AtteroNo i bingo. Dostrzegł stolik z nieco bardziej innymi osobistościami.
Także dopił piwo, poprawił swoje ubranie i ruszył do nich, oczywiście spokojnie i przekładając jedną z tych uzbrojonych kart między palcami. Stanął blisko stolika i jednocześnie chowając kartę wykonał głęboki, teatralny ukłon.
‐ Witam szanownych wilków morskich. Można się dosiąść? ‐ wyprostował się z przyjacielskim uśmiechem na ustach.
