Księstwo Hobbitów

[Kubeł1001]

Vader0PL

Cholercia no. Teraz myśleć, co tamten dureń zrobi.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zapewne to co musi, czyli to, co mu kazano. Ale wątpliwym jest, żeby miał kogoś zabić lub aresztować. Chociaż…

[Kubeł1001]

Vader0PL

No tak, to facet. Tylko zabijanie i kobiety mu w głowie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

A kobiet w oddziale niewiele…
Niemniej, w końcu wrócił, wyraźnie zirytowany, a stojący w progu za nim Hobbit obrażał go w mowie swojej i wspólnej, a także wygrażał małą piąstką.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Co dokładniej mówił?

[Kubeł1001]

Kuba1001

O ile nic z hobbickiego zrozumieć nie mogłaś, to w wypadku mowy wspólnej już tak, a Hobbit wspominał coś o jego matce, zwyzywał go też od debili, kretynów, durniów i idiotów, wspomniał też coś o trollim móżdżku. Czyli jak na Hobbita nieźle, choć taki Krasnolud by go wyśmiał.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Szeptem zagadała do jednego z żołnierzy w oddziale.
‐Ciekaw jestem, czy doczekam chwili, kiedy któryś z Hobbitów odgryzie dowódcy to, do czego sięga jego głowa.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Ja wolałbym nie być wtedy w pobliżu.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐A ja w tym Księstwie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Coś w tym jest. Jak myślisz: O co chodziło?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐To co denerwuje wszystkich, czyli polityka.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Yhym, obecna sytuacja wydaje się dość… napięta i krucha. Jeszcze chwila, a wybuchnie nam tu kolejna wojna.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Ta, co ułatwi robotę drowom i innym.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Właściwie to miałem na myśli, że to z Drowami będzie wojna.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Jak na razie mamy ryzyko wojny Cesarstwo‐Hobbici.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jeśli spróbują to rzucimy ich na pożarcie Mrocznym Elfom, Krasnoludom, Elfom lub Stalowym.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐I sami sobie zrobimy krzywdę tracąc ziemie i sprawiając, że wróg będzie znacznie bliżej.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wybiją się nawzajem, a my wkroczymy jak wybawiciele.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Yhm.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie odpowiedział i nastąpiła cisza, choć nie na długo, bo po chwili wznowiliście marsz i równy żołnierski krok wypełnił pustkę po rozmowie.