Siedziba Gildii Magów

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Naprawdę chcesz odrzucić propozycję tymczasowego pokoju między nami?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie mam zamiaru nikomu się tłumaczyć, ani z nikim walczyć. Podróżnik jest na to za stary, a Podróżnik nadal nie skończył misji.

[Kubeł1001]

Kazute

Kobietę coraz bardziej intrygowały słowa tajemniczego, jak stwór na siebie mówił “Podróżnika”, dlatego też porzuciła zamiar dalszych prób zabicia go. Wolała się najpierw upewnić, czym dokładnie jest i jaką ma “misję”.
‐ Mówiąc coraz więcej nie odganiasz mnie od siebie, wręcz sprawiasz, że chcę się dowiedzieć o Tobie więcej. Chociaż i bez tego nie dałabym Ci spokoju ‐ stwierdziła, wciąż zachowując w powietrzu bezpieczną odległość między nimi, tak na wszelki wypadek.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Podróżnik wydał z siebie jakiś nieokreślony pomruk i powoli wstał, aby później rozprostować stare i długie kości oraz rzucić Ci ostatnie spojrzenie czerwonych oczu. Następnie… dosłownie zniknął, z chwili na chwilę.

[Kubeł1001]

Kazute

Mógł się również nagle pojawić, dlatego też Elfka rozglądała się niespokojnie na boki oraz po najbliższej obozowi okolicy, zaciskając mocniej dłoń na mieczu w gotowości.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wychodzi na to, że albo się świetnie maskuje, albo rzeczywiście zniknął. Ty zaś dostrzegłaś błysk odbitego światła księżyca w miejscu, w którym siedział Podróżnik.

[Kubeł1001]

Kazute

//Może jestem tępa, ale o jaki dokładniej “błysk” chodzi? .‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Zwyczajne, odbite światło.//

[Kubeł1001]

Kazute

//W sensie, że jego sylwetka się odbija od światła?

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Nie, że blask księżyca odbił się od czegoś… No wiesz, coś jak odblask, który odbija światło samochodu w nocy.//

[Kubeł1001]

Kazute

//Oke. //
Ostrożnie zbliżyła się do tego odbitego światła, mimo wszystko mając na uwadze to, że stwór może być w pobliżu perfekcyjnie ukryty.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Raczej nie, ale ostrożności nigdy za wiele. Niemniej, znalazłaś tam kartkę, która była przybita do ziemi za pomocą srebrnego nożyka, który to właśnie połyskiwał.

[Kubeł1001]

Kazute

Postanowiła już zejść z powrotem na ziemię, tuż przed ogniskiem. Odczepiła ostrze od gruntu i chwyciła papier, by następnie obejrzeć go dokładniej z bliska.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Cały był zapisany, jednakże pismo to niewiele Ci mówiło, pierwszy raz widziałaś na oczy takie symbole, a co dopiero mogłabyś coś z nich zrozumieć. Niemniej, gdy zabrałaś z ziemi papier, zauważyłaś pod nim kolejną niespodziankę, czyli dwa małe rubiny.

[Kubeł1001]

Kazute

Zmarszczyła brwi, gdy zapisany kawałek papieru okazał się niezrozumiały. Może ktoś z jej towarzyszy będzie mógł w stanie chociaż określić, z czym są powiązane te znaki? Schowała pierwsze znaleziska do kieszeni szaty, a po czerwone kamyki sięgnęła potem, by również je z bliska obejrzeć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

To akurat były małe, wyglądające na w stu procentach autentyczne, a nie podrobione Magią, kamienie szlachetne. Każdy był warty tyle, co spora, dobrze prosperująca wieś.

[Kubeł1001]

Kazute

Stwór zostawił tak cenne klejnoty w przypadkowym miejscu, do którego zawitał? Wspominał też o jakiejś misji, której nie wykonał… Czy ma to coś wspólnego z zadaniem Elfki i jej towarzyszy? Kobieta stwierdziła, że to możliwe, po czym schowała rubiny do kieszeni, tej samej, do której schowała kartkę i nożyk. Po tym wciąż rozglądała się, czy aby na pewno znowu nic się nie czai w pobliżu. W końcu była na warcie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Szczęśliwie na nic takiego się nie zapowiadało, więc chyba dalsza część warty minie bez jakichkolwiek szczególnych rewelacji.

[Kubeł1001]

Kazute

To dobrze, bo Limanniel nie miała zbytnio na nie ochoty. Dość wrażeń dzisiaj przeżyła, więc usiadła przy ognisku.

[Kubeł1001]

Kuba1001

I tak też się stało, gdyż po kilkunastu minutach poczułaś na swoim ramieniu dłoń Elfa, który dopiero co wstał, aby Cię zmienić.
‐ Działo się coś szczególnego? ‐ spytał, przy okazji tłumiąc ziewnięcie.