Siedziba Gildii Magów

[Kubeł1001]

Kazute

Twarz kobiety wyrażała szok. Przez dłuższą chwilę nic nie odpowiadała, będąc jeszcze pod swego rodzaju wrażeniem tego, że udało się powstrzymać dziwolągowi chłonącą wszystko kulę. No i jednak potrafi mówić zrozumiałym dla niej językiem, co za niespodzianka.
‐ Pojawiasz się nagle w środku nocy, w pobliżu namiotów, nie wyglądasz normalnie, nic nie mówiąc wyjadasz pozostałości po kolacji, a na moje pytania odpowiadasz jakimiś szeptami, w dodatku w nieznanym mi języku. Jak miałam to wszystko odebrać? ‐ odpowiedziała w końcu, głosem w którym czaiła się niepewność.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie musiałaś mnie zabić. Każdy próbuje zabić Podróżnika, a Podróżnik nigdy nikomu nic nie robi… Może podróżnik powinien zacząć?

[Kubeł1001]

Kazute

Wzdrygnęła się.
‐ Niema takiej potrzeby. Proponuję taki układ: Ty mi wyjaśnisz, kim jesteś i skąd pochodzisz, a ja w tym czasie nie będę próbowała Cię zabić. Co Ty na to?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Podróżnik stąpa po tej ziemi od mileniów, Podróżnik nie będzie się nikomu tłumaczyć!

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Naprawdę chcesz odrzucić propozycję tymczasowego pokoju między nami?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie mam zamiaru nikomu się tłumaczyć, ani z nikim walczyć. Podróżnik jest na to za stary, a Podróżnik nadal nie skończył misji.

[Kubeł1001]

Kazute

Kobietę coraz bardziej intrygowały słowa tajemniczego, jak stwór na siebie mówił “Podróżnika”, dlatego też porzuciła zamiar dalszych prób zabicia go. Wolała się najpierw upewnić, czym dokładnie jest i jaką ma “misję”.
‐ Mówiąc coraz więcej nie odganiasz mnie od siebie, wręcz sprawiasz, że chcę się dowiedzieć o Tobie więcej. Chociaż i bez tego nie dałabym Ci spokoju ‐ stwierdziła, wciąż zachowując w powietrzu bezpieczną odległość między nimi, tak na wszelki wypadek.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Podróżnik wydał z siebie jakiś nieokreślony pomruk i powoli wstał, aby później rozprostować stare i długie kości oraz rzucić Ci ostatnie spojrzenie czerwonych oczu. Następnie… dosłownie zniknął, z chwili na chwilę.

[Kubeł1001]

Kazute

Mógł się również nagle pojawić, dlatego też Elfka rozglądała się niespokojnie na boki oraz po najbliższej obozowi okolicy, zaciskając mocniej dłoń na mieczu w gotowości.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wychodzi na to, że albo się świetnie maskuje, albo rzeczywiście zniknął. Ty zaś dostrzegłaś błysk odbitego światła księżyca w miejscu, w którym siedział Podróżnik.

[Kubeł1001]

Kazute

//Może jestem tępa, ale o jaki dokładniej “błysk” chodzi? .‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Zwyczajne, odbite światło.//

[Kubeł1001]

Kazute

//W sensie, że jego sylwetka się odbija od światła?

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Nie, że blask księżyca odbił się od czegoś… No wiesz, coś jak odblask, który odbija światło samochodu w nocy.//

[Kubeł1001]

Kazute

//Oke. //
Ostrożnie zbliżyła się do tego odbitego światła, mimo wszystko mając na uwadze to, że stwór może być w pobliżu perfekcyjnie ukryty.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Raczej nie, ale ostrożności nigdy za wiele. Niemniej, znalazłaś tam kartkę, która była przybita do ziemi za pomocą srebrnego nożyka, który to właśnie połyskiwał.

[Kubeł1001]

Kazute

Postanowiła już zejść z powrotem na ziemię, tuż przed ogniskiem. Odczepiła ostrze od gruntu i chwyciła papier, by następnie obejrzeć go dokładniej z bliska.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Cały był zapisany, jednakże pismo to niewiele Ci mówiło, pierwszy raz widziałaś na oczy takie symbole, a co dopiero mogłabyś coś z nich zrozumieć. Niemniej, gdy zabrałaś z ziemi papier, zauważyłaś pod nim kolejną niespodziankę, czyli dwa małe rubiny.

[Kubeł1001]

Kazute

Zmarszczyła brwi, gdy zapisany kawałek papieru okazał się niezrozumiały. Może ktoś z jej towarzyszy będzie mógł w stanie chociaż określić, z czym są powiązane te znaki? Schowała pierwsze znaleziska do kieszeni szaty, a po czerwone kamyki sięgnęła potem, by również je z bliska obejrzeć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

To akurat były małe, wyglądające na w stu procentach autentyczne, a nie podrobione Magią, kamienie szlachetne. Każdy był warty tyle, co spora, dobrze prosperująca wieś.