Siedziba Gildii Magów

[Kubeł1001]

Kazute

Wybrała cielęcinę w sosie grzybowym na główne danie, sok wieloowocowy do popicia oraz ciasto orzechowe na deser. Gdy odebrała tacę z jedzeniem rozejrzała się po sali szukając jakiejś znajomej twarzy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Niestety, stołówka była dziś wyjątkowo pusta, a pośród tych kilku nielicznych osób, jakie dostrzegłaś, żadna z nich nie była Ci znana lepiej, niż z widzenia lub słyszenia.

[Kubeł1001]

Kazute

W takim razie samotnie przystąpiła do posiłku.

[Kubeł1001]

Rafael_Rexwent

Jin
‐ Dziękuję. ‐ Pożegnała odchodzącego Khizara po czym rozejrzała się wokół. Do tego, że jest w nieznanym miejscu zdążyła się już przyzwyczaić. A przynajmniej tak jej się zdawało. Jednakże była ciekawa dokąd doprowadził ją Khizar oraz czy jest w pobliżu ktoś lub coś mogącego względnie prosto wskazać jej odpowiednią dalszą trasę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Kazute:
Brak towarzyszy do rozmowy sprawił, że nie miałaś jak zająć się czymkolwiek innym, niż posiłkiem, więc szybko się z nim uporałaś. Teraz, gdy jesteś już czysta i syta, możesz zająć się innymi sprawami, równie ważnymi, jeśli nie ważniejszymi.
Rafael:
Najlepiej byłoby wejść drzwiami, pod którymi zostawił Cię Mag, ale na upartego możesz szukać też innych opcji, w końcu taka dociekliwość to podobno jedna z pożądanych cech u potencjalnych adeptów Gildii.

[Kubeł1001]

Kazute

Udała się więc do gabinetu pani McTurns. Gdy już doszła na miejsce, zapukała w drzwi.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Tak jak wcześniej, usłyszałaś komendę, która zapraszała Cię do wejścia do środka.

[Kubeł1001]

Kazute

Weszła więc, a gdy zamknęła za sobą drzwi, odchrząknęła i powiedziała:
‐ Witaj, Elisabeth. Przynoszę wieści odnośnie rzekomego powrotu Kapłanów Pustki.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Kobieta natychmiast odłożyła wszystko, czym się zajmowała, i zasiadał na miękkim fotelu przy kominku, wskazując Tobie taki sam, tuż obok.
‐ Więc? ‐ zagadnęła krótko, czekając aż zaczniesz swoją opowieść.

[Kubeł1001]

Kazute

Usiadła we wskazanym miejscu i zaczęła opowiadać ze szczegółami. Nie pominęła ani Drowa im towarzyszącego, ani napotkanego Worgena i jego wojsk, ani Podróżnika. Miała cichą nadzieję, że może bardziej doświadczona od niej członkini rady będzie o nim wiedziała coś, czego o nim nie wie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Słuchała Cię z uwagą i skupieniem, gdy wspomniałaś o Podróżniku przez jej twarz przeszedł dziwny grymas, jakby strachu czy niedowierzania, ale później wróciła do siebie i nie okazywała żadnych emocji do końca wywodu.
‐ Doskonale się spisaliście. Wszyscy, ale głównie Ty, moja droga. Nie zapomnę wspomnieć o tym w raporcie wobec Rady Gildii.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Dziękuję, Elisabeth, to dla mnie zaszczyt i szczególne wyróżnienie ‐ odpowiedziała z delikatnym uśmiechem wywołanym przez usłyszaną pochwałę. Po chwili dodała. ‐ Mam do Ciebie pytanie jako do bardziej doświadczonej niż ja osoby. Czy wiesz coś więcej na temat mistycznego Podróżnika?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ To tajemna wiedza. ‐ wyznała w końcu i westchnęła. ‐ Nie powinnaś jej szukać. A już zwłaszcza nie w naszej gildyjnej bibliotece, pośród najstarszych ksiąg, nieopodal biografii pierwszych Wielkich Mistrzów Gildii. ‐ powiedziała z uśmiechem na ustach, dając Ci co prawda ostrzeżenie i zakaz, bo zapewne tak przedstawi to w raporcie, a w rzeczywistości wskazówkę, gdzie masz zdobyć wiedzę na własną rękę.
‐ Ale ja oczywiście o niczym nie wiem, zrozumiano?

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Oczywiście. Oficjalnie nie było ani tego pytania ani odpowiedzi. Dziękuję za pomoc, z pewnością oszczędziła mi pani wiele godzin szukania w naszej skarbnicy wiedzy ‐ odpowiedziała odrobinę bardziej rozpromieniona.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ To, co mi przekazałaś, jest bardzo ważne. ‐ powiedziała z powagą, a uśmiech zniknął z jej twarzy. ‐ Muszę iść i pozmawiać z Mistrzami jak najszybciej. ‐ dodała, wstając z fotela, co było dla Ciebie znakiem, że i Ty powinnaś się już zbierać.

[Kubeł1001]

Kazute

Ona również spoważniała, wstając też z fotela.
‐ W takim razie żegnam. Gdyby pani mnie znów potrzebowała, zawsze może się do mnie pani zwrócić ‐ z tymi słowami opuściła pomieszczenie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nikt Cię nie zatrzymywał, więc bez trudności znalazłaś się na korytarzu. Niby możesz stać tu dalej, ale ani to ciekawe, ani pożyteczne, więc gdzie pójdziesz teraz?

[Kubeł1001]

Kazute

Do swojego pokoju oczywiście. Gdy już się tam znalazła, otworzyła okno, by jej orzeł mógł wlecieć do pokoju. Chciała pobyć trochę ze swoim zwierzęcym przyjacielem, by nie czuł się przez nią zapomniany.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Znając życie, ptak i tak będzie miał Ci coś do zarzucenia, ale to dopiero, gdy wróci, ponieważ teraz, choć na pewno dostrzegł otwarte okno, to dalej beztrosko krąży po niebie, zupełnie na to nie zważając.

[Kubeł1001]

Kazute

Chyba już się wystarczająco nalatał. Gwizdnęła, by go przywołać, przy okazji oceniając porę dnia.