Miasto Trenten

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Czyli trzeba się liczyć z tym, że jego towarzyszka go opuściła. Szkoda, lubił ją. Wyszedł z karczmy wraz z swoim dobytkiem, po czym skierował się na rynek. Szukał osła.

[Kubeł1001]

Kuba1001

O tak wczesnej porze handlarzy było niewielu, a jeśli już, to żaden nie handlował zwierzętami. No, przynajmniej żywymi.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Niah, bez osła się z stąd nie wybierze. Wrócił do karczmy i zamówił coś na śniadanie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Karczmarz zaserwował Ci jajecznicę na boczku z pajdą chleba oraz sporym kuflem piwa, nie próbując zaserwować czegoś niezwykłego, postawił na sprawdzony poranny posiłek.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

I dobrze postawił, bo dla Nawłocia, takie coś to prawdziwa uczta. Zjadł potrawę z smakiem.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie zajęło Ci to wiele, więc karczmarz zabrał naczynia. Tymczasem do budynku zaczęli ściągać pierwsi klienci, głównie ranne ptaszki, ewentualnie nocne marki.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Cóż, dzisiaj Nawłoć już nie miał w zamiarze ich zabawiać, czas dalej ruszać w drogę. Może tym razem spotka jeszcze barwniejszych towarzyszy? Czym jednak mógłby się zająć do czasu, aż osły wystawią na targu? Może poprzeglądać ciekawe stoiska, w tymże samym miejscu? Tak, to dobry pomysł. Poszedł ba targ, by pooglądać otwarte już stragany.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Niewiele tego było, oferowały głównie żywność, czasem narzędzia, broń, ubrania i ozdoby.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

A struny? Były może dobre struny z włosia? Przydałyby mu się zapasowe.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie, ale odnalazłeś w pobliżu targu prowadzony przez jakąś Elfkę sklep, gdzie najwidoczniej można było kupić różne instrumenty, więc pewnie i struny, prawda?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Świetnie, nareszcie coś wprost dla Nawłocia? Czy sklep był otwarty o tak wczesnej porze?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Owszem, głównie dlatego wiedziałeś, że prowadziła go Elfka, bo to właśnie ona przed chwilą otworzyła jego progi dla ewentualnych klientów.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Ohoho, wspaniale! Przestąpił progi, witając się wesole:
‐ Dzień dobry! ‐ Po czym wyjął sfatygowaną (bo w końcu nawalał nią pająki) mandolinę i zapytał:
‐ Znajdą się struny do tego? ‐ Przyjrzał się także elfce.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Pierwszy raz widzę maczugę, na której można grać. ‐ powiedziała z uśmiechem Elfka, wskazując na instrument. ‐ Owszem, znajdą się struny, ale równie dobrze mógłby tu pan kupić całą mandolinę.
Nie wyróżniała się właściwie niczym od tych Elfek, jakie spotkałeś w swoim życiu, była smukła niczym łania, bardzo urodziwa (w końcu nie ma brzydkich Elfek lub Elfów, prawda?), o długich, jedwabistych włosach koloru dojrzewającego zboża, fiołkowych oczach, kształtnym ciele i delikatnych rysach.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Ghyta nieco odstawała od tego obrazu elfek, ale za to trzeba winić najpewniej jej mieszaną krew.
‐ Czy ja wiem, czy chcę nowego instrumentu? Ta mandolina pamięta jeszcze mego nauczyciela, a to, że ubiłem nią stwora z puszczy, nie ujmuje uroku. Gra też przednio ‐ Na ostatnie słowa zagrał krótką, wesołą melodyjkę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Stwora z puszczy, hm? ‐ zapytała, kręcąc się nieco po sklepie, aby w końcu znaleźć i wręczyć Ci struny. ‐ Dziesięć sztuk złota za jedną.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Muzyka ma wielką cenę, jednak co innego jest bardziej jej warte? ‐ Stwierdził pogodnie, bez cienia goryczy czy żalu o 80 monet:
‐ Wiele klientów zagląda tutaj?‐ Zagadał sklepikarkę

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie, ale jeśli już, to zwykle zarabiam wystarczająco nawet na jednym kliencie, aby móc prowadzić ten interes dalej. ‐ odparła Elfka, zabierając monety. ‐ Jesteś aż tak impulsywny czy to wynik jakiejś karczemnej bójki? ‐ zagadnęła, wskazując na Twój instrument.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Przykro mi, ale żadna z twych odpowiedzi nie jest bliska prawdy. Jestem prostą, muzyczną i pokojową duszą, stronię od bitki, co najwyżej jej przygrywam. ‐ Przyznał szczerze ‐ Te zadrapania są efektem zadania, jakie wykonaliśmy z moją ówczesną towarzyszką podróży. Musiliśmy wybić gigantyczne pająki z Puszczy, a jako, iż instrument pewniej siedzi w mej dłoni, aniżeli miecz, to jego wybrałem do walki. ‐ Opowiedział, dumny z swych dokonań.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jak na prostą, muzyczną i pokojową duszę imasz się ciekawych zajęć, chyba że zabijanie Wielkich Pająków to norma w Twoim zawodzie. ‐ powiedziała z olśniewającym uśmiechem na ustach.