Miasto Trenten

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Świetnie, nareszcie coś wprost dla Nawłocia? Czy sklep był otwarty o tak wczesnej porze?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Owszem, głównie dlatego wiedziałeś, że prowadziła go Elfka, bo to właśnie ona przed chwilą otworzyła jego progi dla ewentualnych klientów.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Ohoho, wspaniale! Przestąpił progi, witając się wesole:
‐ Dzień dobry! ‐ Po czym wyjął sfatygowaną (bo w końcu nawalał nią pająki) mandolinę i zapytał:
‐ Znajdą się struny do tego? ‐ Przyjrzał się także elfce.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Pierwszy raz widzę maczugę, na której można grać. ‐ powiedziała z uśmiechem Elfka, wskazując na instrument. ‐ Owszem, znajdą się struny, ale równie dobrze mógłby tu pan kupić całą mandolinę.
Nie wyróżniała się właściwie niczym od tych Elfek, jakie spotkałeś w swoim życiu, była smukła niczym łania, bardzo urodziwa (w końcu nie ma brzydkich Elfek lub Elfów, prawda?), o długich, jedwabistych włosach koloru dojrzewającego zboża, fiołkowych oczach, kształtnym ciele i delikatnych rysach.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Ghyta nieco odstawała od tego obrazu elfek, ale za to trzeba winić najpewniej jej mieszaną krew.
‐ Czy ja wiem, czy chcę nowego instrumentu? Ta mandolina pamięta jeszcze mego nauczyciela, a to, że ubiłem nią stwora z puszczy, nie ujmuje uroku. Gra też przednio ‐ Na ostatnie słowa zagrał krótką, wesołą melodyjkę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Stwora z puszczy, hm? ‐ zapytała, kręcąc się nieco po sklepie, aby w końcu znaleźć i wręczyć Ci struny. ‐ Dziesięć sztuk złota za jedną.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Muzyka ma wielką cenę, jednak co innego jest bardziej jej warte? ‐ Stwierdził pogodnie, bez cienia goryczy czy żalu o 80 monet:
‐ Wiele klientów zagląda tutaj?‐ Zagadał sklepikarkę

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie, ale jeśli już, to zwykle zarabiam wystarczająco nawet na jednym kliencie, aby móc prowadzić ten interes dalej. ‐ odparła Elfka, zabierając monety. ‐ Jesteś aż tak impulsywny czy to wynik jakiejś karczemnej bójki? ‐ zagadnęła, wskazując na Twój instrument.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Przykro mi, ale żadna z twych odpowiedzi nie jest bliska prawdy. Jestem prostą, muzyczną i pokojową duszą, stronię od bitki, co najwyżej jej przygrywam. ‐ Przyznał szczerze ‐ Te zadrapania są efektem zadania, jakie wykonaliśmy z moją ówczesną towarzyszką podróży. Musiliśmy wybić gigantyczne pająki z Puszczy, a jako, iż instrument pewniej siedzi w mej dłoni, aniżeli miecz, to jego wybrałem do walki. ‐ Opowiedział, dumny z swych dokonań.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jak na prostą, muzyczną i pokojową duszę imasz się ciekawych zajęć, chyba że zabijanie Wielkich Pająków to norma w Twoim zawodzie. ‐ powiedziała z olśniewającym uśmiechem na ustach.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Ach, nie, nie. Zwykle ograniczam się do wędrowania i muzykowania. Tamto było wyjątkiem. A wyjątki są przyprawą życia, nieprawdaż? ‐ Odpowiedział w charakterystycznym dla niego, poetyckim stylu.

[Kubeł1001]

JokTovenson

Ghyta obudziła się i rozejrzała dookoła

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jok:
Pokój, jak pokój, dalej równie skromny jak wtedy, gdy go wynajęłaś. Grunt, że łóżko było wygodne, dzięki czemu w spokoju mogłaś wypocząć po dość wyczerpującej walce z Wielkimi Pająkami na Martwych Bagnach oraz drodze stamtąd z powrotem do miasta i wcześniej, z miasta, na moczary.
Radio:
Skinęła głową, najwidoczniej nie mając nic więcej do dodania.
‐ A gdzie można spotkać Cię podczas muzykowania? Na placu, przed bramą, na targu czy może w jednej z karczm?

[Kubeł1001]

JokTovenson

W takim razie leżała dalej, starając się zregenerować siły. Niedługo znów czeka ją podróż, a powoli zaczynała się do niej uśmiechać dekadencja i zniechęcenie

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Ah, wędruję! Zawsze jestem gdzieś indziej. Z wsi do miasta, z miasta do puszczy i z puszczy do wsi. I łańcuch idzie dalej. Teraz, jednak, muzykuję od paru dni w pewnej karczmie, niedaleko stąd. Dziś szykujem się do wyjazdu. ‐ Odpowiedział wesoło.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jok:
Fakt, a jeśli już o podróży mowa, to co z tym ciemnolicym grajkiem? Jak on się… Ach, no tak: Nawłoć. Czyżby i w dalszej podróży był Ci towarzyszem, ewentualnie balastem? Z jednej strony dobrze byłoby móc podróżować razem z kimś, a z drugiej to jednak lepiej byłoby bronić tylko siebie, a i nie zwracać ciągle uwagę na kogoś innego, narażając w ten sposób swoje życie.
Radio:
‐ A kiedy dokładnie? Nie ukrywam, że chciałabym usłyszeć przynajmniej jeden z Twoich utworów.

[Kubeł1001]

JokTovenson

Trzeba by było z nim o tym porozmawiać, na razie nie chciała podjąć decyzji. Niespecjalnie podobała jej się perspektywa samotności i polubiła grajka, jednak nie była pewna co on sądzi o tym po bagiennym narażaniu życia i uszkodzeniu instrumentu

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Oh, ależ ja z przyjemnością zagram tu i teraz! ‐ Zakręcił mandoliną w dłoniach, składając propozycję.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jok:
Sama za nic w świecie tego nie wymyślisz, więc powinnaś go poszukać, jest przynajmniej późny ranek, więc z pewnością już wstał, mimo iż nie słychać jego brzdęków z dołu.
Radio:
Zaskoczona Elfka uśmiechnęła się promiennie.
‐ Ależ proszę! Jeśli chodzi o utwór, to zdam się chyba na Ciebie, drogi grajku. Przyznam, że teraz nic nie może wpaść mi do głowy.

[Kubeł1001]

JokTovenson

Wstała, ubrała się, dokonała niezbędnej porannej toalety i zeszła na dół szukać trubadura