Kryjówka Łaków.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zaprzeczył zdecydowanym skinieniem głowy, widać, że akurat Łaka bogactwem i potęgą nie przekonasz, zwłaszcza jeśli takowy jest od dziecka bezwarunkowym sługą innej istoty, najczęściej Maga.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Zastanowił się przez dłuższą chwilę po czym jego oczy zmieniły kolor na biały w krótkim mignięciu

‐ Zabije tego który trzyma cię w niewoli.‐ jego, teraz wężowy i jadowity miał się wpić w jego umysł ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Widać, że tym go zaciekawiłeś i zastanowiłeś, a nawet doprowadziłeś do wewnętrznej walki, która była skutkiem przeciwstawienia się dwóch cech: Bezwarunkowej lojalności, w jakiej wychowano go od dziecka, oraz pragnienia wolności. Obecnie chyba żadna ze stron nie zyskiwała w tej bitwie przewagi.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Pomyśl o wolności…o świecie na który ciebie czeka, o życiu które nigdy nie było ci dane…zabije go ‐ rozerwę na kawałki i już nigdy nie będziesz musiał słuchać się…nikogo‐ kontynuował owym tonem, tylko ostatnie słowo zmieniając na silniejsze ‐ pobrzmiewające echem ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Kiwał kilka razy głową w milczeniu, aby w końcu rzec:
‐ Zgadzam się. Zgadzam.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Prowadź.‐ stwierdził jedynie wyczekując aż Łak wskaże mu drogę ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie zostawię swojego przyjaciela. ‐ odparł wprost, wskazując na dzika, który powoli dochodził do siebie.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Używając magii bólu pozbawił dzika jakiegokolwiek poczucia owego ‐ sprawiając że teraz ból przez który przeszedł wydawałby mu się czymś bardzo odległym

Ból który mu zadałem powinien zniknąć, chcę jednak wiedzieć gdzie mam się udać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Dzik powoli wstał, a od kolejnej szarży na Ciebie powstrzymał go tylko mężczyzna, który coś mu tam niby wytłumaczył.
‐ Będziemy Ci przewodnikami. ‐ wyjaśnił i zniknął w leśnej gęstwinie. ‐ Tędy!

[Kubeł1001]

bulorwas

//A moja postać? Miala się tu dostać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Za szybko dodałem post, wybacz ;‐;//
Bulwa:
I tak, śmiertelnie poważna, kompania najemników zaczęła zbliżać się do celu swej podróży. Jednego z wielu, zapewne.

[Kubeł1001]

bulorwas

Gdy tylko dotarli zeskoczył z konia i czekając na resztę.
‐Na pewno tu?

[Kubeł1001]

Bilolus1

I tak też ruszył, podążając za owym Łakiem

//spraw że sie zderzymy

[Kubeł1001]

Kuba1001

Bilo:
//Osobiście wolałbym, że nie, ale zależy, co ma Bulwa do powiedzenia.//
Nie minęło dużo czasu, nim trafiliście na małą polankę pośród drzew, gdzie Łak przysiadł wraz ze swym towarzyszem, aby chwilę odpocząć. Śmiertelnicy, nie?
Bulwa:
‐ A znasz inną kryjówkę Łaków w okolicy? ‐ burknął Mag.

[Kubeł1001]

bulorwas

//Zależy kim gra//
‐Nie znam żadnej.
Odpowiedział prosto zabierając swoje rzeczy z konia.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Spojrzał na niego z lekką wzgardą, oczywiście nie zauważalną ‐ jego oczy w końcu były tylko dwójką światełek. Stał więc nad nim w ciszy wyczekując.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Bulwa:
//Strażakiem.//
‐ No właśnie. ‐ mruknął, Wy zaś jechaliście dalej, przez co zbieranie czegokolwiek i gdziekolwiek było raczej bezsensu.
Bilo:
No i w końcu się doczekałeś, ale nie wznowienia marszu, a pojawienia się jeszcze większej liczby wielkich dzików i rudowłosych wojowników, z czego wszyscy byli, w mniejszym lub większym stopniu, podobni do tych dwóch, którzy Ci towarzyszyli. Dziki, o dziwo, były uzbrojone, gdyż do ich szabel przymocowano metalowe ostrza, zaś każdy wojownik dysponował włócznią, mieczem lub toporkiem za pasem, nożem lub sztyletem i wielką tarczą.

[Kubeł1001]

bulorwas

Dla zabawy zaczął bawić się monetą. Wykonywał przeróżne sztuczki od unoszącej się monety, po zniknięca i pojawiania się monety w ręku.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Spojrzał wokół siebie gotów w każdej chwili teleportować się lub uderzyć, tylko jego stary towarzysz miał usłyszeć słowa które zaraz wypowiedział.

Są to nasi przyjaciele, czy wrogowie ? Jeśli wrogowie, wszyscy zginą.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Bulwa:
//To jak z tą interakcją?//
Sztuczki zostały dość szybko przerwane, a to w dość brutalny sposób, ponieważ Twój koń nagle zatrzymał się, a to przez znak tego tajemniczego najemnika z bajerancką bronią, który kazał Wam wszystkim się zatrzymać.
Bilo:
Nim odpowiedział, jego gardło przeszyła celnie rzucona włócznia, po chwili towarzyszący mu dzik otrzymał kilka podobnych trafień w bok, a gdy przewrócił się, kolejny rzut zakończył jego życie, wbijając się w odsłonięty brzuch. Wszystko to działo się przy akompaniamencie jednego tylko słowa, wypowiadanego przez wszystkich obecnych: “Zdrajcy! Zdrajcy! Zdrajcy!”