Kryjówka Łaków.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Gadamy czy walczymy? Wybór należy do was.
Rzekł do oponentów cichy wódz drużyny.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie chcemy walki, ale porozmawiać z Waszym panem. ‐ odrzekł najemnik, prawdziwy przywódca grupy.
‐ Zgładziliście wielu naszych braci. ‐ zaoponował jeden z Łaków.
‐ W obronie własnej. ‐ dodał Magnus, co chyba wystarczyło, bo szereg dzików i wojowników zaczął się powoli rozstępować, zapewne przez Maga, który właśnie się do Was kierował.
‐ Poszło gładko. ‐ mruknął Nag, wbrew swoim słowom zaciskając nerwowo dłoń na rękojeści swego miecza.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Witam serdecznie Pana Maga. My tu w sprawie pewnego przedmiotu… Może napijemy się herbaty, posłuchamy czegoś miłego dla ucha, zjemy coś smacznego i dopiero wtedy rozpoczniemy negocjacje? My, Niziołki jesteśmy pokojową rasą i zamiast wyciągać szable, wolimy omówić temat na spokojnie. To jak będzie Wielki Czarodzieju?
Zapytał grzecznie zakładając łuk na plecy. Udawanie miłego, śmiesznego i głupawego osobnika szło mu bardzo dobrze.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Mój czas jest cenniejszy niż życia Was wszystkich razem wzięte, więc radzę się streszczać. ‐ odparł Mag beznamiętnym głosem.
Tymczasem mogłeś go dostrzec pośród tłumu swych podwładnych, z pewnością to człowiek, choć niewiele więcej można stwierdzić przez sięgający ziemi, ciężki płaszcz z kapturem w srebrnej barwie.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Otóż nasz pracodawca, Czarodziej tak potężny, że wymówienie jego imienia w zwykłej rozmowie byłoby obrazą przysłał nas po pewien artefakt. Winieneś o tym ciut wiedzieć.
Powiedział miło kładąc ręce za plecami. Uderzył pięściami w siebie by drużyna wiedziała, że ma przygotować się do walki. Gwizdnął.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie mogliście powiedzieć tak od razu? Wtedy obyłoby się bez zbędnych ofiar. ‐ odrzekł i pstryknął palcami, a jeden z Łaków posłusznie ukłonił się i odszedł gdzieś, zapewne po ten Wasz nieszczęsny artefakt.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Nie bez zbędnych, ale bez ŻADNYCH. Znałem już kiedyś człowieka który tak żonglował słowami.
Rzekł przypominając sobie brata dziewczyny którą wtedy zbrzuchacił.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Zbędnych, żadnych… Co za różnica? Oni stworzeni są, aby zginąć w mojej sprawie. ‐ powiedział z dozą pogardy głosie, mając oczywiście na myśli Łaków.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Oni są stworzeni po to by żyć, kochać i nienawidzić.
Powiedział.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Oni są stworzeni, aby żyć tak, jak im każę. Lub umierać tak, jak im każę. Nie mam racji? ‐ spytał zgromadzonych wokół, a Ci oczywiście przytaknęli, choć niezbyt chętnie.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐“Istoty niezdolne by walczyć o wolność nie są jej godne.”‐ Reden Van Serrake.
Zacytował.
‐Wykonamy zadanie i już nas nie ma.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Mądre słowa. ‐ odrzekł i może nawet dodałby coś jeszcze, ale powstrzymał się na widok Łaka, który wrócił ze starą, pożółkłą i oprawioną w skórę księgą, którą to Wam wręczył.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐To miał być jakiś miecz, ale księga też się przyda.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Księga przyda Wam się bardziej niż miecz, ale jeśli go chcecie, to musicie odebrać go tym, którzy obecnie go posiadają.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐A wie Pan może kto go ma?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wiem tylko, że został skradziony, a moje Łaki, które miały zabrać go do znajomego Maga, zostały zabite. Więcej nie powiem, co najmniej, że było to jakieś pięć kilometrów stąd, na rozstaju gościńca.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Dziękujemy, o Wielki Magu. Powiadomimy naszego Pana o twojej szczodrości.
Powiedział wychodząc z księgą. Przygonił do siebie drużynę.
‐Dawno nie prowadziłem negocjacji.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Widać. ‐ mruknął najemnik, choć Mag i Nag wydawali się darzyć Cię odrobinę większą sympatią, niż wcześniej. Odrobinę.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Mówi to człowiek który podczas całej naszej wyprawy powiedział maksymalnie 20 wyrazów. Na pewno dyplomata z ciebie świetny.
Odchrząknął przeglądając księgę i kierując kroki ku wyjściu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie muszę negocjować, jeśli zbytnio się boją, żeby mieć coś do powiedzenia. ‐ odrzekł, a później wlepił w Ciebie oczy. ‐ Lub gdy wszyscy są martwi i nie ma komu negocjować.