Kryjówka Łaków.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

Poszła poszukać miejsca, gdzie mogłaby coś zjeść.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Całe jedzenie, a przynajmniej to gotowe, trafiało do jednego budynku, być może pełniącego funkcję podobną do spichlerza, gdzie na straży stał jeden z wartowników, choć widać, że nie przykładał się do pracy, skoro nikt i tak by się tu nie zakradł.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐P‐przepraszam… ‐ Powiedziała cicho do wartownika. ‐ Czy mogłabym dostać coś do jedzenia?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Trzy posiłki dziennie, dla wszystkich. ‐ powiedział, ale po chwili najwidoczniej zrobiło mu się Ciebie żal, więc westchnął i wszedł do magazynu, wracając z kilkoma paskami suszonego mięsa, odrobiną miodu, kawałkiem chleba i kilkoma jabłkami, które Ci wręczył.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Dziękuję. ‐ Uśmiechnęła się, usiadła niedaleko wartownika i zaczęła jeść.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Można by powiedzieć, że nic wielkiego, jedzenie jak jedzenie, ale musisz przyznać, że dawno nie jadłaś tak słodkich i soczystych jabłek, a miód… Cóż, nie pamiętałaś, abyś kiedykolwiek miała go w ogóle okazję skosztować, ale ten był wyjątkowo smaczny, słodki i lepki. Jedynie mięso i chleb były czymś, co nie wyróżniało się od tego, co jadłaś wcześniej.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

Sprawdziła, jaka jest pora dnia.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pozycja słońca na niebie, które prześwitywało przez gęste korony rozłożystego dębu i innych drzew zgromadzonych wokół niego, pozwalała sądzić, że jest wczesne popołudnie.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Dziękuję jeszcze raz. ‐ Powiedziała do wartownika i wróciła do drzewa.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Skinął głową, a gdy odeszłaś, wrócił do swoich obowiązków, a i Ciebie nikt nie zaczepiał. Dopiero jeden z Łaków podszedł do Ciebie i wyjaśnił, że masz iść z powrotem do chaty Maga w drzewie, odchodząc niemalże od razu, bez jakichkolwiek wyjaśnień, które pewnie uznał za zbędne.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

Poszła więc powolnym krokiem do chaty maga.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Znalazłaś go na fotelu w głównej izbie , gdy głaskał jednego z dziwnych stworów, jakich było tu pełno. Jednakże na chwilę po Twoim przyjściu wszystkie ze świstem wyleciały przez naturalne okna w monstrualnym pniu wielkiego dębu.
‐ Jak dobrze znałaś swojego niedawnego pana? ‐ zagadnął bez żadnych ogródek, gdy tylko skrzydlaci posłańcy opuścili wnętrze drzewa.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Trochę go znałam…

[Kubeł1001]

Kuba1001

Milczał i wpatrywał się w Ciebie, najwyraźniej nieusatysfakcjonowany odpowiedzią.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Dlaczego pan mnie o to pyta…? ‐ Mruknęła. ‐ Mój pan umarł walcząc z goblinami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Gdy zadaję pytanie, Ty odpowiadasz. Gdy każę Ci coś zrobić, Ty wykonujesz rozkaz bez szemrania. Im szybciej to zrozumiesz, tym lepiej dla Ciebie. Teraz opowiedz mi coś o tych zielonoskórych, przez których straciłaś swojego niedawnego pana, i dzięki którym trafiłaś tutaj.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Mój pan chciał mnie sprzedać tym goblinom, ale pokłócił się z ich szefem, a kiedy wróciliśmy do domu, to zaatakowały nas całą bandą. Mój pan oraz jego ochroniarz zginęli, a mi się udało uciec… Potem spotkałam pana Norda z toporem, który też był ochroniarzem mojego pana i przeżył.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jeśli moje źródła nie kłamią, to te Gobliny są na usługach i żołdzie Czarnego Słońca, więc na pewno tu przybędą. Nie tylko po Ciebie, ale i po to, żeby odpłacić mi za to, że wraz z najemnikami i moimi Łakami wyrzuciłem ich z Gilgasz wiele miesięcy temu.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐A pan się ich boi? ‐ Zapytała z ciekawości.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie boję się nikogo. ‐ odparł stanowczo i zimno, a mimo że Tobie przeszły ciarki po plecach, to miałaś przeczucie, że nie mówi Ci całej prawdy, a może nawet kłamie?
‐ Tak czy siak, mam dla Ciebie zadanie.